ΚΑΠΙΡΗ ΒΟΥΛΑ " ΔΙΕΜΕΡΙΣΑΝΤΟ "

"Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον."
Άρπαγες λεηλάτησαν το ένδυμα της ψυχής μου Κύριε, το έσκισαν μοιράζοντάς το μεταξύ τους, τροφή να θρέψουν την ένδεια της γυμνής τους ύπαρξης. 
Μα άφρονες όντες και άσχημοι, 
δεν εκτίμησαν την αξία του ενδύματος. 
Τα ξεσκισμένα κομμάτια του κρατώντας, λαχταρούσαν να πιούν το άρωμα της ύπαρξης μου. Τα σώματά τους τόσο στεγνά, αφυδατωμένα, αδυνατούσαν να απαλύνουν απ' τη δροσιά της αγνότητας, γιατί δεν υπήρχε ούτε σαν λέξη στο λεξιλόγιό τους.
Στο ράπισμα τους γύριζα και το άλλο μου μάγουλο κοιτάζοντας με απορία, δακρυσμένη τα αχάριστα πλάσματα. 
Τη γεύση του χλευασμού τους γεύτηκα, πικρή χολή και ξύδι. 
Μα σύντομα η Παρουσία Σου 
με πότισε το ηδύποτο Νάμα Σου! 
Η ψυχή μου περιφερόταν γυμνή,
μα δεν ένιωθε ντροπή.
Όμορφη σαν Πρωτόπλαστη ένιωθε. Μόνο που κρύωνε! 
Τότε Εσύ με έντυσες με τη θερμή λευκότητα του χιτώνα Σου, που με υπερκάλυψε, ανένηψε την ελπίδα μου,
μου έδωσε τη σφριγηλότητα της ζωντάνιας!
Έτσι κάθε μέρα είναι... νέα μέρα! 
Κοιτάζω τον Ήλιο, Σου λέω 
" Καλημέρα Θεέ μου" και χαμογελάω.
Μου αρέσει το χαμόγελο και το γέλιο μου. Με διαβεβαιώνει ότι η ομορφιά Σου κυλάει στις φλέβες μου! 
Ακόμα κι όταν ξυπόλητη πάνω στα καρφιά τους χόρευα, τη μουσική Σου άκουγα! Επεξεργάστηκα στη Σιωπή τις αιχμές και ήπια σε κρυστάλλινη κούπα τον πόνο καυτό! Τον απόλαυσα ρουφηξιά, ρουφηξιά 
σε όλο του το μεγαλείο!
Και ξαφνικά όλα άλλαξαν! 
Τα πόδια μου χόρευαν στον αέρα! Οι αιχμές έγιναν κόκκινο βελούδο από το αίμα μου.
Άνετα μπορούσα να πλαγιάσω
πάνω τους!
Οι πληγές σταμάτησαν να αιμορραγούν, μόνο κάτι σημάδια τους, μνήμες έμειναν ξέμακρες! 
Η καρδιά μου μαλακιά και σκληρή, ανθεκτική και απύθμενη, εύπλαστη διαστέλλεται!
Ατενίζει τον πόνο κατάματα και τον προκαλεί : " Τόλμα αν θες!
Τόλμα να διαπεράσεις την Ασπίδα μου και τραβάω
Σπαθί τη Δύναμή μου! "
Η ανεξάντλητη Υπομονή και Δύναμη μου, Εσύ Παντοκράτορα! 
Όχι αναίσθητη, όχι υποταγμένη,
αλλά Δυνατή, με μια Δύναμη τεράστια που μάχεται
να νικήσει το Αδύνατον!
Ό,τι δεν με σκότωσε, 
με έκανε πιο Δυνατή!
Δέχτηκα την εκλεκτή μου μοίρα
και αποδέχτηκα ότι τίποτα δεν είναι πλέον Αδύνατον!
Τα Πάντα Δυνατά υπό το
Κράτος Σου!
Κοιτάζω το χρόνο πίσω μου:
-Αφού δεν χάθηκα στη δίνη σου
και είμαι ακόμα εδώ, σου σφίγγω το χέρι! Μαζί σου ταξίδεψα, 
βρήκα τους σταθμούς της ζωής μου και στάθηκα, τις στιγμές
μου άσπρες και μαύρες.
Γέλασα και έκλαψα, πόνεσα
και πλούτισα, μεγάλωσα και μίκρυνα, στάχυασα και κάρπισα!
Θέρισα το στάρι, το αλώνισα, 
το ζύμωσα και ζυμώθηκα μαζί του και τώρα το ψήνω...
ζεστό ψωμί να ταΐζω τους πεινασμένους!
Σ' ευχαριστώ ολόψυχα Κύριε
για το Μάννα εξ Ουρανού Σου!
"Διαμερίζω τους καρπούς της ψυχής μου εαυτοίς και επί των καρπών μου, ΕΓΩ πλέον βάζω κλήρον!"
Ο Γολγοθάς του μαρτυρίου
Κύριε, έγινε η σκάλα του
Ουρανού μου!
Τον Σταυρό Σου γονατιστή προσκυνώ και προσδοκώ 
την Αγίαν Σου Ανάσταση! 


~~V.K.~~
Voula Kapiri 4/4/2015


Η φωτογραφία από http://taskart.blogspot.gr/ , την οποία επεξεργάστηκε η Βούλα Καπίρη .