ΑΥΤΗ Η ΕΡΗΜΟΣ
Διαβήκαμε την στέρφα και πυρωμένη έρημο της ζήσης
δίχως να καρτερούμε το θείο μάννα
δίχως μια στάλα δροσιάς… για τα στεγνά μας χείλη!
Με κόκκινα πρησμένα μάτια
ξέπνοοι και με την ελπίδα
πως πέρα από τους πέτρινους λόφους
πέρα από την κινούμενη άμμο της ύπαρξης
υπάρχει η γη της επαγγελίας…
…η γης της γαλήνης και του γδικιωμού..
…βαδίζουμε τον δύσκολο μας δρόμο!
Μα… σαν φτάνουμε στους πέτρινους λόφους
και ενώ τα πόδια μας κομματιάζονται απ’ τους βράχους
αντικρίζουμε τη βουερή άγρια θάλασσα
γεμάτη αλμύρα… να καρτερεί πάντα να μας δεχθεί
στην απαλή απεραντοσύνη της
και να δεσμεύσει τις αισθήσεις μα
κάνοντας μας ένα με το ατέλειωτο άπειρο!
«Ευδαίμων Συριανός»
ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΡΑΜΑ
Στο μαβί φόντο του βαθουλού ουρανού
καθώς ο φωτοδότης στέλνει τις τελευταίες ακτίνες του
για τον αποχαιρετισμό της μέρας…
ακριβώς απ’ το τέλος της δημοσιάς
θωρώ τους γονείς μου να έρχονται σιμά μου όπως τότε
με το χαρακτηριστικό ανάλαφρο τους βήμα!
Έκπληξη μεγάλη κι’ αναπάντεχη!
Πολλές φορές επικοινωνώ μ’ αυτούς νοερά
κι’ όλο παίρνω συμβουλές κι’ ορμήνιες
αλλά τούτο… είναι κάτι το πρωτόγνωρο για με!
Με το φως ακόμη της μέρας να στέκονται…
…ολοζώντανοι κι’ οι δυο εμπρός μου!
Τους καλωσόρισα με χαρά καθώς αναγάλλιαζε η ψυχή μου
απ’ το πλατύ χαμόγελο της μητέρας
και την καλοσυνάτη ματιά του πατέρα!
Τα χέρια έσμιξαν και τα χείλη αντάλλαξαν φιλιά στα μάγουλα
με θέρμη αναπάντεχα απρόσμενη
καθώς η μέρα στάθηκε να θαυμάσει τ’ ανομολόγητο!
Την απρόσμενη αυτή συνάντηση!
Κι’ οι δυο τους ήταν όπως παλιά ακριβώς όπως τότε!
Ήμασταν και πάλι οι τρεις μαζί!!
Η καρδιά σκίρτησε στ’ άγγιγμα του χαδιού τους
λες… και δεν είχαν περάσει τόσα και τόσα χρόνια!
Ευτυχία κυλούσε μέσα στις φλέβες μου
φέρνοντας μου ανείπωτη ανατριχίλα!
Να στεκόταν χρόνια… αυτή η στιγμή!
Μα… σαν το μαύρο πέπλο της νυχτιάς άρχισε ν’ απλώνεται στην γης
οι δυο τους άρχισαν να ξεμακραίνουν χωρίς αποχαιρετισμό
αφήνοντας με μόνο… όπως ήμουν και πριν!
Δυστυχώς το όραμα ξέφτισε κι’ η ευτυχία διαλύθηκε σαν σύγνεφο!
Ήταν όνειρο; - Ήταν όραμα; - Μήπως έκσταση;
Δεν το ξέρω… κι’ ούτε θα ψάξω να βρω… το τι και πως!
Θα το φυλακίσω όμως, για πάντα στην καρδιά μου
και ποτέ όσο ζω δε θα τ’ αφήσω να σβήσει!!
«Ευδαίμων Συριανός»»
ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ!
Εσύ μπροστά – μπροστά στην φωτογραφία και πίσω σου
στο βάθος το βουβό κύμα να φαντάζει ακίνητο!
Φαίνεται ακίνητο, όμως… ανασαίνει σα ρόγχος
και γίνεται μεγάλος κίνδυνος
μια να σ’ ανεβάσει στα ουράνια
τη άλλη να σε στείλει στα τάρταρα
καταβροχθίζοντας σε ολάκερο
την άλλη στιγμή σαν την ίδια την ζωή
ξεσπώντας στο γιαλό για να δικαιώσει
την ίδια του την υπόσταση του!
Εσύ μπροστά – μπροστά στην φωτογραφία αμέριμνος
για το τι μπορεί να συμβαίνει πίσω σου
ατάραχος… με το χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη
για τις ανάγκες της φωτογράφησης!
Χαμόγελο φυσικό ή κατά παραγγελία του φωτογράφου;
Ποιος άραγε να το ξέρει;
Τι άραγε σκεπτόσουν εκείνη την στιγμή;
Την απαθανάτιση σου ή τίποτα άλλο;
Πάντως δε νοιαζόσουν
ούτε απολάμβανες το φόντο που ήταν πίσω σου!
Κι’ εγώ δεν ξέρω πότε την τράβηξα και πως!
Μα.. καθώς την θωρώ… μνήμες έρχονται στον νου…
…μνήμες, ξεκομμένες, απόμακρες, ξεθωριασμένες!
Ακόμη κι’ εγώ ώρες – ώρες αναρωτιέμαι
τι απόγινε το βουβό το κύμα
τι άραγε έγινες κι’ εσύ
που καμάρωνες μπροστά – μπροστά;
Ήταν τότε αυτό… ένα και μόνο στιγμιότυπο της ζήσης
που διατηρήθηκε κόντρα στο διάβα του χρόνου
που ρίχνει τη σκόνη της λήθης παντού!
Τι άλλο;
Τίποτα άλλο!!!
«Ευδαίμων Συριανός»
ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
12 η ώρα
και τα μάτια ανοιγοκλείνουν στο διάχυτο φως των αστεριών
προσπαθώντας να κλέψουν κάτι από τη λάμψη τους!
12 η ώρα
και το χλωμό φως του φεγγαριού φωτίζει τις φευγαλέες μνήμες
στο μεσουράνημα της άδολης σκέψης!
12 η ώρα
και η στιγμή του παρόντος χάνεται στο δαίδαλο
των αβέβαιων συναισθημάτων που κουβαλώ
ίδια σκιά του εαυτού μου!
12 η ώρα
και χιλιάδες μάτια κοιτούν κατά πρόσωπο τις ρυτίδες
του παρελθόντος σα μια ανάμνηση του χθες!
12 η ώρα
και η στιγμή της ύπαρξης χάνεται στο χάος της ανυπαρξίας
του παρελθόντος και του μέλλοντος σα μια κουκίδα στ’ άπειρο!
12 η ώρα
κι’ αναρωτιέμαι αν ζω δεμένος στο πριν
ή σέρνομαι στο τροχό του μετά!
12 η ώρα
κι’ αισθάνομαι το παρόν που θα γίνει παρελθόν
και θα σβήσει αχνά σα να μην υπήρξε ποτέ
μένοντας απλά ίδια σπίθα στην άκρη του μυαλού!
12 η ώρα
έτσι κι’ αλλιώς χρόνος είναι και κυλά!
12 η ώρα
και αισθάνομαι «ελεύθερος» μέσα στη δύναμη της ανυπαρξίας μου
για το ανεμπόδιστο του ΝΟΥ!
«Ευδαίμων Συριανός»
ΩΣ ΑΜΝΟΣ ΕΠΙ ΣΦΑΓΗ
- Χριστός Ανέστη!
- Χαρά μεγάλη!
- Γιορτή σαν ετούτη δεν είναι άλλη!
- Γιορτάζει όλη η φύση
της Άνοιξης το μεθύσι!
- Γιορτάζει κι’ εκκλησία
με ιδιαίτερη υμνολογία!
- Γιορτάζει κι’ η ψυχή μας που πετά
για τ’ ανώτερα ιδανικά!
Στο βάθος όμως μια φωνή
μοναχή της πάντα θα ηχεί!
- Μπε! …η σφαγή των αμνών!
- Μπε! …η ισοπέδωση των ιδανικών!
- Μπέ! …το τέκνο μου σφαγιάστηκε!
- Μπε! …η αδικία δοξάστηκε!
Και μες το μεθύσι του άκρατου πανηγυρισμού
ακούγεται πάντα αχνά η φωνή του άκακου αμνού!
- Την κόκκινη κορδέλα μου φορέσανε
ξέχωρα από τ’ άλλα με δέσανε!
- Μου ‘παν σου πάει τρέλα
αυτή η κόκκινη κορδέλα!
- Μα σε με αντί για χαρά
θε να φέρει τη συμφορά!
- Μπε! Μπε! Μπε! και πάλι Μπε!
Δολοφόνε κι’ άδικε Ρωμιέ!
- Για τον δικό σου εορτασμό
οργανώνεις τον δικό μου αφανισμό!
Για έναν απλό και μόνο στοχασμό
έχουμε όλοι λίγο καιρό!
Απλά και μόνο κάτι το πιο ουσιαστικό!
Γιορτάζουμε την Ανάσταση με γενοκτονία!
Θύματα της Αγάπης οι άκακοι αμνοί!
Άνθρωποι είμαστε… ό,τι θέλουμε κάνουμε!
«Ευδαίμων Συριανός»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου