ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ - ΣΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ

 ΘΕΟΦΙΛΟΣ ''Νεόνυμφοι Πηλιορείτες'' 1919

   Κι όμως, χρόνια ολάκερα περίμενα τη μέρα αυτή. Δεν ξέρω πως, αλλά νομίζω πως κι οι δυο λαχταρούσαμε εκείνη την υπογραφή. Μας έλειπε όμως η αφορμή, μια και αγνοούσαμε την πραγματική αιτία.

Έτσι, μια προβληματική πρωϊα, βρέθηκα στο δικηγορικό γραφείο.

Το θυμάμαι σαν τώρα. Ήθελα να αφανιστώ στην ανακριτική του πολυθρόνα, σε μια προσπάθεια να γλυτώσω απ΄την θλιβερή μου αμηχανία.

-Λοιπόν... αφού το αποφάσισες, είπε ο δικηγόρος μου, ας αρχίσουμε την νομική διαδικασία .Ο λόγος;

- Ποιος λόγος; είπα μουδιασμένα. Πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος; Ξέρετε, υπάρχουν λόγοι που δεν εκφράζονται με λόγια, παρά μόνο με την ένοχη γλώσσα της σιωπής!

-Ωραία λοιπόν...θα σε βοηθήσω εγώ. Σε απατούσε;

-Κάτι τέτοιο, δεν έπεσε στην αντίληψή μου, ίσως...γιατί δεν το έψαξα ποτέ εγώ.

-Μήπως ήταν βάναυσος, μήπως σε χτυπούσε;

-Να χτυπούσε ο άντρας μου εμένα; Μα... ο αυτοσεβασμός μου και μόνο δεν θα του το επέτρεπε.

-Τότε...μήπως ήταν πότης, χαρτοπαίχτης, τσιγκούνης ίσως...

-Αντιθέτως...άρχοντας, κιμπάρης, με δοτικότητα μεγάλη, 'ομως να, πώς να σας το πω... 

-Α...κατάλαβα...μήπως κάποιος τρίτος...είπε εκείνος με ένα μειδίαμα γεμάτο σημασία!

-Α, όχι, αυτό δεν το δέχομαι ούτε σαν αστεία υποψία. Αν υπήρχε τρίτος, θα ήμουν τώρα εδώ; Το τερπνόν μετά του ωφελίμου, νομίζω ότι δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, 'ομως...

το να ζητιανεύεις την ευτυχία, έξω απ΄την κοιτίδα σου, αυτό...αυτό μοιάζει με αρχαία τραγωδία.

Αλλά να...δεν ξέρω και πώς να το εκφράσω! Ενώ ήταν παρών στην οικογενειακή εστία, ήταν απών σε μια άλλη γοητεία. 

Τη γοητεία της καρδιάς, του πάθους και της ερωτικής μυσταγωγίας!!!

-Ε, μα καλά.... για όνομα του Θεού, είπε ο νομικός με βλέμμα γεμάτο χλευασμό και ειρωνεία.

Αυτό ήταν όλο!!!!!! Αυτό ήταν όλο?

Πετάχτηκα όρθια και σαν μαγνητισμένη, άρχισα να κατεβαίνω δυο, δυο τα σκαλοπάτια, ως τη στιγμή που βρέθηκα στο δρόμο. Παραπατούσα, καθώς μια φράση δολοφονούσε τώρα το μυαλό μου:

Αυτό ήταν όλο!!! Αυτό ήταν όλο?

Όταν...

όταν ένα ώριμο ζευγάρι τράβηξε την προσοχή μου. Είχε τα χέρια του σφιχτοδεμένα και στο πρόσωπο όλη την ομορφιά της γης, που τη λένε Έγνοια, Αγάπη κι Ερωτική στοργή. 

Ένα παράπονο στάλαξε με μιας στις κόχες των ματιών μου, για τούτο το αρμονικό συντρόφιασμα, που μάτωνε τώρα την καρδιά μου.

Σαν κυνηγημένη, με το αιτιατό πλέον στην συνειδητοποιημένη σκέψη, άρχισα να ανεβαίνω ξανά, δυο δυο τα σκαλοπάτια, ως τη στιγμή που βρέθηκα στην πόρτα του δικηγορικού γραφείου. 

Έδωσα μια σπρωξιά και μέσα από τα αναφιλητά μου, ούρλιαξα...

Ε, ΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ...

ΔΕΝ ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΑΝ...

ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΟΛΟ.

Απόσπασμα του βιβλίου "ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΤΟ ΠΡΟΙΚΙΟ Ο ΕΡΩΤΑΣ "

AΠΟ  TO ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ  ΤΗΣ  ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ