ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΡΑΜΑΝΔΑΝΗ " ΑΓΙΑ ΜΕΡΑ "

Τ΄ άσπρου βοριά εφύσηξε χιονιάς, στης Μακεδονίας το χωριό κι ο καβαλάρης ο Ιωσήφ έτρεξε να υμνήσει τον ελπιδοφόρο τον Χριστό. Με της καμπάνας τον θείο ήχο, και τη λαλιά των σπουργιτιών στο τρεχαντήρι, ανέβηκαν οι οικογένειες στην εκκλησιά, το ΩΣΑΝΝΑ να ψάλλουν στο ψαλτήρι. Θεέ μου, που ΄κανες τρανή γιορτή μες στην καρδιά του παγερού χειμώνα και λιώνουν οι καρδιές απ΄ αγάπη μπρος στου τζακιού τη θαλπωρή, κοιτώνα. Τα έθιμα τηρούνε οι γενιές με χαρά και ζήλο χιλιάδες οι προσκυνητές τ΄ άστρου του φωτεινού μπρος στης φάτνης το θείο σου μεγαλείο ευλογημένη αυγή απ΄ τη φωνή του πετεινού. Σάλπιγγες επί γης σπέρνουν την αλήθεια, οι άγγελοι χορεύουν μακεδονικά στ΄ απέραντο φως, οι παππούδες λένε στα παιδιά ωραία παραμύθια, οι μπάλες δες, πως λάμπουν στα κλωνιά, μες στα στολίδια.

Πλάστη μου, λειμώνα μου, Μεγαλοδύναμε του γήινου τούτου κόσμου, Θεοκτίστη δως μου, το θείο αδαμάντινο αλάβαστρο να γίνω μια αγγελική μορφή, δύναμαι σαν ένα μικρό άστρο να λάμψω, στην οικουμένη όλη να κραυγάσω: «ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΘΕΩ ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ, ΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΥΔΟΚΙΑ». Κι ύστερα ας γείρω ν΄ αποκοιμηθώ, μες του ελαφριού λευκού χιονιού σου τη θεία αγκαλιά και με γλυκιά ευλογία να κλειστώ, σα Χριστουγεννιάτικη του καμπαναριού σου σπαθιά.