ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ ΖΩΗ .'' Ανήλικοι γονείς, ενήλικα παιδιά ''

Τρέχει και σήμερα να προλάβει, να οργανώσει, να πασχίσει, να διδάξει και να διδαχθεί. Η δασκάλα, με μαλλιά αστεία ανακατεμένα και από αφηρημάδα... με διαφορετικές κάλτσες φορεμένες, φτάνει αισίως στην αίθουσα. Και πάλι μιλάει για Αριστοτέλη, για γραμματική, για ένδοξες στιγμές της ιστορίας μας. Ένας κόμπος στο λαιμό και τα μάτια χαμηλώνουν. Έχει τόσα πολλά στο μυαλό της σήμερα: τη δική της ζωή, τις ανάγκες στο σπίτι, το παιδί, τις απώλειες, τα θέλω της, όταν στο διάλειμμα την πλησιάζει η Ινώ, μια μαθήτρια της Τρίτης και την επαναφέρει στην πραγματικότητα. Τη γνωρίζει χρόνια τώρα, την καμαρώνει, μα πάντα είναι απόμακρη και στον δικό της κόσμο. Ξαφνικά πλησιάζει τη δασκάλα με τις διαφορετικές κάλτσες και απότομα ξεσπά: ''Το πρωί τους άκουσα πάλι να μαλώνουν. Για τους γονείς μου λέω...ξέρετε...τα ίδια συνέχεια. Πάλι για τα οικονομικά και για λογαριασμούς, ο ένας κατηγορούσε τον άλλον. Νόμισαν ότι κοιμάμαι, αλλά διάβαζα από νωρίς. Μπήκα κάτω από το μαξιλάρι και έκλεισα τα αυτιά μου. Έφυγα για λίγο. Για λίγο...Δε φταίνε αυτοί, είναι λίγα τα λεφτά, η κρίση, τίποτα δεν πάει καλά τελευταία.. Φταίω και εγώ με τα φροντιστήρια και τα έξοδα που κάνω, μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι. Συγνώμη, δεν είχα πού να το πω, το λέω σε σας γιατί... Πνίγομαι!...''. Βιαστικά λόγια και ανάσες γρήγορες. Και έβαλε να τρέχει τη σκάλα, πριν προλάβει να της πει λέξη η δασκάλα, πού τα μάτια της άδειασαν και κοίταζαν το κενό. ''Παιδιά ελπίδες με ψυχές λαβωμένες'', σκέφτηκε. Θα ήθελε να της πει τόσα πολλά, ότι δε φταίει κανείς, ότι θα φτιάξουν τα πράγματα, ότι ο φόβος είναι το ίδιο μαύρος για όλους και δεν έχει αποχρώσεις, ότι..ότι...Κυρίως ότι είναι από τα παιδιά εκείνα, που με τα χέρια τους στηρίζουν το ταβάνι του σπιτιού τους να μην πέσει!...Ήταν θυμωμένη και οι σκέψεις της κουβάρι. Ανείπωτα λόγια και συναισθήματα που δε μπορούσε να εκφράσει, έσυρε τα πόδια της... ''Παιδιά ελπίδες, μα και από γονείς ήρωες'', έλεγε μέσα της ψιθυριστά, να μην την ακούσει ούτε ο εαυτός της. Και μερικές φορές ανήλικοι γονείς και ενήλικα παιδιά. Μεγαλώνουμε μαζί τους και πίσω από τα κάγκελα του σχολείου τους κάθε πρωί ανατέλλει ο δικός μας ήλιος. Είναι η ελπίδα και η παρηγοριά για όλους. Μα και η υπόσχεση και το πείσμα, ότι θα βγάλουμε φτερά αν χρειαστεί και θα παλέψουμε για να διώξουμε τις θλιβερές παρενθέσεις και να μη γυρίσει πίσω καμία άσχημη σελίδα από το παρελθόν μας. Τώρα είμαστε υποψιασμένοι, πάθαμε, ίσως και να μάθαμε αρκετά και έχουν ενεργοποιηθεί τα αντανακλαστικά και οι δείκτες ποιότητας! Κάντε με να χαμογελάσω απόψε, σας παρακαλώ, και θα σας χαρίσω το πιο όμορφο κομμάτι της ψυχής μου...Η δασκάλα με τα ανακατεμένα μαλλιά σας έχει ανάγκη. Αλλά και ''η Ινώ'' του καθενός μας έχει ανάγκη από τη δύναμη και το χαμόγελο όλων μας. Και μπορεί αυτός ο κόσμος τελικά να αλλάξει!