ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΑΝΕΛΗΣ ''Εκτός Εαυτού'' Ποιητική Συλλογή

Γιώργος Γκανέλης - Εκτός εαυτού 

Εκδότης - ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ

Είδος - Ποίηση 

Χρονολογία Έκδοσης - Νοέμβριος 2015 

Αριθμός σελίδων - 64 

Διαστάσεις - 24x17 

ISBN - 13 9789603032267

Μετέωρος αυτή τη φορά, ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το υπερβατικό, σταθερός, όμως, στο ποιητικό του ραντεβού, ο Γιώργος Γκανέλης κλείνει τη χρονιά του 2015 με μια καινούργια συλλογή, την τέταρτη που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Στοχαστής. Το Εκτός Εαυτού με στωική καρτερία μπαίνει σε επικίνδυνες στιχουργικά ατραπούς, όπου πρωταγωνιστούν ο Θάνατος και η Ζωή, σε ένα έργο εφιαλτικό, έτσι όπως αυτό γράφεται από τη σύγχρονη Ιστορία. Οι στίχοι παραπαίουν στα σκοτεινά και πυροβολούν σχεδόν εξ επαφής την υποκρισία, ξετυλίγοντας την πλεκτάνη της ζωής «που πέρασε σαν ασύντακτη πρόταση...». «Να προλάβω να σώσω την ψυχή μου» γράφει ο Γκανέλης στο ποίημα του «Ασάφεια» με μια αγωνία που διαπερνά όλη του την ποίηση, σαν το μόνο ζητούμενο, στους καιρούς που διανύουμε...

O Γιώργος Γκανέλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Είναι καθηγητής Φιλολογίας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. 

Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές

«Ανάπηροι δρομείς» το 2012, 

«Ο σκοπευτής της μνήμης» το 2013

  «Χρεοκοπία ιδεών» το 2014, 
και " Εκτός εαυτού " το 2015 

όλες από τις εκδόσεις Στοχαστής.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ

ΑΛΛΑΓΗ ΡΟΛΩΝ

Την Ποίηση τη βρήκαμε, δε μας βρήκε.

Γι’ αυτό με ευλάβεια την υπηρετούμε

Φροντίζοντάς την σαν μικρό παιδί:

Την κρατάμε απ’ το χέρι να μην πέσει

Μιλάμε χαμηλόφωνα στα φωνήεντα

Για να μην πνιγούν στο πηγάδι με τις κραυγές

Τα σύμφωνα τα στολίζουμε με ωραία ρούχα.

Όταν αρρωσταίνουμε εκείνη μας αγκαλιάζει

Όταν πενθούμε γίνεται ήλιος.

Τα πρωινά κοιτάζεται στον καθρέφτη αχτένιστη

Βάφει τα χείλη της με χρώματα της αυγής

Μετά ανεβαίνει στο σύννεφο και δραπετεύει.

Ο δάσκαλος τη μαλώνει που είναι αδιάβαστη

Στα διαλείμματα παίζει με τις σκιές

Τα μεσημέρια ποτέ δεν πεινάει

Περιμένει τ’ απογεύματα να χορτάσει δειλινό

Και τα βράδια, κλεισμένη στο δωμάτιο

Φτιάχνει ομπρέλες για το χειμώνα.

Κι όταν πια γεράσουμε

Στα γόνατά της θα μας παρηγορεί

Συνοδοιπόρος στις δύσκολες ώρες

Χαϊδεύοντας με λέξεις τους φόβους μας.

Και τη μέρα του αποχωρισμού

Ίσως να είναι η μόνη που θα κλάψει…

****

Η ΠΟΡΤΑ

Η πόρτα της Ποίησης είναι κλειστή.

Κανείς δεν την έχει δει

Στο εσωτερικό του σπιτιού.

Άλλοι λένε πως είναι κοπέλα

Άσκημη με μεγάλα γυαλιά

Κι άλλοι πως μοιάζει με γριά

Όμορφη και περιποιημένη.

Τα βράδια ακούγονται βήματα στην κουζίνα.

Υποθέτουν πως καταβροχθίζει λέξεις

Που τις διατηρούσε στο ψυγείο.

Το πρωί  καπνός βγαίνει απ’ τις χαραμάδες

Σημάδι μιας γόνιμης αϋπνίας.

Κι όσοι ορκίζονται πως την έχουν δει

Το είδωλό της συνάντησαν

Μέσα στο βαθύ χάσμα του ύπνου τους

Κι όσοι την άκουσαν να μιλάει

Ένας αντίλαλος ήταν απ’ την έρημη πόλη

Ta aπογεύματα του Αυγούστου.

Ακόμη και για τους ποιητές

Η πόρτα του σπιτιού παραμένει κλειστή.

****

           ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΥ

Πέρασε η ζωή σαν ασύντακτη πρόταση

Υποκείμενο του θανάτου ο άνθρωπος

Κι εσύ αντικείμενο φτηνής εκμετάλλευσης

Γέμισε το δωμάτιο με προσδιορισμούς

Το συναίσθημα κατηγορούμενο για ασέλγεια

Σε ανήλικα απρόσωπα ρήματα

Συνημμένες μετοχές σκόρπιες στο πάτωμα

Ο έρωτας μια συρραφή υποθετικών λόγων

Τα παιδία παίζει χωρίς παιχνίδια πια

Η επεξήγηση που δόθηκε ελλιπής.

Πέρασε η ζωή σαν σχήμα ασύνδετο

Ποιητικό αίτιο του θανάτου ο χρόνος

Κι εσύ ψάχνεις τη γενική της αιτίας

Παράθεση επιχειρημάτων για τα αυτονόητα

Όμως εξέπνευσε η περίοδος χάριτος

Τώρα o κόσμος μια τρίπτωτη πρόθεση

Το μέλλον συντελεσμένο από αιώνες

Ευθεία παραποίηση της αλήθειας

Από κραυγές πλαγίου λόγου

Προσδοκώμενο ουσιαστικό η μοναξιά.

****

 Η ΑΡΑΧΝΗ

Συχνά με επισκέπτεται μια αράχνη

Που υφαίνει όλες μου τις πληγές.

Πλέκει πουλόβερ από λέξεις

Για να το φορώ κατάσαρκα

Τις ώρες της απογύμνωσης

Κι ένα κασκόλ με χρώματα

Για να τυλίγω τα απoθέματα σκέψης.

Μετά ανεβαίνει στα ποιήματα

Και πιάνει κουβέντα με τους στίχους

Περιποιείται τελείες, χτενίζει κόμματα

Διαγράφει ανεπιθύμητους συνειρμούς.

Τα βράδια σκαρφαλώνει στον ουρανό

Και πετροβολεί μ’ αστέρια το δωμάτιο.

Βρίσκω ένα σημείωμα στο κομοδίνο

Διαμαρτύρεται ότι την παραμελώ.

Εγώ όμως ξέρω εδώ και χρόνια

Πως πίσω απ’ το προσωπείο της 

Κρύβεται ο αποκηρυγμένος μου εαυτός

Που κάποια στιγμή θα με τσιμπήσει

Με το θανατηφόρο κεντρί του

Και τότε θα είναι πια πολύ αργά

Για σκέψεις, ιδέες και ποιήματα.

      ****

 ΕΞΙΣΤΟΡΗΣΗ

Η ζωή μας

Σαν ανάποδα κολλημένο γραμματόσημο

Πάνω σε φάκελο χωρίς παραλήπτη

Ταξιδεύει μέσα σε ταχυδρομικούς σάκους

Μένει στα αζήτητα για χρόνια

Ο αποστολέας έχει γεράσει

Οι δρόμοι πήραν άλλα ονόματα

Οι ταχυδρόμοι απολύθηκαν.

Η ζωή μας

Σαν τετράδιο χωρίς ετικέτα

Μέσα στην τσάντα αιώνιου φοιτητή

Περιφέρεται στις αίθουσες διδασκαλίας

Στα αμφιθέατρα και στα αναγνωστήρια

Τα παλιά κτήρια γκρεμίστηκαν

Η ύλη των μαθημάτων άλλαξε

Οι καθηγητές συνταξιοδοτήθηκαν.

Η ζωή μας

Σαν ασπρόμαυρη ταινία του εξήντα

Με καινούργια κόπια και υπότιτλους

Προβάλλεται στα θερινά σινεμά

Χωρίς εισιτήριο εισόδου

Οι θεατές άρχισαν να φεύγουν

Ο σκηνοθέτης αποκήρυξε το έργο

Οι ηθοποιοί έχουν πεθάνει.

Κι αν δεν υπάρχει ζωή

Υπάρχει ένας άνθρωπος να την ιστορεί.

****

               ΔΙΚΑΙΩΣΙΣ

                          Στον Κώστα Καρυωτάκη

Γιατί τόσοι καθημερινοί θάνατοι;

Ξυπνάω νεκρός τα χαράματα

Παίρνω την πετσέτα και σκουπίζω το αίμα

Δίπλα μου τρέχει ένα ποτάμι

Χάνω την επαφή με το περιβάλλον

Μαθαίνω να σκοτώνω την ψυχή μου

Τα ρολόγια δείχνουν μεσάνυχτα

Eνώ ο ήλιος φωτίζει το δωμάτιο

Aρχίζω να γράφω ποιήματα.

Γιατί τόσοι βασανιστικοί θάνατοι;

Χρόνια τώρα είμαι κλινικά νεκρός

Η Ιστορία με ενέταξε στους καταλόγους της

Συντηρούμαι με αναπνευστήρα

Το σκάω απ’ το νοσοκομείο

Και αυτοκτονώ κάτω από έναν ευκάλυπτο

Οι φίλοι μου στην κηδεία γελάνε

Τότε βγάζω ένα περίστροφο

Και πυροβολώ τη θάλασσα.

                                                21-7-14

****

            Η ΑΓΚΑΛΙΑ

Κάπως έτσι γεννιόμαστε

Μ’ ένα μικρό σταυρό στην πλάτη

Μας κουβαλάνε φορτηγά

Ο δρόμος έχει παγώσει

Ψάχνω την αγκαλιά της μητέρας

Κρατώντας ένα σημαιάκι

Δύσκολες καιρικές συνθήκες

Τα ίχνη εξαφανισμένα

Με ζεσταίνουν τα πουλιά

Κάτω απ’ τα φτερά τους.

Κανείς δεν ξέρει το τέλος

Αν το προβλέψεις θα σε πουν τρελό

Πιάνω τελευταίο κάθισμα

Χωρίς επιβάτες η πτήση

Κοιτώ την ομορφιά από ψηλά

Μου τελειώνουν τα καύσιμα

Για όλα υπάρχει μια τελεία

Χάνω σταδιακά ύψος

Πέφτω στην αγκαλιά της μητέρας

Κι αρχίζω πάλι να ζω.

Πηγές πληροφοριών :

http://www.stochastis.gr/
http://www.politeianet.gr/