ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΒΑΚΙΡΛΗ-ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ " ΜΙΚΡΟ ΑΛΩΝΙ " - Ποιητική Συλλογή

ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΒΑΚΙΡΛΗ-ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ " ΜΙΚΡΟ ΑΛΩΝΙ "  

Συγγραφέας : Βακιρλή-Γιαννακοπούλου Πολυξένη 

Εκδόσεις - Γαβριηλίδης

Ετος 2015 

Σειρά: Ελληνική ποίηση 

Σελ. 54 

Διαστ. 21,5 x 14,5 

1η έκδοση

ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Στη συλλογή "ΜΙΚΡΟ ΑΛΩΝΙ"που την ονομάζω έτσι από το πρώτο σε σειρά ποίημα, περιλαμβάνονται σαράντα ποιήματα που μπορούν να χωριστούν, θεωρητικά τουλάχιστον,σε δυο κατηγορίες:

α. Αυτά που έχουν να καταθέσουν κοινωνικούς προβληματισμούς για γεγονότα και καταστάσεις που βιώνουμε καθημερινά. Μ' ενοχλούν ιδιαίτερα κοινωνικές αδικίες, ανισότητες και παθογένειες που έχουν καταγραφεί στη συνείδησή μου σαν το τραγικά παράλογο του κόσμου μας όπως ο πόλεμος , η εκμετάλλευση , η βία, η ανεργία.

β. Αυτά που εκφράζουν υπαρξιακές και μεταφυσικές αγωνίες για το θάνατο, το γηρασμό των ψυχών και των σωμάτων,"το επέκεινα" του είναι μας, την ανεπίστρεπτη ροή του χρόνου.

Απ' όλ'αυτά, κάποια διατυπώνονται με διδακτικό ύφος και παραινετικό τόνο, χωρίς να θέλουν όμως να κατευθύνουν συνειδήσεις ή να κατηχήσουν τον αναγνώστη.Το αντίθετο μάλλον: προσπαθώ να τον κάμω συμμέτοχο στις καταστάσεις που αποτελούν την προβληματική των ποιημάτων μου.Τίποτ' άλλο. Αυτός στη συνέχεια, μπορεί να βρει μόνος του το δρόμο του στα δικά του αδιέξοδα. Κι αυτό γιατί η ποίηση δεν καθοδηγεί, απλά ανοίγει δρόμους!

Ας στοχαστεί λοιπόν ο αναγνώστης, αφού πιστεύω, ότι θα του δοθεί η ευκαιρία αυτή , με τα κείμενα που ακολουθούν.Ίσως αυτός ο στοχασμός λειτουργήσει λυτρωτικά και στο δικό του υποσυνείδητο.

Ίσως τον βοηθήσει να γίνει "βελτίων", καλλίτερος δηλαδή άνθρωπος.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 

Γεννήθηκα στο Σύδνευ αλλά κατάγομαι από την Ακράτα της Αχαίας όπου και μεγάλωσα .Σπούδασα στο πανεπιστήμιο της Αθήνας φιλολογία, στη φιλοσοφική σχολή. Δίδαξα σαν φιλόλογος στη Μέση Εκπ\ση. Τα τελευταία είκοσι χρόνια υπηρέτησα στο 2 Λύκειο Πεύκης από όπου και συνταξιοδοτήθηκα. 

Έχω έντονη παρουσία στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου διαμονής. 

Υπήρξα μέλος του ΔΣ του ΠΕΑΠ Πεύκης κατά τα έτη 2013 -14. Είμαι μέλος του συλλόγου ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ και μέλος του συλλόγου Γυναικών Λυκόβρυσης -Πεύκης του οποίου υπήρξα για ένα εξάμηνο γραμματέας. 

Γράφω δοκίμια , άρθρα και ποίηση.Δημοσιεύω τα ποιήματά μου σε λογοτεχνικούς ιστότοπους και περιοδικά όπως το βιβλίο net, anemos mag azine, Κελαινώ, Αίτιον, Φρέαρ. 
Έχω τιμηθεί με το Β' βραβείο του περιοδικού Κελαινώ για το 2014 για το ποίημά “Ζωή όπως θάλασσα “

Συμμετέχω στο κίνημα "100 χιλιάδες ποιητές για την αλλαγή" όπου και διακρίθηκα για το ποίημα “Τα δικά μας μάρμαρα". 

Το 2015 απέσπασα το γ' βραβείο στους Πανελλήνιους Δελφικούς αγώνες ποίησης με το ποίημα “ΜΕΤΑΚΟΜΙΖΩ”. 

Ποιήματά μου συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο “ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΙΧΟΣ” της Παναγιώτας Ζαλώνη εκδ. Αγγελάκη καθώς και στη β' ομαδική ποιητική συλλογή των εκδόσεων ΔΙΑΝΥΣΜΑ 2015.

Μέλος του λογοτεχνικού κινήματος ΑΙΤΙΟΝ όπου και συμμετείχα σε διάφορες εκδηλώσεις του. Μέλος του μουσικοποιητικού καφενείου με επικεφαλής τη Μαίρη Γραμματικάκη όπου και έχω πάρει μέρος σε εκδηλώσεις με απαγγελία ποιημάτων μου. 

Συμμετείχα στην έκδοση του "Καλλιτεχνικού ημερολογίου 2015" του ιστότοπου "το βιβλίο νετ" με το ποίημα "Το όργωμα". 
΄Εχω εκδόσει δυο ποιητικές συλλογές:
φως στην άκρη της καταχνιάς, εκδ. Bookstars, 2014 και 

ΜΙΚΡΟ ΑΛΩΝΙ εκδ. Γαβριηλίδης 2015.
Ταυτόχρονα ετοιμάζεται και η τρίτη μου συλλογή. 

Είμαι παντρεμένη κι έχω δυο γιους.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

ΜΙΚΡΟ ΑΛΩΝΙ

Ένα μικρό αλώνι ο κύκλος της ζωής σου
που παλεύεις με δυνάμεις ενάντιες,
με ξωτικά πολύχρωμα φερμένα από τόπους μακρινούς,
με υπάρξεις εξωγήινες κι αλλοπρόσαλλες
δεμένες στα κατάρτια των ονείρων σου,
με δαίμονες ποικιλότροπους που σου ροκανίζουν τη ζωή
και θεούς δυνατούς σαν τον Έρωτα ή τον Πλούτο.

Ένα μικρό αλώνι κυκλικό, χωρίς αρχή και τέλος,
κάτι σαν το άπειρο.

ΖΩΗ ΟΠΩΣ ΘΑΛΑΣΣΑ

Μια τεθλασμένη ευθεία μ’ ατελείωτα σπασμένα ζικ ζακ
στη ράχη της ουράνιας γήινης σφαίρας.
Κι από κει ξεκινάει το υγρό μπλε του κορμιού της
χωρισμένο σε μικρά ή μεγάλα γυαλιά σαν από κρύσταλλο.
Δέσανε με τα χρώματά της το γαλάζιο τ’ ουρανού
και τα γήινα χρώματα της γης σ’ έναν ατέλειωτο χορό
και γίναν ένα.

Γη-ζωή, θάλασσα-ζωή, γη-θάνατος, θάλασσα-θάνατος.
Ζευγάρια ακατάλυτα, αρχέγονα, ανεξήγητα.
Πώς προκαλείτε τις αισθήσεις μου
σ’ ένα ατέλειωτο τραγούδι
μπλεγμένο με τα πάθια τ’ Οδυσσέα
ή το ταξίδι των Αργοναυτών,
της Αφροδίτης το φτάσιμο σε μια ξεχασμένη αμμουδιά
της θεσπέσιας Κύπρου.
Πόσα κορμιά δεμένα σε κατάρτια καραβιών
γίνηκαν αδελφοποιτές ψυχές του Νηρέα ή του Πλούτωνα
και πλάγιασαν το θάνατο αγκαλιασμένες
με τ’ άνθη του βυθού σου.

Κι εγώ όρθιος στην πλώρη τ’ αφροστεφάνωτου
πλεούμενου
παλεύω με σειρήνες και θαλάσσιες γοργόνες
να περάσω τις Συμπληγάδες.
Φεύγω το άγριο κλείσιμο των σαγονιών τους
ξεκινώντας για νέες πατρίδες και χαράζοντας τ’ όνειρο.
Τα χρώματά του είναι τα δικά σου, το βαθύ μπλε,
τ’ απαλό γαλάζιο ή το θυμωμένο γκρι όπως βγαίνει
απ’ το γιγάντιο κύμα που σου αυλακώνει το μέτωπο
ενώ εσύ παραμένεις εκεί μια τεράστια υγρή αγκαλιά
που τυλίγει σαν μάνα με τα ζεστά της χέρια
το απαλό μου δέρμα
όπως ένα μικρό κόκκινο κοράλλι στο βυθό σου.

ΗΓΕΤΕΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Κάτω απ’ το πέπλο του θεοσκέπαστου ουρανού
πουλιά τραγουδάνε τη λευτεριά τους
σύννεφα ταξιδεύουν αμέριμνα χωρίς προορισμό
το φως του φεγγαριού αχνό σαν πρωτοβγαίνει
αποχαιρετά τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου
που χαμογελάνε σαν κρύβονται πίσω απ’ τη ράχη
του κυρτού βουνού.

Τα παιδιά μαθαίνουν στο σχολειό τους
τούτη την αέναη κίνηση της διαδοχής
ζωγραφίζουν με αδρά χρώματα
στο τετράδιο της ιχνογραφίας
τη δύση ή την ανατολή
ζωγραφίζουν τούτη την αδιατάραχτη νομοτέλεια
στο σύμπαν.

Τα παιδιά της ειρήνης ζωγραφίζουν
σε σχολειά καθαρά και ήσυχα.
Κάτω απ’ τις ακτίνες του ήλιου
ζωγραφίζουν με τα μικρά τους χέρια
έναν ξάστερο ουρανό χωρίς τους καπνούς του πολέμου
κι ονειρεύονται πως άμα μεγαλώσουν
θα γίνουν αυτά οι ηγέτες της ειρήνης

ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΛΥΡΑΡΗΣ

Λέω να ζωντανέψω στο κατώφλι μου μνήμες λυράρηδων
και ήχους μουσικής, όμοιους με κείνους
που ακούγονταν στου Αλκίνοου το παλάτι
και διηγούνταν τα πάθη του Οδυσσέα.

Λέω κι εγώ να γίνω λυράρης της ζωής και των παθών
που σκοντάφτουν σαν νυχτερινή ανεμοθύελλα
στα κλειστά παραθυρόφυλλα.

Τρίζουν εκείνα στο τράνταγμα τ’ ανέμου
μα δεν πέφτουν, μόνο ο ήχος ταράζει
την ηρεμία της νύχτας.

Μόνο ο ήχος, μοναχικός λυράρης κι αυτός,
μου κάνει παρέα το βράδυ
ξυπνώντας μνήμες και πάθη
όμοια μ’ εκείνα των Ελλήνων στην Τροία.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Το τελευταίο φιλί τ’ ουρανού στην πούλια
βαθιά νυσταγμένα χαράματα,
σ’ ένα φόντο από ροζ σύννεφα,
με ταξιδεύει μακριά από συμφορές
και κακά μαντάτα κι από εικόνες φονικές
όπως εκείνη με τα σφαγιασμένα παιδιά
σ’ ένα σχολείο της Συρίας.

Τρομαγμένα ορθάνοιχτα καθάρια μάτια
και φωνές παιδικές που γίναν ουρλιαχτά πόνου
ή θανάτου ίσως.
Ένα τρύπιο παιδικό πουκάμισο από σφαίρα
ή μια σάκα σχολική ξεκοιλιασμένη
που αδειάζει με μίσος τα τρομαγμένα βιβλία
στη μέση του δρόμου.

Αφημένος στην ξενοιασιά του σπιτιού μου
που για κείνους τους Ανατολίτες,
μακρινούς συγγενείς του πνεύματος, Ελληνοσύρους,
φαντάζει ματωμένη πολυτέλεια,
μαζεύω τα ροδοπέταλα της αυγής,
τα τακτοποιώ όμορφα στο συρτάρι της μέρας
για να τα έχω ενθύμια στην καθημερινή κόπωση.

Κι ενώ των δικών τους παιδιών τα χέρια
είναι βαμμένα με τ’ αθώο αίμα,
στα χέρια τους, τα δικά μου, κρατάνε
μαζί με τα πινέλα της ζωγραφικής τους
 εκείνα τα ροδοπέταλα που λέγαμε
για να τα χαρίσουν, μικροί ήρωες,
στη μάνα τους το μεσημέρι.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΙΚΡΟ ΑΛΩΝΙ ΤΗΣ ΠΟΛΥΞΕΝΗΣ ΒΑΚΙΡΛΗ-ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΣΠΑΝΙΟΛΕΤΟΥ 

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΤΥΠΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΟΙΒΟ ΒΛΑΧΟ 

ΒΙΒΛΙΟΔΕΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΕΥΤΕΡΗ ΜΕΝΤΖΕΛΟ ΚΑΙ ΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΠΟΥΛΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2015 

ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΠΙΜΕΛΗΘΗΚΕ O ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΕΡΑΣΙΔΗΣ

© 2015 Πολυξένη Βακιρλή-Γιαννακοπούλου & ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ Αγίας Ειρήνης 17, Αθήνα 10551 τηλ. 210 3228839 www.gavrielidesbooks.gr ISBN 978-960-..............