ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΕΛΗ " Ατιτλο "

Νικολάι Μπογκντάνοφ-Μπέλσκι "Οι πόρτες του σχολείου"

Μούπαν πως φορώ στιβάνια .... Πως βρωμάω τραγίλα . Πως ο πατέρας μου είναι ένα κόκκινο μίασμα μα δεν ήξερα τι είναι αυτό .... Μούπαν πολλά και θύμωσα ... Τότε κι εγώ είπα πως τα γράμματα σ άλλους τα χαρίζουν κι άλλοι τα κλέβουν. Εγώ τάκλεψα... Τα μύρωσα δάσος,ποτάμι,δάκρυα κι ατέλειωτες ώρες μοναξιάς. Τα κατάφερα ! Προχώρησα πέρα απ τις λέξεις . Ντύθηκα έννοιες ,έγνοιες που μύριζαν ανθρωπίλα κι ήρθα τώρα να διδάξω σ αυτό το σχολειό ,που κάποτε μ έδιωξαν . Δεν θυμάται πλέον κανένας το βοσκόπουλο...Μα για δες... Γέρνουν τις μέσες κάποιοι που δεν άντεχαν ούτε τη θωριά μου . Δεν έχει σημασία πια ... Να όμως ,ξύπνησαν μέσα μου μνήμες κι έτσι δα... Τώρα σαν τότε στέκομαι στον παραστάτη της πόρτας και θυμάμαι το χτες .... Ότι κι αν έγινε , ακόμα παραπονεμένο είναι εκείνο το παιδι , που θέλησαν κάποτε να του κλέψουν τα γράμματα .....

@Κατερινα Δελη