Ακούς τα τύμπανα
Ηχούν την ώρα σου
Της αυταπάτης
Γέμισε ο κόσμος ψιθυρίσματα
Και βρόχινες οπτασίες
Στο Δάσος με τα απωθημένα
Δαμόκλειος σπάθη η αγάπη σου
Φτεροκοπάει ξέπνοη η νυχτιά
Στου ονείρου την εκούσια παρουσία
Τίκτει η αγρύπνια αφύπνιση
Σχίζοντας εν είδη πυρός
Tου ερέβους τη σιωπή
Και της σκοτεινιάς τα βάθη
Ζωή και Θάνατος κι Ανάσταση
Σκίρτημα πορφυρής αναπνοής
Σε λιμνασμένα πάθη
Φυλλοροεί ματώνοντας τα σέπαλά της η καρδιά
Κι ας ζωγραφίζει η αμφιβολία φόβο
Τρυγώ απ’ την αυλή Σου Θάματα…
π.δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου