ΣΕΚΛΙΖΙΩΤΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ " Θύμησες…"

Στις μουχρές ανταύγειες θολών νερών
που στέκουν σε βάλτους νυχτωμένους,
οι σκέψεις μου, ινδάλματα των καιρών,
αναδύονται σαν εξάρσεις του μένους

και πιάνονται και σέρνουνε το χορό
της θλίψης στ' άνομο πια πανηγύρι,
σα νύμφες που σέρνουν το φουρό
στης λήθης το παντέρημο γιοφύρι.

Τα λίγα φύλλα των νεκρών μυγδαλιών
ξερά στέκονται σαν μαύρες βάρκες,
στων αχτένιστων τις άκρες μαλλιών
σαν ξεχασμένες από πόλεμο νάρκες.

Μια σπίθα στο τσίνορο σαν φωτιά
φωτίζει τη θλιβή τούτη την ώρα,
μια θύμηση ανεμοπαίζει στην ιτιά
που κρεμά τα κλαδιά της σαν αιώρα.

Η παλιά του έρωτα στερνή πνοή,
ανάμνηση στου ερέβους τα σκότη,
ξεπηδάει από μέσα του σαν φωνή
και μένει στα νερά σαν πρωτονιότη…

Θανάσης Καραθύμιος Σεκλιζιώτης
απ' το βιβλίο μου "χαμένες μέρες"

πηγή φωτογραφίας