ΙΩΑΝΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ " ΤΟ ΚΥΜΑ "

Το κύμα το σοφό…

Το απαλό και σταθερό.

Ήρεμη επανάληψη,

συνομιλία μυστική…

Δυνατό, μεγαλοπρεπές, επίμονο …

Συμφιλιώνεται διαρκώς με τη γη,

αγγίζει τα θεμέλια του κόσμου.

Συνομιλεί με το φως,

σέβεται τον αγώνα της δημιουργίας.

Η κίνηση του, βαριά και συνάμα τόσο ανάλαφρη.

Η ανωνυμία του, ταπείνωση…

Το κύμα το βαθύ,

με τα ωραία τα σκέρτσα του,

με τα νερένια τα ξέφτια του!

Που τραγουδά στοργικά

και μελετά τις ψυχές.

Που καθρεφτίζει νύχτες

και γαληνεύει  άστρα.

Καραβοκύρηδες στ’ ανοιχτά του οι άνθρωποι,

τα καράβια τους γέρικα στη ράχη του.

Αγναντεύουν το άπειρο,

προσμετρούνε το βάθος του.

Κι ορμηνεύουν τις μέρες τους να βαδίζουν σοφές.

Μην κυλούνε αδώρητες,

να καρπώνονται γνώση.

Και ανοίγουν να στήθη τους,

να περνούνε οι άνεμοι.

Μη γεράσουν αδρόσιστα,

μη διψάσουνε φως.

Και μαζεύουν τα δάκρυα απ’ τις λίμνες της όψης.

Μη δεν έχουνε χρήματα να πληρώσουν το χρόνο.

Και διδάσκονται ήσυχα της σοφίας τη δόξα,

που κυλάει στα σήμαντρα των κυμάτων τα τόσα.

Τραγουδούνε οι θάλασσες, οι ουρανοί και η γη,

απ’ τα μύρια τα κύματα που μυρώνουν τη γη.

Αντηχεί το στερέωμα απ’ τη δόξα της χάρης,

που χορεύει στα πέρατα, τη δροσιά λαχταρά.

Περιστέρια οι άνθρωποι της μητέρας της πλάσης,

ησυχάζουν αμέριμνοι,

η ζωή περιμένει.

Ατελεύτητη κι άγνωρη,

μια αιώνια πρόκληση.

Ακυβέρνητη κι άστατη,

μια ατίθαση πρόσκληση.

Πόσο ωραία αισθάνονται στα καράβια του χρόνου!

Η ζωή είναι απέραντη σαν το κύμα το αιώνιο.

Κι ομοιάζουν στα κύματα στη μορφή και την όψη.

Υπερήφανα όμορφοι, ατελείωτα νέοι.

Με φεγγάρια στο στήθος τους,

με γοργόνες στα μπράτσα.

Με τους γλάρους στη σκέψη τους,

με το χρόνο στα δάκρυα.

Αγναντεύουνε ήσυχοι την ωραία τη ζήση,

τη λατρεία του σήμερα, την ειρήνη του χθες.

Τα καράβια τους ήσυχα, ο καιρός πώς περνά!

Πώς κυκλώνουν το άπειρο, πώς νικούν τη φθορά!

Πώς γηράσκουν αγέραστοι σαν γαλήνια παιδιά,

τραγουδώντας ακούραστοι ιερά μυστικά…

 (απ’ το ΨΙΘΥΡΟΙ ΣΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ)