Αχάραγα σήμερα έξι το πρωί βρήκα μήνυμα από μια φίλη μου: ''Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σαν σήμερα έφυγε η μάνα μου, πάνε τώρα πέντε χρόνια. Είχα να της μιλήσω δύο χρόνια. Της αγόρασα τα κόκκινα ακριβά παπούτσια που της άρεσαν και πάντα σκεφτόταν τα χρήματα, για να τα πάρει...μακάρι να της τα είχα φέρει και να έβλεπα τα μάτια της, όσο ζούσε. Μακάρι να γύριζα το χρόνο πίσω. Μακάρι να είχα προσπαθήσει περισσότερο. Εγώ φταίω. Δεν έχω τώρα καμιά ευκαιρία''. Κοκάλωσα. Μα, είστε καλά; Ποιος σας είπε ότι εγώ μπορώ να αντέξω αυτή την ανεπιτήδευτη έκκληση για συγκίνηση; Είναι πολύ, για να το κουβαλάω στις αδύναμες πλάτες μου. Πονάω, μαζί σου, να σε πάρει η ευχή. Δάγκωμα στα σωθικά, ένα κενό και κάτι που ουρλιάζει μέσα μου να βγει. Και τώρα τι κάνουμε; Έχουμε το κουράγιο να προχωρήσουμε παρακάτω και κυρίως έχουμε ευκαιρίες; Γεγονός είναι ότι ο καθένας μας χρωστά μια συγνώμη στη μάνα, μια αγκαλιά, για να κρυφτεί ή να κλάψει στον φίλο, μια επιβράβευση στον κουρασμένο υπάλληλο του παντοπωλείου της γειτονιάς. Χρωστά ένα βρεγμένο πανί και ένα χάδι στα μαλλιά σ' εκείνον που ψήνεται στον πυρετό, αλλά και περισσότερα ηλιοβασιλέματα στον άνθρωπο που έχουμε κοντά μας...Αχάραγα και εκκωφαντικά αθόρυβα όπως ήρθε και το δικό μου μήνυμα, πριν να είναι αργά. Αυτή είναι η ευκαιρία για όλους να πάμε παρακάτω και να λυτρωθούμε και τελικά να συνειδητοποιήσουμε πως δε χρειάζονται ιδιαίτεροι λόγοι να χαμογελάμε. Και δεν υπάρχουν χαμένοι, παρά μονάχα ψυχές ανθρώπων, που οι ιστορίες και τα όνειρά τους μπλέκονται, ενώ η ψυχοτρόπος αγάπη θα μένει σαν αντιβίωση για μέρες στο σώμα. Μετά το σημερινό ταρακούνημα ξέρω καλά ότι υπάρχουν δύο είδη πόνου, ο πόνος που μας πληγώνει και ο πόνος που μας αλλάζει!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου