…
Η αληθινή ντροπή είναι μετρική.
Ο χώρος της έχει δείχτες ρολογιού και ο κάθε χτύπος του είναι και ένας εφιάλτης. Καταμετρούνται και χωρομετρούνται όλες οι κινήσεις, όλες οι εκφράσεις, ακόμη και οι ιδέες οι ανέκφραστες.
Η τεράστια ντροπή είναι σκουριασμένοι δείχτες ρολογιού που εξυφαίνουν φιλήδονα την αμηχανία. Ανώριμο παιδί ως συστολή, εμφανίζεται στα πρώτα χρόνια του σχολείου τότε που η ηλικία αγωνίζεται να διαχωρίσει ότι είναι εμπρός στον πίνακα, ολόγυρα και παραδίπλα στην τάξη των συμμαθητών και από παντού την αίσθηση ότι έχει ευθύνη για τα πάντα. Στην πορεία της ζωής αναπτύσσει με μυριάδες πτυχώσεις τα θέματα που την προκαλούν. Ο χώρος της είναι άχρωμος, ασφυκτικός με διπλοκλειδωμένες πόρτες εξόδου χωρίς σήμα κινδύνου και σαν άγκυρα πάνω στο σώμα φωλιάζει την ακινησία.
Ως όργανο η ντροπή, είναι ένα τρομπόνι με ήχο συνεχόμενο και επαναλαμβανόμενο με ρυθμό και μέτρο παρέλασης μπροστά από τα αυστηρά βλέμματα των επισήμων. Η όρασή της είναι θολή, δεν ανιχνεύει όλες τις κατευθύνσεις γύρω της, δεν αναζητά φως, θέλει πάντα να γυρίσει πίσω, στο παιδικό δωμάτιο που μόνο τα παιχνίδια θα κοιτά.
Και όσο για το χρώμα της, μια επωδός στην περιπέτεια του κόκκινου είναι, από μικρή αχνή κουκκίδα στο μάγουλο ως την πλήρη αποκάλυψη της ως φωτεινή πύρινη λάμψη όλου του προσώπου. Και είναι τόση η δύναμή της που ακόμα και στη μοναξιά οι σκέψεις κοκκινίζουνε το πρόσωπο.
Η ερωτική ντροπή είναι η μόνη που δεν είναι ρατσιστής. Σε όλους, αγόρια και κορίτσια είναι το ίδιο δοτική. Μάλιστα, όποιος κομπάζει ότι δεν τον άγγιξε στο πρώτο ερωτοκύλισμα, ανέραστος θα είναι ακόμη. Φωλιάζει έτσι σαν κροκόδειλος μέσα σε εφηβικούς του πάθους στηθόδεσμους και γύρω από νιόβγαλτους φαλούς πλέκει αγκαθωτό στεφάνι. Μετά φεύγει, πετά ειρωνικά και πίσω της θάλλουν σκόρπιες κόκκινες αναμνήσεις.
Δεν έχει ηλικία η ντροπή και πάντα βασιλεύει χάρη στην ευθραυστότητα της και διαταγές πάντα σκορπά περιορίζοντας την ομιλία. Στην ανάγκη μάλιστα γίνεται άλογο και καλπάζοντας παίρνει μακριά το σπαθί μαζί και το θηκάρι, ανατρέποντας την κάθε μάχη. Μα ως μέρος του οικοδομήματος του ψυχισμού δεν είναι πάντοτε αρνητική αλλά ως του ήθους συστολή βοηθά την ανασυγκρότηση και δίνει χρόνο στην όραση να δει πέρα από αυτό που τις προσφέρουν, φέρνει δηλαδή πολύ κοντά τα μακρινά και όλα τα αγγίζει ελαφρά.
Η ντροπή…που όλα τα αναστρέφει, όλες τις πράξεις και τις κινήσεις, αυτή η κόκκινη θεά παιδί της ηθικής, που είναι εν δυνάμει μια διαπόμπευση ακόμη και στο βλέμμα ενός μωρού.
…
Κι έπεσε μια τέτοια ντροπή
τόσο πηχτή,
Τόσο άοσμη ντροπή,
που ούτε η μύγα
δεν επισκέπτεται σήμερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου