Μια νύχτα αφέγγαρη
χυμένη σε μια αιμοσταγή σιωπή
φάνηκε ο έρωτας από ένα δρόμο
δίχως φώτα ....
Δεν είχε στεφάνι στα μαλλιά
μήτε φτερά στους ώμους ...
Μόνο δάκρυα τον στόλιζαν
ωσάν πολύτιμα πετράδια
που μου έβρεξαν τα χείλη ....
Με γλύκα από τα πάθη των θνητών
και μέλι απ΄του φεγγαριού τις ανεμώνες ...
σαν δώρο τυλιχτό σε μεταξένιο τούλι ....
Και εγώ σαν φιλόδοξη...
''άρια+αγνή''
του πρόσφερα τον Μίτο μου ....
αυτό της Αριάδνης !
Βίκυ Δρακουλαράκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου