Κάποιες σκέψεις για την μάνα μου, επηρεαζόμενος από το ποίημα του Κ.Π.Καβάφη *
Δεν έφυγες ποτέ όμως δεν ξέρω που έχεις πάει...
Πλησιάζει ένας μήνας που έφυγες σωματικά από κοντά μας,
Λέω σωματικά γιατι ακούγεται η γνώμη ότι η ψυχή διαχέεται ελεύθερη μετά.
Μέσα στη Σκέψη μου την βαθιά, σε αναγνωρίζω και στις φωτογραφίες σου νοιώθω το πέταγμά σου στα μάτια μου μαζί με έναν Ρίγος.Σαν να εισέρχεται τρόπον τινά, στο σώμα μου και με το Πνεύμα να με λούεις, διασχίζοντάς το Πεδίο μου.
Βλέπω όταν παραμένω αδρανής, κάποιες φορές, τη λύπη του πατέρα κι' αισθάνομαι τούτο το σπίτι πια, σα ρημάδι.Μονάχα όταν παραμείνω αδρανής,
κάνω τη σκέψη ετούτη.
Όταν περνάω καλά και προς τα έξω ανοίγομαι, δεν με λυπεί η Σκέψη σου, παρόλο που την Βλέπω.
Την Βλέπω όμως με διαφορετική θωριά, ' κείνη της εμψυχώσεως που με εμπνέει και μου γνέφει θάρρος για τη ζωή.
Μετά λοιπόν απ 'όλες τις σκέψεις μου για το αν έχεις φύγει, καταλήγω δεν έφυγες ποτέ, δεν γίνεται.Ακόμα όταν περνάω καλά, παραμένεις όπως προείπα, στο μυαλό μου.
Κάτι σαν Άνθισμα, σα συνέχειά σου.Με τη δική μου όμως θα έλεγα θωριά, στα πλαίσια του ανοίγματός μου...
Δημήτρης Μούχας
* Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗ Τω Στεφάνω Σκυλίτση
Aν αι ψυχαί αθάνατοι εισίν, όπως μας λέγουν,
το πνεύμα σου ίσως, Στέφανε, πλησίον μας πλανάται,
κ’ αισθάνεσ’ ευχαρίστησιν οπόταν τ’ όνομά σου
ακούης εις τα χείλη μας, και αι πισταί μας σκέψεις
με την φιλτάτην μνήμην σου οπόταν συγκινώνται.
Στέφανε, δεν σ’ εχώρισεν από ημάς το μνήμα·
από ημάς προς ους κοινός σχεδόν ήτον ο βίος.
Ομού επαίζαμεν μικροί· τας παιδικάς μας λύπας
και τας χαράς ησθάνθημεν ομού· και νέοι είτα
τας πρώτας διασκεδάσεις μας ηύραμεν ηνωμένοι —
έως προχθές, ω Στέφανε, έως προχθές, και τώρα
σε οδηγήσαμεν ψυχρόν στον ύστατόν σου οίκον.
Πλην όχι. Είσαι μεθ’ ημών. Του τάφου σου ο λίθος
πέπλον ψιλόν, διαφανές, διά ημάς θα είναι.
Και αν σ’ έχασαν τα βλέμματα των φίλων σου, σε βλέπουν
και θα σε έχουν, Στέφανε, αείποτ’ αι ψυχαί των,
αι μνήμαι, αι καρδίαι των αχώριστον εταίρον.
http://www.kavafis.gr/
το πνεύμα σου ίσως, Στέφανε, πλησίον μας πλανάται,
κ’ αισθάνεσ’ ευχαρίστησιν οπόταν τ’ όνομά σου
ακούης εις τα χείλη μας, και αι πισταί μας σκέψεις
με την φιλτάτην μνήμην σου οπόταν συγκινώνται.
Στέφανε, δεν σ’ εχώρισεν από ημάς το μνήμα·
από ημάς προς ους κοινός σχεδόν ήτον ο βίος.
Ομού επαίζαμεν μικροί· τας παιδικάς μας λύπας
και τας χαράς ησθάνθημεν ομού· και νέοι είτα
τας πρώτας διασκεδάσεις μας ηύραμεν ηνωμένοι —
έως προχθές, ω Στέφανε, έως προχθές, και τώρα
σε οδηγήσαμεν ψυχρόν στον ύστατόν σου οίκον.
Πλην όχι. Είσαι μεθ’ ημών. Του τάφου σου ο λίθος
πέπλον ψιλόν, διαφανές, διά ημάς θα είναι.
Και αν σ’ έχασαν τα βλέμματα των φίλων σου, σε βλέπουν
και θα σε έχουν, Στέφανε, αείποτ’ αι ψυχαί των,
αι μνήμαι, αι καρδίαι των αχώριστον εταίρον.
http://www.kavafis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου