Φοβόμουν το σπαραγμό
των ανυποψίαστων.
Ένιωθα αμφιβολλα πως
τα θύματα ήταν τα όνειρα
Ότι κυλούσε από τα μάτια
τα έκανα αλυσίδες αισθητικής φύσεως
από κείνες που φοράω στο λαιμό
μαζί με ένα κομμάτι παζλ.
Κι όμως στην εξομολόγηση
κάτω από μια φωτογραφία
του ιερού μου έρωτα ψιθύριζοντας
είπα πως αγαπώ τα βράδια
που ξαπλώνουμε χωρίς να με αγγίζει.
Έτσι και αλλιώς είχα και πληγές και σημάδια
μα κείνο που λαχταρούσα να μου δώσουν ,
ήταν στη χούφτα μια παιδική χαρά
και ένα καρουζέλ
γεμάτο με λαμπιόνια
και ένα φάρο μες τα μάτια.
Μα έμεινα θάλασσα τρικυμιώδης
πάνω μου φύτρωσαν κίτρινοι ασπάλαθοι
και γίνηκε δύσκολη η σκέψη
συνηθισμένη στην ανομβρία
και σε επισκέψεις μελισσών
σε πλήρη νηνεμία.
Πηγή φωτογραφίας https://kentromeletisarxaiasthourias.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου