ΘΟΔΩΡΟΣ ΚΑΛΑΜΠΟΥΚΑΣ - ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ! ( Από την ενότητα "Μυθικός εαυτός" )

" ΜΥΘΙΚΟΣ ΕΑΥΤΟΣ " - ΜΙΑ ΛΕΠΤΟΜΕΡΗΣ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΙΑ

Όσο κι αν στους πεζούς καιρούς μας, φίλοι, φαντάζει εξωπραγματική η προσωποποίηση μυθικών προσώπων και καταστάσεων, πιστέψτε με, τίποτε δεν είναι πιο αναγκαίο από την καταφυγή στον μύθο.

Όταν μάλιστα ο μύθος προέρχεται από τη μεγάλη παράδοση του ιστορικού μας παρελθόντος και κατά κάποιον τρόπο θαυμαστό συνδέεται με τον προσωπικό μας μύθο, αυτόν που εμείς οι ίδιοι έχουμε πλάσει για τον εαυτό του μας, από τα παιδικά μας χρόνια και συνεχίζουμε να τον εμπλουτίζουμε ακόμη, τότε μπορούμε πράγματι να πούμε πως δεν υπάρχει τίποτε πιο αναγκαίο και πιο πραγματικό από τον μύθο!

Σ' αυτό το άλμπουμ μπορείτε να απολαύσετε κάποια μυθικά γεγονότα ή αν προτιμάτε μύθους που θα μπορούσαν να είναι η πιο απτή αλήθεια! θ.Κ

Φωτογραφία - Θόδωρος Καλαμπούκας

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ!

Απόψε, και για την ακρίβεια, ξημερώνοντας Σάββατο 21 Μαρτίου 2015 στις 00:45 ώρα Ελλάδος, περάσαμε πλέον και ημερολογιακά σε μία καινούργια Άνοιξη! 

Όσο κι αν σας φαντάζει φίλοι μυθική η προσωποποίηση μιας εποχής, πιστέψτε με, τίποτε δεν υπάρχει πιο αναγκαίο από τον μύθο, τίποτε πιο αληθινό.

Όπως συμβαίνει πάντα με τους Θεούς και η Άνοιξη συνήθως είναι αθώρητη. Κατηφορίζει απʼ το απέναντι βουνό, απ' τον Όλυμπο, κι όλα τα μεταβάλλει. Στο πέρασμά της δέντρα και φυτά αυτοστιγμεί ανθίζουν. Την περιβάλλει ένα σύννεφο λευκό. Έχει πολλά ονόματα, τη λένε και Νεφέλη.

Λένε πως αν είσαι λίγο αλαφροΐσκιωτος τη βλέπεις. Εγώ την είδα αρκετές φορές στα τελευταία χρόνια. Είδα το νεανικό της πρόσωπο, το λυγερό κορμί της!

Είχε στεφάνι λουλουδένιο στα μαλλιά, φορούσε μια κοντή εσθήτα (με ανοίγματα εμπρός και πλάι) και πιλαλούσε με γελάκια και σκερτσάκια, με αφέλεια προσποιητή και γυναικεία πονηριά ανάμεσα στα δέντρα και στη βλάστηση, έξω, στη φύση!..

"Πως σε λένε γλυκύτατό μου;" τη ρώτησα όταν την πρωτοείδα!

"Ελάτε τώρα", είπε με χάρη! "Δε με ξέρετε; Είμαι η Περσεφόνη, το Έαρ, η Άνοιξη καλέ..."

Εκείνο το "καλέ" γράφτηκε μες στη σκέψη μου από τότε. Δε μπόρεσα να την ξεχάσω. Την περίμενα ξανά, ένα χρόνο αργότερα, μέσα στη φύση και ξανά και τον επόμενο. Και να! Την έβλεπα πάλι και πάλι... Ύστερα από την πρώτη μας συνάντηση τη βλέπω κάθε χρόνο.

"Αχά!", είπα μέσα μου όταν την πρωτοείδα, "τώρα δε θα ξεφύγεις!"

Άρπαξα από την τσάντα μου τη φωτογραφική μου μηχανή και βάλθηκα να συλλάβω τη μορφή που ροβολούσε με απίστευτη σβελτάδα ανάμεσα στα ανθισμένα δέντρα. Νομίζω, δυο φορές συνέλαβα το πρόσωπό της!

"Καλέ τί κάνετε; Τί κάνετε καλέ;" με ρώτησε ξαφνιασμένη.

"Καλά είμαι!" αποκρίθηκα με πονηριά, σαν άλλος Οδυσσέας. "Ουδέν δεινότερον ανθρώπου".

Με κοίταξε για μια στιγμή στα μάτια, χαμογέλασε κι ύστερα χάθηκε, με σβέλτες, λυγερές κινήσεις ανάμεσα στους ανθισμένους κλώνους.

Επέστρεψα στο σπίτι βιαστικά. Ήθελα νʼ αντικρίσω πάλι τη μορφή της, να την κρατώ επιτέλους σε σταθερή καταγραφή, ολότελα δική μου. Πέρασα τις φωτογραφίες της στον υπολογιστή, αλλά με έκπληξη αντί γιʼ αυτήν αντίκρισα δυο άνθη ερικιάς. Και από κάτω, στην ούγια του φακέλου έγραφε "Χαμένη Άνοιξη της σκόρπιας σου ζωής".

Τουλάχιστον έβαλε την υπογραφή της!

Αυτά συνέβησαν τότε, την πρώτη φορά που τη συνάντησα. Από τότε, κάθε φορά που έρχεται τη συναντώ, με ξέρει και την ξέρω. Ξέρω καλά το πρόσωπό της, δεν αλλάζει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Οι Θεοί δε γερνούν ποτέ!..

Την περιμένω με κάθε ισημερία του Μάρτη ανάμεσα σε δέντρα και συστάδες θάμνων κι εκείνη έρχεται, περνάει από κοντά μου, κοντοστέκεται δυο δευτερόλεπτα, μου αφήνει ένα χαμόγελο και φεύγει ροβολώντας, σαν αγέρι. Αλλάζει πίσω της τα πάντα, λουλουδιάζει τους κλώνους όλους!

Τώρα πια δεν επιδιώκω να συλλάβω τη μορφή της. Έγινε μέρος της ονειρικής ζωής μου. Κι εντελώς παράδοξα εμφανίστηκε η μορφή της στις πρώτες δύο φωτογραφίες που είχα βγάλει. Ήταν μια προσφορά της Θεάς, ένα απρόσμενο δώρο!

Ξέρω και τα άλλα ονόματά της: Θεανώ, Ιοκάστη, Βερενίκη!..

Καλή άνοιξη φίλοι μου!

Θεό Καλαμπούκας

Συνοπτικό βιογραφικό του Θ. Καλαμπούκα