Φωτογραφία: Brooke Shaden |
Απόκαμαν οι Ώρες μου να παρακολουθούν από μακριά
Τους φθόγγους σου άλαλητους
Θέλω να μου ψιθυρίσουν στην καρδιά
Ευθύς
Μιαν αγκαλιά νότες ανυπόμονες
Υπνωτισμένες Μελωδία
Γιατί δε μου είπες πως θα ‘ρθεις
Να ονειρευτώ την έλευσή σου
Τινάζοντας τη σκόνη
Από τις αναστολές μου
Ανοιγοκλείνοντας τα αυτιστικά μου βλέφαρα
Στο ακατάληπτο της Παρουσίας σου
Εξαντλήθηκαν στης αμφιθυμίας την αντίσταση
Τα μεγάλα μου βήματα
Λιώνοντας πύρινα υποδήματα
Λάβας ηφαιστειακής
Μα τα δειλινά
Φυσώ τη στάχτη από την προτομή σου
Τη βάφω στης άγριας βυσσινιάς το ρόδο
Πριν τη χαρίσω του Ουρανού να πορφυρώσει τη Νεφέλη
.
Εχθροπραξία που τελεσφόρησε η Συμμαχία μας
Θα αναμετρηθεί ξανά στο απόγειο των συναισθημάτων της
Κραδαίνοντας τη λήθη ανεπαρκή
Στα βρεμένα της μάτια…
Π.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου