ΝΕΛΛΑ ΣΥΝΑΔΙΝΟΥ " ΔΩΡΑ ΦΩΤΙΑΣ "

πρώτα μπρος στη θεά φωτιά αποσβολώθηκα

έπειτα εκείνη μου έριξε σαϊτιές γητέματά της

σκίρτησα σύγκορμα από όρχηση μυστηριακή

έπειτα με έσεισε κίνηση δοσμένη από εκείνη

αίλουροι χέρια ελίσσονται ψηλά στον ουρανό

λαγόνες ζωγραφίζουν συστροφές σε σπείρες

στέρνο μαινάδας δόνηση σαλεύει διονυσιακή

μαγνήτη έλξη με έσυρε να ταυτιστώ μαζί της

χορεύω χορό πύρινο σα φλόγα μες τις φλόγες

Είμαι εγώ τώρα η φωτιά, την εγκολπώθηκα, την έχω καταπιεί,

 δε με κατάπιε.

Πύρινο κύμα χύθηκε μες τα σπλάχνα μου, πορφύρα τα έχρισε,

 μα δεν καήκαν.

Πορφυρισμένη εγώ, φιλόφρονα τη δέχτηκα, έγινα αυτή-εγώ,

 εγώ- εκείνη.

Φωτιά γυναίκα, νίκησα τη φωτιά, για να δεσπόσει η φωτιά

 σε εμένα.

Είμαι εγώ τώρα η φωτιά, της παραδόθηκα, κι εκείνη έθαλλε

 στα σωθικά μου.

Άνοιξε η χοάνη, όπου έλιωναν σκουριές κι από το κοίτασμα

 εξορύχτηκε η  μνήμη .

Κι έγινε λέξη, λέξη - μήνυμα, λέξη - ενθύμιο, λέξη -ελιξίριο

 ή λέξη - φρίκη.

Λέξεις του ανέμου, έπεα πτερόεντα και κύματα, πληγώματα,

 που εγώ τα βαλσαμώνω.

Κι έγινε χρώματα, κεντήματα από ποίκιλμα ζωής, της εκδοράς

 και της χαράς υφάδια.

Tango latino, αισθαντικό τραγούδι, ανάβρυσε, και ζωγραφιά

 από φωτιάς χρωστήρα.

Πνοή του έρωτα που ερωτικά χαϊδεύει το μυαλό και έμπνευση

 που φυτεύει σπέρμα.

Γυμνή είμαι τώρα δίχως τα στολίδια μου, έσβησαν τα ψιμύθια

 που όμορφη με δείχναν.

Εξαγνισμένη από την πύρινη σφοδρότητα και φυσική εντελώς,

 όσο η αλήθεια.

Με βλέπω ατόφια κι απροκάλυπτη κι η εκθαμβωτική διαφάνεια

 με τρομάζει.

Μα ξέφωτα ξανοίγω μες την έξαψη πάνω από χνάρια ξάστερα,

 λυτρωτικά να αλλάξω.

Η ίδια είμαι εγώ φωτιά, την εγκολπώθηκα, δε με έχει καταπιεί

 ούτε την κατάπια.

Ρούφηξα θαύματα που αυτή με δώρισε, γιατί είμαι αυτή - εγώ,

 εγώ - εκείνη.

ν.σ.