ΠΟΠΗ ΠΑΣΧΑΛΙΔΟΥ - ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΣΟΝΑΤΑ

πηγή φωτογραφίας 

Εκείνο το κουρασμένο σύθαμπο, 
άφηνε το βλέμμα του να περιπλανηθεί ,
να ανακατευθεί με τα ταραγμένα δέντρα.
Ένιωθε την ανάσα τους γοργή, 
καθώς το ταξίδι του χωρισμού ξεκινούσε ανεπίστρεπτα. 
Μέρα με την ημέρα ξεριζώνονταν οι αγαπημένοι γόνοι από την μητρική 
αγκαλιά 
και σωριάζονταν άψυχοι στα πόδια της ζωφόρου,
ευλαβικά ,σαν θυσία για την ζωή που τους χάρισε. 
Και έκαναν την αποκοπή δοξαστικά , καθόλου μεμψίμοιρα, φορώντας τα 
εκλεκτότερα των χρωμάτων,
για να καλύψουν την αποστραγγισμένη ύλη. 
Την κραυγή του πόνου του αποχωρισμού, 
την στόλιζαν με περίτεχνο σκέρτσο χορευτικό 
και την άφηναν να σβήσει με την ανάσα του ανέμου.
Φθίνουν οι οπώρες που μας δρόσισαν 
και μας γλύκαιναν ,
Έφθινε και η αγάπη του. 
Μαράθηκε σαν ξεχασμένο τσαμπί σε άφυλλη κληματαριά. 
Και ας την δρόσιζε τα δειλινά , 
της γλυκοτραγουδούσε το χάραμα. 
Και ας την καμάρωνε καθώς την έβλεπε να μεστώνει, 
,να γεμίζει χυμούς. 
Και ας την καρτερούσε γλυκό κρασί να γίνει , 
να ευφραίνει τα χείλη και την ψυχή του, τους κρύους χειμώνες.
Μαράθηκε η αγάπη του.
Σκόρπισαν οι μυρωδάτες ρόγες της στο μουσκεμένο χώμα. Λεηλατήθηκαν 
από τα πεινασμένα σπουργίτια. 
Τι κι αν την φύλαγε σαν πρωινή δροσιά στα φύλλα της καρδιάς του;
Τι και αν ξενύχταγε για την γλυτώσει από τις κακοτοπιές;
Μαράθηκε η αγάπη του. 
Γιατί η αγάπη θέλει δύναμη όπως δαυλί η φλόγα.
Θέλει τα χέρια σταθερά να την ανασκαλεύουν.
καλύψουν την αποστραγγισμένη ύλη. 
Την κραυγή του πόνου του αποχωρισμού, 
την στόλιζαν με περίτεχνο σκέρτσο χορευτικό 
και την άφηναν να σβήσει με την ανάσα του ανέμου.

"Σκάφανδρο "
Πόπη Πασχαλιδου