Θέλω μονάχα, να χωρέσω μέσα σε δυο παλάμες, σε μια αγκαλιά. Να με σκεπάσει ο κόσμος με ένα σπίτι, έναν ήλιο, μερικά σύννεφα και οπωσδήποτε ένα ουράνιο τόξο.
Θέλω κάποιον να με αγγίζει, να με κρατάει, να με αρπάζει, να με γεμίζει μουσική και πάθος. Να απλώνω τα χέρια και να φτάνω το φεγγάρι και τα δάχτυλά μου να μπορούν να το διαλύσουν και να το φτιάξουν ακόμα φωτεινότερο. Να μ' αφήσει η καταχνιά και η μοναξιά που διεισδύουν κάποιες φορές μέσα μου αργά σαν δηλητήριο.
Θέλω να αναποδογυρίσω την μεγάλη ροτόντα που’χω στο σαλόνι-είναι θλιβερή και άχρηστη εδώ και χρόνια. Νιώθω να με κρατάει δέσμια κάτω από τα βαριά ξυλόγλυπτα πόδια της-και να τοποθετήσω το μπλε σιδερένιο τραπεζάκι των διακοπών. Πάνω του θα βάλω ένα βιβλίο γεμάτο άμμο, ένα καπέλο, μια σαγιονάρα (η άλλη χάθηκε στην θάλασσα), μυρωδιά από καφέ, ένα κοχύλι, μιαν ανάσα, ένα φιλί, μια απώλεια, μια υπόσχεση, μια απόφαση.
Κι έπειτα θα παλέψω κόντρα στου ματιού την άκρη, θα σε πλάσω ξανά με την φαντασία μου και θα σου δώσω υπόσταση. Θα σε φέρω κοντά μου ν’ ακούς την ανάσα μου να αναρωτιέσαι «πόσο πολύ με αγάπησε αυτή η γυναίκα;»
Θέλω κάτι που γελάει και κλαίει. Θέλω αγάπη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου