ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ ΖΩΗ ''Τραγούδι χωρίς φωνή''

Μου κρατάς το χέρι. Τι να το κάνω το χέρι σου, αφού είναι παγωμένο! Φοβάμαι και σε κοιτώ, μα δεν περιμένω από σένα πια ελπίδα. Από πού ήρθες εσύ και κομπάζεις πως κατέλυσες τις άμυνές μου; Χαμογελάς. Είσαι παιδί...μα και γω είμαι ακόμα. Πώς μπορώ εγώ να σου δείξω το δρόμο; Δεν έχω πατρίδα, οι δρόμοι έκλεισαν. Οι φαντάροι έδωσαν μάχες και τις έχασαν. Οπισθοχώρηση και υποταγή ή επανεξέταση και ηρωική έξοδος; Είμαστε άοπλοι, ηττημένοι και χωρίς πατρίδα. Τι μου ζητάς; Περπατώ χωρίς πόδια, με σέρνεις, δε με λυπάσαι. Μη με λυπάσαι. Θες να ζήσουμε μαζί; Πώς με αδιέξοδα και φόβο; Τα ακρογιάλια που ονειρεύτηκες στο δημοτικό τα έχουν καταλάβει και τα σοκάκια που παίζαμε είναι γεμάτα φίδια. Μη μου λες πως είμαστε πολλοί μαζί, δε σώζει μόνο η αγκαλιά. Όχι πια αυταπάτες, μην κάνεις χάζι αυτό το τσίρκο με τον γύφτο και την αρκούδα. Δες, τη σέρνει και ο χαλκάς της μάτωσε τη μύτη, πονάει, μα δε λυγίζει. Αποστρέφω το βλέμμα. Μη με ρωτάς πόσο κρατά η αιμορραγία και μη ρωτάς ''ποιος φταίει'', αλλά ''πόσο φταίει'' αυτό το βράδυ κουλουριασμένοι και φοβισμένοι σαν έμβρυα στη σπηλιά μας, στη μήτρα μας. ''...Μα είμαστε μαζί...'' ψελλίζεις. Φοβόμαστε και θέλω τη μάνα μου, γιατί δεν έρχεται; ''Αγάπησέ με, μαμά, κι ας μην έχω τα μάτια σου...'' Όχι, όχι μη λες αυτό το τραγούδι, δεν του αξίζει η συντριβή, μην το βρομίζεις με τον ξεπεσμό μας. Αυτό ανήκει στα παιδικά μας όνειρα. Ακούς τα αηδόνια; Συνέχισε να δαγκώνεις τις αλυσίδες μας, αφού τα εύκολα δεν μας ταιριάζουν. Δεν είμαι το τυπικό κορίτσι για σένα και δεν έχω διάθεση για κουβέντες απόψε. Αύριο ξημερώνει του Λαζάρου και μεις δεν έχουμε πατρίδα. Κρύψου! οι φαντάροι ξανάρχονται με τις κάννες των όπλων προτεταμένες. Ο ξερακιανός άσχημος και χωρίς στόμα αρχηγός τους μας πλησιάζει. Βοήθησέ με να σπάσω, να γίνω κομμάτια, απόψε τα παίζουμε όλα για όλα. Κρυώνω, θέλω να μου πεις το παραμύθι που μου έλεγε η γιαγιά. Για την πατρίδα μας, για τα βότσαλα και τις ακρογιαλιές δαντέλες και για τα παιδάκια που σήμερα θα πουν το τραγούδι του Λαζάρου στο χωριό. Και δεν έχουν τόπο και τραγουδούν ακόμα πιο δυνατά και με πείσμα μέσα στα γέλια και στα δάκρυα. Δεν έχουμε πατρίδα. Για πόσο ακόμα θα κουβαλάμε αυτή την κόλαση μέσα μας! Πες μου μια προσευχή. Μπορείς να μου πεις ότι θα μου βρεις την πατρίδα μας ξανά; Μπορείς να μου πεις ότι πατρίδα σου είμαι εγώ και για μένα θα έρθεις; Κρυώνω, πλησίασε. Απόψε που δεν έχουμε πλάνες, θα παλέψουμε για να σωθούμε από τη φυλακή μας. Απόψε θα παλέψουμε για την πατρίδα και την Ανάσταση που πλησιάζει. Και θα γιορτάσουμε και θα τραγουδήσουμε δυνατά, ακόμα και χωρίς φωνή!