ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Στις 20 Δεκεμβρίου.  ημέρα Κυριακή και ώρα 7.00 στον χώρο "΄Ελευσις και Υδράνη " στον Κεραμεικό πραγματοποιήθηκε εκδήλωση με θέμα " Ενα ταξίδι στη χώρα των χρωμάτων "

Διοργανώτριες ήταν η Μαρία Γκούμα και η Σωτηρία Λάσκου .

Η εκδήλωση περιελάμβανε Συζήτηση , Μουσική ( με τον Θωμά Φώτη , μουσικό ) και Ποίηση .

Υπήρξαν αρκετές συμμετοχές με ποιήματα που είχαν σαν θέμα το ΧΡΩΜΑ .

Εδώ δημοσιεύουμε ένα μεγάλο μέρος των συμμετοχών.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟΥ - ΜΠΛΕΓΜΕΝΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

Απ’ το παράθυρο ό ήλιος χρωμάτιζε

το νερό του γυάλινου βάζου

Κίτρινο, μωβ, μπλε και μια στάλα σκούρο γκρι...

Μια μπορντούρα που στόλισε το λούστρο του τραπεζιού

Στο λιόφωτο δωμάτιο πρόβαλε το κορίτσι, ίδιο ηλιαχτίδα,

με μια αγκαλιά γεμάτη κόκκινα τριαντάφυλλα

Αρχίνισε προσεχτικά να στολίζει το βάζο

Έμπλεξαν τα χρώματα του ήλιου, η λιακάδα του κοριτσιού,

το βελούδινο κόκκινο των τριαντάφυλλων

Εξαίσια εικόνα!  Μία έμπνευση!

Οι λέξεις όμως, ισχνές να αποτυπώσουν τη μαγεία,

την παλέτα των χρωμάτων, το φως, τη φρεσκάδα των αρωμάτων...

Αδύναμες, κοιτούν με θαυμασμό και υποκλίνονται

μπρός στην ομορφιά της αγγελικής στιγμής...

ΚΟΣΜΙΔΟΥ ΙΟΡΔΑΝΟΥ ΒΑΣΩ - Δυο θάλασσες αγκαλιά..

Γιατί στάθηκα με τις ώρες
να σε κοιτώ θάλασσά μου;
Εκεί στο ατέλειωτο άπλωμά σου,
που δίνεις με πάθος
το βαθύ φιλί σου με τον ουρανό!
Ω!... το γαλάζιο σου σκούρο θάλασσά μου,
το απαλό γαλάζιο σου...
Το βαθύ μπλε του βυθού σου,
...σ' αυτό το μπλε σου βυθίζομαι...
Θέλω να ανοίξω τα κατάρτια της ψυχής μου,
να ταξιδέψω ως εκεί...
στο μαυρομπλέ του ορίζοντα.
Εκεί θάλασσά μου, που με πάθος
αγκαλιάζεις, στην φλογερή υγρή αγκαλιά σου
τον μοναδικό εραστή σου τον ουρανό σου...
Εκεί γαληνεύω... 
Ψάχνω τη δική μου αγκαλιά να βυθιστώ...
Μα γιατί σε όλα τα μπλε σου θάλασσά μου,
χάνομαι, βυθίζομαι, ονειρεύομαι;....
Μα γιατί είναι το χρώμα των ματιών...
του δικού μου ουρανού....
.
Κόκκινο είπες να βάλω, να 'ρθω να σε βρω!
....δικό σου χρώμα...

ΛΥΚΟΣ ΠΑΡΑΒΑΤΗΣ - ΒΑΜΜΕΝΗ ΧΡΩΜΑΤΑ ΨΥΧΗ

Αγάπησα τα χρώματα σαν μ’ έφεραν στη γη,

μητέρας μου χαμόγελο και μιας θηλής σιγή.

Το χρώμα το ΜΕΝΕΞΕΔΙ πάντα θα με αγγίζει

όσο και ένα ΠΡΑΣΙΝΟ πηγές που τριγυρίζει.

Πως το ΛΕΥΚΟ αγάπησα δεν είναι μυστικό,

σ’ ένα χαρτί αμίλητο, για λέξεις νηστικό.

Μ’ αγάπησε κι αγάπησα το ΜΠΛΕ σε μιά ματιά,

ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ στα χείλη της, καϋμού σταλαγματιά.

Αγάπησα το ΚΟΚΚΙΝΟ κοιτάζοντας την δύση,

κι από κοντά το ΚΙΤΡΙΝΟ, στολίδι μέσ’ την φύση.

ΓΑΛΑΖΙΟ αγάπησα ψηλά, στου Ουρανού την τσάρκα,

και ΘΑΛΑΣΣΙ τ’ ολόγυρα στη χορευτή μου βάρκα.

Μ’ ακόμα κι αν αγάπησα τής Νύχτας τ’ όλο ΜΑΥΡΟ,

Ουράνιο Τόξο πόθησα καί πες τε μου πού νά ‘βρω.

ΣΥΛΙΑ ΧΑΔΟΥΛΗ - ΑΤΙΤΛΟ 

Η αέναη στιγμή που κυλά

μέσα από τα δάχτυλα του χρόνου

Λέξεις που δάκρυσαν,

φιλί που έσβησε

τη θλίψη της ψυχής της

Η σκιά της νύχτας

φίλησε την άκρη

των ματιών της

Στάλες βροχής γλίστρησαν

μέσα στην στάχτη της ζωής της

Βυθίστηκε στη θάλασσα του προσώπου του,

τρυφερά τον έκλεισε

μέσα στο χαμόγελό της

Είναι βαθύ το χρώμα του Έρωτα

μαύρο σαν της Αβύσσου.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΤΣΙΜΗΣ - Η ΚΛΗΜΑΤΑΡΙΑ

Χάραζα γραμμές κάτω απ’ τους ήχους

του αγέρα που άφηναν

καβάκια γέρικα

μέσ’ απ’ τη φυλλωσιά τους να περνά

Δεν ήμουν μαθημένος στα μυστήρια

Ήταν τα χρώματα εφτά

τ’ αστέρια αμέτρητα

η αγάπη στ’ άσπρα κι άπιαστη

κι η μάνα μου στο σάλι της

Μα αυτό που προεκτείνεται

απ’ την κληματαριά

μπορεί να ‘ναι η ομορφιά η ίδια

εμείς, τα λόγια, τα όνειρα…

Θυμίζει, λέω, τα παλιά και δυο παιδιά ξυπόλητα

Στης κάμαρας τη μέση

Μπορεί οι πόθοι αυτοί να ‘σαι κι εσύ

Όμοια μ’ ένα Μενεξεδί τριαντάφυλλο

Μοναδικό που θα κρατείς

Τότε που έξω απ’ τη ζωή μου

θα θυμάσαι που σου μιλούσα για φιλιά

και για χαμένα χρόνια.

Από τη συλλογή «Η γοητεία της μοναξιάς»

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΥΤΗΛΙΝΑΙΟΥ ΙΑΚΩΒΙΔΟΥ - ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ ΧΡΩΜΑΤΩΝ

Όνειρο, σε γαλάζια νέφη τυλιγμένο,
σ' άγνωστους δρόμους ταξιδεύει, γιομάτους
μ' ανείπωτη χαρά, στην κίτρινη λάμψη του ήλιου 
Περνά ' πάνω από πέλαγα σμαραγδένια πράσινα,
φτάνοντας στα δάση της λευκής ορχιδέας...
Μνήμες παρελθόντος...

Σε γκρίζους δρόμους της πόλης περνά με μαύρο δάκρυ.

Φτερά ανέμου απλώνει για γόνιμο φαντασίας ταξίδι,
ως το παθιασμένο περβόλι του έρωτα,

σπαρμένο στα κόκκινα ρόδα!
Ζητώντας γαλήνη στους λειμώνες της απλής, μωβ λεβάντας!

ΑΓΓΕΛΙΚΗ  ΚΟΜΠΟΧΟΛΗ - ΚΟΣΜΟΣ

Δένω του ονείρου τις πνοές και φτιάχνω ουράνιο τόξο

 Μιλώ τη γλώσσα του Θεού στα χρώματα του κόσμου

Η πλάση ένα θάμπωμα στους κήπους του Βοώτη

Χοροί γαλάζιοι, ιριδισμοί, αστέρια και κομήτες

Κοιτώ τις πράσινες φωτιές των γαλανών αιθέρων

Λικνίζομαι στα άλικα κονσέρτα των κυμάτων

Του Κύνα οι θερινές τροπές στάλα δροσιάς στο ρόδο

Βιολέτα και ανθοκέρασο στη ράχη του Αντάρη

Κι εγώ χρυσή αστερόσκονη στη πρύμνα της σελήνης.

ΡΟΥΛΑ ΣΚΑΡΠΙΔΟΥ - ΑΤΙΤΛΟ

Μέσα σε ασπρόμαυρες μέρες

πετούν γλάροι και κοράκια αντάμα

Αλλά τα βράδια…

μέσα στο παχύρευστο μαύρο τ’ ουρανού

κυκλοφορούν φεγγάρια, πορτοκαλιά, γαλάζια

και άστρα ασημιά, ροζ, κίτρινα

Ανέβασε το βλέμμα να τα δεις

και διάλεξε το δικό σου χρώμα..

Νίκη Γεωργοπούλου - ΑΤΙΤΛΟ

Κόκκινο !Δύσκολο χρώμα και απαιτητικό

Ταξιδεύει σε τρομαγμένο σώμα...

Αίμα καθαρής πληγής, στάζει απ’ το βλέμμα στο χαλί μου..

Γίνεται ένα με τις λάσπες,

τόσων πλαγιαστών ερώτων που σε βάθος χρόνων ,χάθηκαν..

 Κοίτα τώρα που θα’ρθεις.... βγάλε τα παπούτσια σου

 κι άφησέ μου φλέβα καθαρή να τρέξω…

ΝΤΙΝΑ ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ - ΚΙΤΡΙΝΟΙ ΑΣΠΑΛΙΘΟΙ

 Άκουγα με προσοχή τη φωνή μου

που παρέμενε στη γυάλα

σαν καλλωπιστικό είδος.

 Ένιωθα αναμφίβολα πως τα θύματα ήταν τα όνειρα.

Ότι κυλούσε από τα μάτια

τα έκανα αλυσίδες αισθητικής φύσεως

από κείνες που φοράω στο λαιμό μαζί με ένα κομμάτι παζλ.

Κι όμως στην εξομολόγηση

κάτω από μια φωτογραφία

του ιερού μου έρωτα

ψιθυρίζοντας

είπα πως αγαπώ τα βράδια που ξαπλώναμε χωρίς να με αγγίζει.

 Έτσι και αλλιώς είχα και πληγές και σημάδια

μα κείνο που λαχταρούσα να μου δώσει

ήταν στη χούφτα μια παιδική χαρά

και ένα καρουζέλ

γεμάτο με λαμπιόνια,

και ένα φάρο μες τα μάτια.

Μα έμεινα θάλασσα

τρικυμιώδης

πάνω μου φύτρωσαν κίτρινοι ασπάλιθοι

και γίνηκε δύσκολη η σκέψη

συνηθισμένη στην ανομβρία

και σε επισκέψεις μελισσών σε πλήρη νηνεμία.

ΗΛΙΑΣ ΜΑΡΚΟΥ - ΑΤΙΤΛΟ

Στο κόκκινο στο κίτρινο των φύλλων

ξεχειμωνιάζουν οι αλήτες πόθοι μας

με το γυμνό τους στήθος

στο πουκάμισο του ανέμου

Χωμάτινη ζωή παλλόμενη

στην ερημιά του ονείρου

αιμορραγείς για να ζεστάνεις

μιαν άλλη άνοιξη ξανά

ΜΩΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ - ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Τα κόκκινα της άνοιξης

υφαίνουν την ημέρα

κόκκινα ήθελε πολλά

και τα΄βαψε με αίμα

Τα κόκκινα της άνοιξης

τα κράτησα βρεγμένα

ήταν από το αίμα σου

κι ήταν φρεσκοβαμμένα

Σεντόνι ήταν κόκκινο

κι ήταν τεντωμένο

έγειρες πάνω του απαλά

γιατί ήσουν σκοτωμένο

Τα κόκκινα της άνοιξης

με έκαψαν σαν φλόγα

γιατί έφυγες παντοτινά

μόνος με μια πιρόγα

ΝικάριοςΝκ - ΤΟ ΛΕΥΚΟ

Στο βάθος διάχυτο άσπρο φως,

πιο κοντά, ποτάμι φωτιάς.

Ένας πάνλευκος κύκλος να παιχνιδίζει

στις κορφές των φλογών

και να βλέπει γελαστός ο ΧΡΙΣΤΟΣ.

Έχει μάτια η καρδιά μου θαρρώ,

μα γιατί να απορώ;

Αυτό που πασχίζω,

πως αλλιώς μπορώ να το δω.

ΛΙΑΣΚΟΥ ΣΩΤΗΡΙΑ - ΞΑΝΑΡΜΕΝΙΖΟΥΜΕ;

Θέλω

Να βρούμε ένα νησί, ακούς;

απάτητο ακόμα κι από κουρασμένους γλάρους

να μείνουμε κι οι δυο πάνω στην άμμο ξαπλωμένοι

αγάλματα που ξέβρασε το κύμα

να κάψει ο ήλιος τα κορμιά

ώσπου να κουραστεί και γύρει στο μπράτσο του βυθού

μαζί με τ’ ανάπηρα χρόνια

ώσπου στα πόδια μας το κύμα

φεγγαροχτενισμένα ,νέα άστρα , ντροπαλά θ’ ακουμπήσει

από μας να’ χουνε μείνει μονάχα τα μάτια

μόνο τότε θα σου πω  το «σ’αγαπώ»

όπως το θέλω σμαραγδένιο

Εσύ, πειρατής και λαξευτής του είναι  μου

εφτά φορές αλήτικα θα το φιλήσεις

Ξαναρμενίζουμε;

ΓΚΟΥΜΑ ΜΑΡΙΑ - ΟΝΕΙΡΟ

Γονάτισα μπροστά σου
λόγια ειπώθηκαν με δάκρυ
μουσική ακούστηκε με κλάμα
λουλούδια φύτρωσαν στα υγρά σου πόδια
Αγκάλιασα την αύρα σου
φορώντας την αγάπη φωτοστέφανο
ψιθυρίζοντας έρωτες
μυρίζοντας λευκά τριαντάφυλλα
Σ’  άγιασα σαν εικόνα
ριζώνοντας ευχές στη στιγμή
δένοντας τάματα στα μάτια σου
πλένοντας με κόκκινο κρασί τα χείλη σου
Σε ιστό έπλεξα το όνομά σου
το κρέμασα στα όνειρά μου
ποθώντας το φιλί σου
στης νύχτας το χάδι
Με τύλιξες με τον μανδύα σου έρωτα μου
με κολύμπησες στα βάθη σου θάλασσα μου
ουρανέ μου με νανούρισες στο γαλάζιο σου
Τι άλλο να ποθήσω ζωή