 |
Πάντα της άρεσε ν' ανιχνεύει το χτες. Αυτή η ευλυγισία της σκέψης, αυτό το ξάνοιγμα στους περασμένους ορίζοντες την έθρεφαν για να ζει το τώρα. Αναζητούσε παλιά και περασμένα μέσα στις μαυρόασπρες φωτογραφίες του μυαλού της, έτσι για να ξαποσταίνει στην απλή και μονότονη καθημερινότητά της. Κάρφωνε το βλέμμα επάνω τους μέχρι να εξαντληθεί το μάτι και να δακρύσει.
Μια φωνή μέσα της ωρυόταν" ρομαντική και συναισθηματικούλα μας βγήκες σε τέτοιους καιρούς, για μαζέψου"
Αυτή η φωνή σημάδευε κατευθείαν στη καρδιά της και την πυροβολούσε ασύστολα με την κάνη του όπλου της επίγνωσης. Έβγαζε φωτιά και την έκαιγε στα καλά καθούμενα, μ' εκείνη τη θερμοκρασία του μετάλλου που τσουρουφλίζει.
Πράγμα περίεργο, αλλά όλο αυτό της άρεσε. Το είχε καταχωρίσει στον απαραίτητο μαζοχισμό της φύσης της, που τον θεωρούσε αναγκαίο για να επιβιώνει.
Μερικές φορές εναντιωνόταν στον εαυτό της σχεδόν με παραμιλητό.
"Άφηνέ με στις σκέψεις μου. Μου κάνει καλό τούτος ο συνωστισμός εικόνων.'Αφηνέ με να εξασκούμαι στο πόνο με το ρεαλισμό και την τρυφερότητα που του πρέπει.
Άφηνέ με πού και πού να εξασκώ την ωριμότητά μου"
Κι ο εαυτός ξεσπάθωνε.
"Πρέπει να το' χεις μέσα σου το γαλάζιο για να μπορείς να αντέξεις το βαθύ μπλε της τρικυμισμένης θάλασσας κορίτσι μου"
Ενώ το αντίφωνο αντιστεκόταν.
"Άφησέ με σε παρακαλώ να το ανακαλύψω. Οι λέξεις είναι που ρόζιασαν, όχι οι σκέψεις, μα ούτε και οι πράξεις. Είσαι μάρτυρας χρόνια τώρα σ' αυτό το "ξεψάχνισμα" της φύσης μου".
Κι΄ετσι, μ' αυτές τις σκέψεις περνούσε ο χρόνος, αφήνοντας στο δέρμα και στην ψυχή της το μοσχομυρισμένο χνώτο του σαν χάδι ενώ...
πάντα στο μυαλό της είχε τα λόγια της Simone de Beauvoir
"Δέχομαι με αγάπη τη μεγάλη περιπέτεια της ύπαρξής μου"
Πέρσα "ΚΟΜΜΆΤΙΑ ΖΩΉΣ ΣΤΟ ΣΥΡΤΑΡΙ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου