 |
Ό,τι πιο ωραίο
συναίσθημα να βάλω
σε μια λέξη, μάταια προσπαθώ.
Τυχαία τάχα
με περίσσεια τόλμη αμαρτωλού.
Άρρωστος από το φως
μιας και μόνης αλήθειας.
Πέτρα στην πέτρα
το πάνω μέρος τρίζει.
Μια ρωγμή που αγκαλιάζει και πνίγει.
Ρίζωσε βαθειά
υπάρχει χώρος ακόμα.
Τι κι αν απλώνεσαι σε ξένο σώμα!
Τα αβέβαια φύλλα θα πέσουν,
Θα χαθούν με το φθινόπωρο.
Μα, ποιος θα τολμούσε!
Οι υποχθόνιες ρίζες σου
βράχος σκληρός και ακλόνητος,
άρρωστα αλύγιστος
περιμένοντας ένα ακόμα φθινόπωρο.
Το ποίημα εντάσσεται στην Ποιητική ανθολογία: Γυάλινες Εικόνες, Εκδόσεις Κονιδάρη (2010).
Η φωτογραφία είναι από http://www.fotokritik.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου