Είχε περάσει ένας χρόνος πια από τότε που πήγε να βρει το αστέρι του. Η έλλειψή του βασανιστική.
Μου έλειπε το τραγούδι που μου τραγουδούσε, κι ας ήξερε μόνο το ρεφραίν.
Μου έλειπε ο ήχος από τα κλειδιά του στην πόρτα.
Και μου έλειπαν φοβερά τα χέρια του γύρω απ’ το κορμί μου.
Τριγύριζα στο σπίτι πότε κοιτώντας τη φωτογραφία του, που πάντα όπως την κρατούσα την χάιδευα με το δάχτυλό μου, και πότε ταχτοποιώντας το γραφείο του, κι’ ας μην το πείραζε κανείς πια.
Μα ότι κι’ αν έκανα για να ξεχαστώ, αυτό που μου έλειπε απελπισμένα ήταν τα χέρια του γύρω απ’ το κορμί μου.
Και ήταν εκείνη η μέρα που δεν άντεξα άλλο την έλλειψή τους.
Τύλιξα ασυναίσθητα τα δικά μου χέρια γύρω μου.
Σ’ αγαπώ!
Τινάχτηκα κοιτώντας γύρω μου, κρατώντας με αγκαλιά ακόμη.
Ήταν εκείνος! Μου είπε σ’ αγαπώ. Τ’ ορκίζομαι ήταν η φωνή του!
--------------------------------------------
ειρηνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου