Μέρες τώρα την απασχολούσε το τι θα μπορούσε νε φορέσει στη δεξίωση που θα δινόταν προς τιμήν του προέδρου της μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας στην οποίαν εργαζόταν. Ο κόσμος θα ήταν πολύς και ασφαλώς και σπουδαίος. Έπρεπε λοιπόν να ντυθεί και εκείνη ανάλογα ή μάλλον με τρόπο που θα προκαλούσε το θαυμασμό..
Πάντα της άρεσε η ιδέα να είναι εντυπωσιακή στην εμφάνιση, χωρίς βέβαια να δίνει με αυτό και δικαιώματα σε κανέναν.
Ήδη στο γραφείο της είχε δημιουργήσει την εικόνα της νέας γυναίκας που τη χαρακτήριζε, όχι μόνο η ομορφιά και η κομψότητα του σώματός της, αλλά και ο καταπληκτικός τρόπος με τον οποίο ντυνόταν, ώστε να αναδεικνύεται όλη της η φυσική καλλονή. Στέλεχος διευθυντικό στην ίδια εταιρία και ο άνδρας της στεκόταν πάντα με θαυμασμό δίπλα της, αλλά και με κάποια δόση ζήλειας, όταν η αμφίεσή της τόνιζε ιδιαίτερα την ομορφιά της.
Το ότι εργαζόταν τον ενοχλούσε λιγάκι, αλλά ήταν ένας όρος που είχε τεθεί πολύ πριν παντρευτούν και τον είχε αποδεχτεί.
Η νομική της κατάρτιση και το μεταπτυχιακό στη διοίκηση επιχειρήσεων, της ήταν αδιανόητο εξ αιτίας του γάμου της να κλειστούν στο συρτάρι ενός πολυτελούς γραφείου. Έτσι και εργάστηκε και απέναντι στις υποχρεώσεις της ως συζύγου και μητέρας δύο μικρών παιδιών ανταποκρινόταν με τρόπο τέλειο.
Για μέρες λοιπόν, μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη έβαζε και έβγαζε τα διάφορα ρούχα μέχρι που να καταφέρει να βρει το κομψότερο και το πλέον κατάλληλο για να τονίζει τα σημεία που ήθελε
Και επιτέλους το βρήκε! Μια μακριά βελούδινη σιφόν φούστα σε χρώμα μαύρο, με ένα προκλητικό άνοιγμα στο πλάι και ένα εφαρμοστό μπλουζάκι και πάλι από βελούδο σιφόν σε χρώμα μοβ. Ωραίος συνδυασμός χρωμάτων που απαιτούσε όμως λίγο εξτρίμ τάση για να το φορέσει κάποιος. Ένας γιακάς ζιβάγκο( επίτηδες ζιβάγκο για να τονίσει κάποια άλλα σημεία) με πολύ παρτούς ώμους, ήταν όλο και όλο το μπλουζάκι. Ήταν όμως άκρως προκλητικό αφού της τόνιζε με τόσο απέριττο, αλλά γοητευτικό τρόπο το πλαστικό της σώμα που εύκολα θα έβαζε σε πειρασμό πολύ κόσμο.
Ένας Γαλλικός κότσος συμπλήρωνε την ομορφιά της, καθώς άφηνε ελεύθερο το λαιμό της να θυμίζει λαιμό κύκνου. Φόρεσε τα δωδεκάποντα παπούτσια της και χωρίς καμία σκέψη προχώρησε προς το σαλόνι. Το τι την περίμενε δεν είχε καταφέρει να το μαντέψει.
Για ώρες την περίμενε στο σαλόνι ο άντρας της. Εκείνον το πολύ προσεγμένο ντύσιμο τον είχε επηρεάσει, όχι όμως και το εξεζητημένο, αν και η ηλικία του, τού το επέτρεπε. Η ζωή του κυλούσε χωρίς να δίνει δικαιώματα σε κανέναν. Απλός, τυπικός, προσεκτικός. Ήταν το άκρον άωτον της γυναικός του στην εμφάνιση, κάτι που τον απασχολούσε πολύ. Και την είδε έτσι πανέμορφη και προκλητική συνάμα και... κοκάλωσε. Το αμάνικο μπλουζάκι, που άφηνε τον ώμο της όλον ελεύθερο, με τρόπο απαράδεκτο για εκείνον, τον τρέλανε. Του ήρθε να πεταχτεί πάνω της και να το σκίσει. Κρατήθηκε όμως και αυτόματα , κάτω από την πίεση των νεύρων του σκέφτηκε κάτι άλλο. Κάτι που ήξερε καλά ότι η γυναίκα του δεν θα το δεχόταν χωρίς αντιδράσεις, έως και παράτολμες κιόλας. Πήρε μια θέση που μαρτυρούσε απάθεια και σιγά, αλλά σταθερά της είπε. «Αλήθεια, νομίζεις ότι το μπλουζάκι αυτό σου ταιριάζει;» «Ναι, γιατί όχι;» απάντησε εκείνη που δεν είχε καταλάβει ακόμη το πνεύμα του . «Μα, νομίζεις ότι τα χέρια σου είναι τόσο λεπτά, όσο των άλλων κυριών; Εσένα είναι κάπως χοντρά και άκομψα και το μπλουζάκι αυτό δείχνει όλα τα άσχημα...» Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του, την κακόβουλη, και ένα κρατς, κρατς ακούστηκε, σα να έσπαζε κάτι μέσα στο σαλόνι. «Λοιπόν! φύγε, φύγε μόνος σου και πες ό,τι θέλεις για την απουσία μου. Να το ξέρεις όμως. Φέρθηκες χυδαία. Δεν θέλω να μιλήσουμε γι’ αυτό, αλλά η ζήλεια σου ξεπέρασε τα όρια του λογικού. Με είδες κομψή και φανταχτερή και ταράχτηκες. Τα νεύρα σου σπάσανε και δεν κρατήθηκες, υποκριτή! Και όμως! Μπορείς να μου πεις πότε εγώ έδωσα δικαίωμα να μιλήσει κανείς εις βάρος μου; Το ότι ντύνομαι κομψά θα έπρεπε να σε κάνει χαρούμενο, γιατί στο πλάι σου έχεις μια ωραία σύζυγο. Αλλά το σαράκι της ζήλειας είναι τόσο βαθιά χωμένο μέσα σου που δεν σου επιτρέπει να σκεφτείς ποτέ λογικά. Τώρα φύγε και μην τολμήσεις να με παρακαλέσεις για τίποτε. φύγε!! Δεν θέλω να σε βλέπω μπροστά μου! Φύγε, φύγε σου λέω... «Δηλαδή, αν σε ικετεύσω για μια ακόμη φορά δεν θα ξεχάσεις ό,τι πάνω στη ζήλεια μου σου είπα; Δεν θα το ξανακάνω, σε παρακαλώ, έλα, έλα, πρέπει να ρθεις μαζί μου...»παρακαλούσε σαν σκυλάκι. «φύγε, φύγε!» ξαναφώναξε και έτρεξε να κλειστεί στο δωμάτιό της. Έκρυψε το πρόσωπό της στο μαξιλάρι της και άρχισε ένα βουβό, πονεμένο κλάμα. Η καρδιά της χτυπούσε άτακτα, το κεφάλι της πονούσε τραγικά, τα αυτιά της βούιζαν έτσι που νόμιζε ότι ο κόσμος χανόταν. Τα νεύρα της είχαν τόσο τεντωθεί, σαν τέλια. Μετάνιωσε που τον άφησε να φύγει και δεν τον τιμώρησε με το να μην πάει και εκείνος. Θα δυσκολευόταν την άλλη ημέρα για να βρει δικαιολογία και η θέση του ακόμη μπορεί και να κινδύνευε. Σε τόσο μεγάλες εταιρίες τέτοιες παραλείψεις δεν δικαιολογούνται εύκολα... Τον ηλίθιο με τη ζήλεια του, σκέφτηκε και τα νεύρα της τα ήδη τεταμένα πετάχτηκαν, λες και ήθελαν να φύγουν από το κορμί της, να σπάσουν σε χίλια κομμάτια. Επιτέλους μετά από μια άγρια πάλη με τον εαυτό της και τις σκέψεις της την πήρε ο ύπνος. Και είδε όνειρο πως τάχα ανέβαινε τις σκάλες τις μεγαλόπρεπες, έτσι λυγερή και όμορφη και πως άκουγε τα σχόλια που γινόντουσαν πίσω της «Ωραία γυναίκα, κομψή και αεράτη και με φινέτσα. Χαρά στον κύριο Εμμανουήλ που την έχει...και στο σημείο αυτό δυστυχώς ξύπνησε από το χτύπημα του τηλεφώνου. «Πήρα να δω πώς είσαι;» της είπε δειλά. Του έκλεισε το τηλέφωνο, χωρίς να απαντήσει... Τον άθλιο! Με καταρράκωσε πρώτα και τώρα μου ζητά να του πω πώς είμαι. Δεν θα του μιλήσω ούτε τώρα, ούτε, όταν επιστρέψει. Αυτή θα είναι η τιμωρία! Σηκώθηκε και πήρε το μοβ μπλουζάκι. Xίλια κομμάτια το έκανε μα ακόμη και σκισμένο φάνταζε υπέροχο. Το κοίταξε καλά, το αγκάλιασε και ύστερα το ξανακομμάτιασε.
ΈΣΚΙΣΕ ΤΟ ΜΟΒ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ! ΚΑΙ ΜΑΖΊ Μ’ΑΥΤΌ ΕΣΚΙΣΕ ΚΑΙ ΈΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΑΓΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ.
ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΠΟΥ ΖΗΛΕΨΕ ΤΟ ΜΩΒ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ! ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΠΟΥ ΖΗΛΕΨΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου