ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΝΤΙΝΑ " ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΑΠΑΤΟΥΝ "

Δεν την έχω ανάγκη Είμαι αληθινή μα ρουφάω ανάσες περιοδικής ευτυχίας.Θέλω την ετοιμότητα των χεριών για ευκολία των προσποιήσεων.

Στη συνείδηση μου ένας θεός με μαλώνει που για λίγο τον αγνοώ κι υποκύπτω στο χαμόγελο του Διόνυσου.Μου δίνει ρόλους να κάνω πως κλαίω να κάνω πως γελάω .Με πείθει πως είναι στην επιδερμίδα μου η γοητεία.

Χρωματίζω τη μάσκα γίνεται μωβ εκείνη που τραβάει τη θλίψη κι έπειτα τη φτιάχνω κόκκινη και λευκή γιατί μαθαίνω πως τα φαινόμενα απατούν.

Δίχως ερωτήσεις .Εφήμερες και ισόβιες υπερβάσεις .Ξεπερνώ τους περιορισμούς της γήινης σκέψης.Είμαι νεράιδα.μάγισσα,ο θλιμμένος παλιάτσος η κραυγή στο άδικο ,ο μικρός πρίγκηπας χίλιες και μια νύχτες.

Φτάνω στα άκρα τις πολλαπλές χρήσεις του εαυτού μου.Ελευθερώνω τον Πινόκιο.

Είμαι και δεν είμαι ,γνωρίζω πως είμαι κι ονειροβατώ πάνω σε μονοπάτια από κομφετί.Εφησυχάζω τη μοναδική υπεροχή των πάντων τρίβοντας τα δάχτυλα

και το παιδί από την αριστερή μου τσέπη χορεύει και ζητάει.

Φοβάμαι λίγο αν θα μου είναι αναγνωρίσιμοι όσοι κάθονται δίπλα μου ,σε ποιό απ΄όλα τα πρόσωπα τους θα απευθυνθώ,που είναι η αλήθεια του προσώπου τους. Σαν από ενθουσιασμό κρεμάω στο ψηλό ράφι της ντουλάπας τα κουστούμια αθωότητας ώσπου καταλαβαίνω πως είναι περιττό να αφήνω ό,τι κουβαλώ μαζί μου.

Ο Διόνυσος γελάει με τον άσωτο εαυτό μου μα παίρνοντας θάρρος του κλείνω το μάτι(νομίζεις μου λέει) και ο βασιλιάς Καρνάβαλος ξέρει το τέλος.

Με τους συμβολισμούς μου τυλιγμένη σε κώδικες αλλά και με ρυθμό θα εκφράσω τα αισθήματα μου καθώς θα πλάθω πρόσωπα κι εκφράσεις.

Γίνομαι δημιουργός της πραγματικότητας που θέλω ενώ την αρνιέμαι .Σαν καταδότης η ίδια των σκέψεων μου με ήχους γρήγορους βρίσκομαι εκτός κοινωνικού μοντέλου.Θα κοπιάσω να ανταποκριθώ στις ανάγκες της μέρας μα θα τα καταφέρω.Τα απογεύματα συνήθως οι άνθρωποι τα περνούν μέσα στα σπίτια τους που ΄χουν διακοσμήσει από τις περιπλανήσεις τους σε κόσμους με δικαιολογία στη βουβή πραγματικότητα τώρα φροντίζω.

Ευτυχώς υπάρχει μια ψυχή που αρνείται στολίδια να κρεμάσει.

Λέω θα εξαντληθώ από τη χαρά .Κοντά μου θα στροβιλίζονται άνθρωποι με κομφετί στα μαλλιά ,φωτιές θα καίνε τις παρενθέσεις. Οι πληγωμένες μέρες είναι γνωστό από παλιά φοράνε αποκριάτικα ρούχα κι αναπτύσουν αντισώματα.

Θα με κοιτάζουν δίχως απορία ποιός θα απορεί με την ομοιομορφία των προθέσεων και θα σταθώ δίπλα σε χρυσαά φαντάσματα και στους πρίγκηπες που θα αναζητώ την αγκαλιά τους.Ο δρόμος θα είναι ζωντανός και γεμάτος πολύχρωμα όνειρα κι ο μόνος φόβος που θα έχει απομείνει θα είναι ο εαυτός μου που δε θα ξέρει ποιά μάσκα να φορέσει.

Το συνειδητό και το ασυνείδητο οι δυο μου κόσμοι όλος ο κόσμος,τα κουστούμια μου ανήκουν στην ιστορία κάνουν ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο.

Ο Διόνυσος είναι παρών και γνέφει ναι.

Η τελετουργική σύνθεση είναι η απελευθέρωση και κάθε προσωπείο αποκαλύπτει και μια αλήθεια.Η πόλη της αυταπάτης είναι εδώ ,μα πάντα ήταν και περίμενε το γελοτοποιό με τα κουδούνια να αρχίσει το χορό.

Με τη στολή του ντόμινο θα χαθώ κάπου οπουδήποτε και θα αναζητήσω τον παμπάλαιο δίχως φτασίδια έρωτα και θα γελάω με την αυθεντικότητα των λέξεων που κάποιοι με μάσκα σοβαρή τις λένε άσεμνες.Σίγουρα δε ξέρουν ,σίγουρα δεν κοίταξαν ποτέ το Διόνυσο στα μάτια.

Μυρίζει η γειτονιά και οι φωτιές αρχίζουν κάθαρση.Οι κανόνες συμπεριφοράς θα ανατραπούν είναι η ώρα καλώς το καρναβάλι που ντύνει μασκαράδες μεγάλους και παιδιά.

Θα γυρίσω την υδρόγειο σφαίρα στην άλλη άκρη του κόσμου .Στις τρώγλες θα βρέξει χρυσόσκονη και τα όμορφα κορίτσια θα χορεύουν ξέφρενη σάμπα.

Κι είμαι στη χώρα που ήθελα να μείνω στη χώρα του Ποτέ Ποτέ.Ο Πήτερ Παν με αγκαλιάζει και μου δίνει να διαβάσω.

Για δες μου μου λέει κάτι σου γράφει ο Πεσσόα.

Έβγαλα τη μάσκα στο καθρέφτη και κοιτάχτηκα.

Είδα το παιδί που ήμουν εδώ και πολύ καιρό.

Αυτό είναι το πλεονέκτημα να ξέρεις να βγάζεις τη μάσκα.

Είμαστε πάντα παιδιά.

Το παρελθόν που ήταν το παιδί αυτό.

Είναι καλύτερα έτσι χωρίς τη μάσκα.

Γυρίζω πίσω στη προσωπικότητα μου όπως στης γραμμής το τέλος.

Η φωτογραφία είναι από την εκδήλωση "Ποιος μπορεί να περιφρονήσει τον Διόνυσο " ( Αίτιον - Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου ) ,όπου διαβάστηκε και αυτό το κείμενο !