Claude Monet |
Ούτε λυπήθηκες που μια μονάχα σπιθαμή
πάνω από την γή ήσουν.
Ούτε γκρίνιαξες που στον λεπτό μίσχο σου
απρόσκλητοι ήρθαν επισκέπτες,
Πέταλα μακροσχημάτιστα που θρονιάστηκαν
βασιλικά στην κορυφή σου.
Ούτε σε ένοιαξε που φύσηξε δυνατά και τα
μισά ξέκοψαν και τράβηξαν κατά την
θάλασσα.
Ούτε πόνεσες σαν σε εμβόλισαν οι
καταδρομείς μελοσυλλέκτες.
Ούτε διαμαρτυρήθηκες που το παγωμένο
χαλάζι σε χτύπησε δυνατά και σε ανάγκασε να
φιλήσεις το χώμα λαβωμένο.
Μόνο τότε έκλαψες, όταν η κόρη έγειρε δίπλα
σου το κεφάλι και άγγιξε με τα ακροδάχτυλά
της τρυφερά τα τσακισμένα σου φύλλα,
κοιτάζοντάς τα με υγρά, γεμάτα ευγνωμοσύνη
μάτια.
Μόνο τότε έκλαψες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου