By Isabel Miramontes |
Κομμάτιασε τον εαυτό της
πρώτα τα πόδια της
έχανε την ισορροπία στην γη
νέκρωνε το φως
καμία σκιά πουθενά
κανένα ίχνος
θα σβήσει τα πατήματα της
θα απομονώσει το απομεσήμερο
το υγρά βράδια
θα ρέουν τα ρυάκια
θα ντύνεται γυμνή τις ώρες της
θα απονέμει στις σιωπές αψέντι
θα φτιάχνει το καλύτερο κρασί
και θα το πίνει
κόκκινο ντύμα στο αίμα της
θα έχει χέρια
για λίγο
πρέπει να αγκαλιάζει το είναι της
να χτενίζει τα μακριά μαλλιά της
δεν θα πέσουν από κανένα μπαλκόνι
απλά θα γίνουν ρίζες
από αυτές που ανεβαίνουν
οι καρδιές κρυφά το βράδυ
ρίζα-ρίζα
κόμπο-κόμπο
και καρτερούν τα πόδια
τα πατήματα
να ενώσουν τα κομμάτια
της απονέκρωσης.
πρώτα τα πόδια της
έχανε την ισορροπία στην γη
νέκρωνε το φως
καμία σκιά πουθενά
κανένα ίχνος
θα σβήσει τα πατήματα της
θα απομονώσει το απομεσήμερο
το υγρά βράδια
θα ρέουν τα ρυάκια
θα ντύνεται γυμνή τις ώρες της
θα απονέμει στις σιωπές αψέντι
θα φτιάχνει το καλύτερο κρασί
και θα το πίνει
κόκκινο ντύμα στο αίμα της
θα έχει χέρια
για λίγο
πρέπει να αγκαλιάζει το είναι της
να χτενίζει τα μακριά μαλλιά της
δεν θα πέσουν από κανένα μπαλκόνι
απλά θα γίνουν ρίζες
από αυτές που ανεβαίνουν
οι καρδιές κρυφά το βράδυ
ρίζα-ρίζα
κόμπο-κόμπο
και καρτερούν τα πόδια
τα πατήματα
να ενώσουν τα κομμάτια
της απονέκρωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου