Θ. ΡΑΛΛΗΣ ''ΤΟ ΦΙΛΗΜΑ'' |
Ο πιο σίγουρος τρόπος λοιπόν, για να χάσεις κάποιον, είναι να τον θεωρήσεις δεδομένο. Και να πεις...ότι είχα αφήσει την πόρτα ανοιχτή! Απ΄την ώρα που η καρδιά
μου, έκανε το κλικ, με της αγάπης τα κλειδιά την είχα αμπαρωμένη.
Αν περιμένει όμως από μένα άφεση αμαρτιών, μ΄αυτό το πλευρό να κοιμάται και με
τ΄άλλο να μην θέλει να δει στη ζωή του απιστία.
- Μα δεν μου λες εσύ, το παίζεις και θιγμένος; Στο είχα πει απ΄την αρχή...
Πες, ότι είναι θέμα εγωϊσμού, αξιοπρέπειας η και καλαμιού, την απιστία δεν τη συγχωρώ .Γι΄αυτό ... μάζεψε τις μετάνοιες σου και άντε στην ευχή της προδοσίας.
Και βγάλε τα ιερόσυλα χέρια από πάνω μου. Μου προκαλείς αηδία.
Αχ πληγωμένε μου εγωϊσμέ, καταραμένε δεσμώτη της χαράς μου, τι ψέματα με βάζεις να λέω τώρα!
Άσε με...''σ΄αγαπώ'', να του φωνάξω,
να σε ''πνίξω'', να ουρλιάξω,
στη γλύκα του φιλιού του να φαρμακωθώ.
Όχι, όχι κορίτσι μου, λάθος τακτική, μου ψιθύρισε στ΄αυτί, ο θηλυκός μου εαυτός! Με την αδιαφορία σου, βούλιαξέ τον στη δική του ενοχή.
- Α, μπα...ακόμα εδώ είσαι συ; Την άφεση?...χα, απ΄τον εαυτό σου να ζητήσεις τώρα που έχασες εμένα. Άλλωστε.. από καιρό σε είχα ξεπεράσει, μόνο, που μου έλλειπε η αφορμή.
Κοίτα, τι του λέω η άρρωστη από έρωτα γυναίκα κι αυτός ο αναίσθητος κάθεται και...
Αμάν, αμάν, σηκώθηκε.
Ωχ...ψάχνει τα κλειδιά του,
όοοοοοχι, βαδίζει προς την πόρτα.
Τώρα, τώρα κάτι πρέπει να του πω, αλλιώς θα κάνω χαρακίρι...δέθηκε κι η γλώσσα
μου κομπόδεμα, δεν ξέρω τι να πω.
-Μα καλά... φεύγεις από τώρα; Ούτε τον καφέ της παρηγοριάς, δεν ήπιαμε ακόμα.
Έλα βρε κουτό...μου ζητάς τη άδεια να με πάρεις αγκαλίτσα, έστω...για το στερνό...
φιλί στο στόμα;
Ναι....και γω... αφού το βλέπεις...έλααα... μη με κάνεις να κλαίω τώρα...
Υπερήφανέ μου εαυτέ... σε πλήγωσα, το ξέρω.
Ωχ...άσε με πάλι με τον Μπρεχτ!
Άκου λέει, μόνο με το ΠΡΕΠΕΙ, δείχνεις τον εσωτερικό σου εαυτό!
Άκου λοιπόν τώρα κάτι κι από μένα.
Απ΄όλα τα ΠΡΕΠΕΙ της υπερηφάνειας
και της ανέραστης κακομοιριάς,
ΨΗΦΙΖΩ
όλα τα ΘΕΛΩ του Έρωτα και της Καρδιάς!!!
*** *** ***
ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ ~~~της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗμου, έκανε το κλικ, με της αγάπης τα κλειδιά την είχα αμπαρωμένη.
Αν περιμένει όμως από μένα άφεση αμαρτιών, μ΄αυτό το πλευρό να κοιμάται και με
τ΄άλλο να μην θέλει να δει στη ζωή του απιστία.
- Μα δεν μου λες εσύ, το παίζεις και θιγμένος; Στο είχα πει απ΄την αρχή...
Πες, ότι είναι θέμα εγωϊσμού, αξιοπρέπειας η και καλαμιού, την απιστία δεν τη συγχωρώ .Γι΄αυτό ... μάζεψε τις μετάνοιες σου και άντε στην ευχή της προδοσίας.
Και βγάλε τα ιερόσυλα χέρια από πάνω μου. Μου προκαλείς αηδία.
Αχ πληγωμένε μου εγωϊσμέ, καταραμένε δεσμώτη της χαράς μου, τι ψέματα με βάζεις να λέω τώρα!
Άσε με...''σ΄αγαπώ'', να του φωνάξω,
να σε ''πνίξω'', να ουρλιάξω,
στη γλύκα του φιλιού του να φαρμακωθώ.
Όχι, όχι κορίτσι μου, λάθος τακτική, μου ψιθύρισε στ΄αυτί, ο θηλυκός μου εαυτός! Με την αδιαφορία σου, βούλιαξέ τον στη δική του ενοχή.
- Α, μπα...ακόμα εδώ είσαι συ; Την άφεση?...χα, απ΄τον εαυτό σου να ζητήσεις τώρα που έχασες εμένα. Άλλωστε.. από καιρό σε είχα ξεπεράσει, μόνο, που μου έλλειπε η αφορμή.
Κοίτα, τι του λέω η άρρωστη από έρωτα γυναίκα κι αυτός ο αναίσθητος κάθεται και...
Αμάν, αμάν, σηκώθηκε.
Ωχ...ψάχνει τα κλειδιά του,
όοοοοοχι, βαδίζει προς την πόρτα.
Τώρα, τώρα κάτι πρέπει να του πω, αλλιώς θα κάνω χαρακίρι...δέθηκε κι η γλώσσα
μου κομπόδεμα, δεν ξέρω τι να πω.
-Μα καλά... φεύγεις από τώρα; Ούτε τον καφέ της παρηγοριάς, δεν ήπιαμε ακόμα.
Έλα βρε κουτό...μου ζητάς τη άδεια να με πάρεις αγκαλίτσα, έστω...για το στερνό...
φιλί στο στόμα;
Ναι....και γω... αφού το βλέπεις...έλααα... μη με κάνεις να κλαίω τώρα...
Υπερήφανέ μου εαυτέ... σε πλήγωσα, το ξέρω.
Ωχ...άσε με πάλι με τον Μπρεχτ!
Άκου λέει, μόνο με το ΠΡΕΠΕΙ, δείχνεις τον εσωτερικό σου εαυτό!
Άκου λοιπόν τώρα κάτι κι από μένα.
Απ΄όλα τα ΠΡΕΠΕΙ της υπερηφάνειας
και της ανέραστης κακομοιριάς,
ΨΗΦΙΖΩ
όλα τα ΘΕΛΩ του Έρωτα και της Καρδιάς!!!
*** *** ***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου