ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Για ν' ακούσεις τη φωνή της συνείδησης ,
δώσε βήμα να μιλήσουν τα συναισθήματα.
Κώστας Βασιλάκος

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 

Ο Κώστας Βασιλάκος γεννήθηκε στο Πολυδένδρι Αττικής, όπου ζει μέχρι σήμερα. 

Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Έκανε σπουδές στην Ψυχολογία των Ομάδων και στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού. Δίδαξε οικονομικά σε ενδοεπιχειρησιακά σεμινάρια μεγάλων εταιρειών. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα για τριάντα χρόνια ως Διευθυντής Οικονομικών και Διοικητικών Υπηρεσιών. 
Η συλλογή "Σκέψεις θραύσματα" είναι η πρώτη του παρουσία στα ελληνικά γράμματα. Διαγράφει την πορεία ενός ιδεαλιστή εφήβου προς την ενηλικίωση και τη μοναχική διαδρομή από το λυρισμό στο φιλοσοφικό στοχασμό. 

Εχουν εκδοθεί δύο βιβλία του 
1. Σκέψεις θραύσματα  Εκδόσεις "Ανεμος Εκδοτική  ,  2012
2. Περι-διαβαίνοντας (Διηγήματα) Εκδόσεις Αγγελάκη 2013

Μέχρι το Πάσχα του 2015  αναμένεται να εκδοθεί η επόμενη Συλλογή του .

ΕΡΓΑ

i) Σκέψεις θραύσματα

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

"Οι αναμνήσεις, σπασμένες φτερούγες, γέρνουν το πέταγμα των ονείρων και λιθοβολούν τις ελπίδες μου. Με αδιέξοδες στιγμές από το μέλλον".

Στις πνευματικές αναζητήσεις μου αποτυπώνονται τα συναισθήματα, οι χαρές και οι λύπες των ανθρώπων. Καταγράφονται σκέψεις, και βιώματα από τα άδικα μιας κοινωνίας που συνεχίζει να μας πληγώνει και να αιμορραγεί.

Είναι εικόνες ζωής που φιλοδοξούν να γίνουν λέξεις, στίχοι και κείμενα, σε μια απόπειρα να μεταμορφώσουν ό,τι μας απελπίζει, να συγκεράσουν το φανταστικό με το πραγματικό, το λογικό με το παράλογο.

Αν ο αναγνώστης ανακαλύψει σε αυτές τις διαδρομές στιγμές από τη ζωή του, θα είναι το έναυσμα για περισσότερες περιπλανήσεις.

 ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ανέκραξα

Τείχη ψηλά

ενετικά κάστρα

βυζαντινές πολεμίστρες

φυλάνε 

την πόλη, τα μετέωρα βήματα.

Οι εχθροί απέξω

-βάρβαροι, όπως θέλουμε-

πολιορκούν 

με πύρινα βέλη

καταπώς βλέπει η φαντασία.

Πόρτες βαριές

βαλμένες με τέχνη

αντέχουν 

τα βόλια που έρχονται 

ανεμίζοντας βλαστήμια.

Στόχος, τα έγκατά μας.

Αμπάρες γερές 

από ατσάλι και θέληση 

διώχνουν

επισκέψεις ελπίδας, 

σφαλίζοντας γερά από μέσα το βιος μας.

Αετοφωλιές κρεμασμένες

στ’ ουρανού τη στέγη

ησυχάζουν τη μέρα

καρφώνουν στη γη

τ’ ανοιγμένα φτερά της απόδρασης.

Βουτηγμένος ο ήλιος

στη θάλασσα

σβύνει το πύρωμα

ξεδιψάει.

Σκοτάδι στη γη των αιώνων.

Παραδομένο το φεγγάρι 

στις φλόγες

ανήμπορο να φωτίσει

ν’ αγαπήσουμε.

Στάχτες παντού.

Πόνος με κυριεύει

φόβος αλαφροΐσκιωτος.

Ξανά και ξανά.

Μες στα τείχη

ένας σύμμαχος, ένας φίλος για καλό.

Σταυρωτής και Γολγοθάς μαζί.

Έξω ο εχθρός

με το σεντόνι απλωμένο, ανοικτό

εναποθέτει το νεκρό σώμα

να πήξει το αίμα στις πληγές, 

ν’ αναστηθείς και πάλι.

Όμορφο σκοτάδι

Βυθισμένη πολιτεία

Άδεια ζωή...

Ψυχή μου, γιατί μ΄ εγκαταλείπεις;

Ανέκραξα.

Κώστας Βασιλάκος- 09/10/2014

Αναμνήσεις απ’ το μέλλον. 

Εκεί , βαθιά μέσα στο δάσος και κάτω απ’ το πράσινο φόντο , 

χάραξαν στη φλούδα τις καρδιές τους. 

Πέρασαν τα χρόνια , δε φθάρηκαν τα σχήµατα , διαβάζονται 

καθαρά τα ονόματά τους. 

...Αναµνήσεις απ’ το µέλλον... 

Κάτω στη χρυσή αµµουδιά γραµµένα πάνω στην άµµο ,

τα ονόματά τους µένουν µετέωρα. 

Σπάει ένα κύµα , τρικυμία περνάει από πάνω τα ονόματα 

γίνονται µορφές στα κύµατα. 

...Αναµνήσεις απ’ το μέλλον.... 

Χτυπάνε τα τύμπανα . 

Παίζουν οι σάλπιγγες στις μελλοντικές μας πολιτείες 

πάνω από την άµµο, από τη φλούδα του πεύκου. 

Τα ονόματα βαθιά στην ύπαρξή τους . 

Σήμερα -Αύριο -Χθες. 

Κώστας Βασιλάκος 

Στο λυκόφως των θεών

Η προσμονή ναυάγησε

στην ξέρα χαμένη. 

Η ελπίδα περιμένει 

στο λιμάνι ορφανή. 

Δίσεκτα χρόνια, 

ζωή στο λυκόφως των θεών, 

μουράγιο στα σύννεφα. 

Ο χειμώνας μακρύς, οι Κυριακές παγωμένες. 

Ο άνεμος χιονιάς, λευκή ανθοδέσμη στις παλάμες, 

νερό που λιώνει. 

Η Άνοιξη, μακριά που είναι... 

Πώς να ελπίσω αυγερινό, 

χωρίς αποσπερίτη; 

Περιμένω να φωτίσουν οι μέρες. 

Ο ήλιος λιγοστεύει στα μάτια, σκοτάδι χωρίς αστέρια, 

χαμένο φεγγάρι η καρδιά. 

Η κιβωτός μου τσακισμένη πλέει ακόμα 

στις κορφές. 

Πώς θα περάσουν οι χαρές απέναντι 

με θλιμμένα περιστέρια; 

Πώς θα φθάσουν μηνύματα αγάπης στις καρδιές 

χωρίς λουλούδια; 

Καημένη Άνοιξη, κρυμμένη μέσα μου Χειμώνα ζεις. 

Ακόμα ελπίζεις να γεννήσεις χελιδόνια στις ψυχές;

Κώστας Βασιλάκος 

Μη χάνεις την ελπίδα

Όταν πεθαίνουν οι ελπίδες , 

τις θάβεις μέσα σου 

και τις ποτίζεις , να ξανανθίσουν.

Φυτεύεις έναν κέδρο, μια μανόλια

και βλέπεις την ελπίδα ,

να γίνεται πάλι ζωή. 

Όταν φεύγει ένα αηδόνι μακριά ,

σωπαίνεις 

για να μην του φυλακίσουν τη φωνή. 

Όταν η αγάπη γίνεται δάκρυ που κυλά, 

μην το αγγίξεις 

είναι το νάμα για μια νέα αρχή. 

Όταν χάνεις την ελπίδα σε δύσκολους καιρούς ,

χάιδεψε τον κέδρο, τη μανόλια 

και καρτέρα. 

Υπάρχει και για σένα αδελφή ψυχή. 

Κώστας Βασιλάκος

ii) Περι-διαβαίνοντας 

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

... Το πρωινό που έσταξε αίμα από το στόμα, μετά από έναν επίμονο βήχα, έμελε να τον βουτήξει στην κολυμπήθρα της μετάνοιας και της συγνώμης γι' αυτούς που αδίκησε. Δεν ήξερε πια αν ο χρόνος που του υπολείπεται είναι αρκετός να ξανακερδίσει τη χαμένη του ζωή. Τα ρολόγια δε γυρίζουν πίσω τις ημέρες που έφυγαν, μόνο στέκονται σε περασμένα ημερολόγια όταν σκουριάζουν. Αριστοτέλους και Χαλκοκονδύλη, μια μεγάλη κρίση με βήχα και αιμοπτύσεις τον γονάτισε και, εξαντλημένος όπως ήταν, έχασε τις αισθήσεις του. Θυμάται για κάποια λεπτά να αιωρείται μ' ένα λευκό σύννεφο πάνω από το ακίνητο σώμα, που το προσπερνούσαν αδιάφορα πεζοί και αυτοκίνητα. Μόνο κάποια αδέσποτα τον μύρισαν, αλύχτησαν κι απομακρύνθηκαν.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ 

Απόσπασμα από το διήγημα " Αναζήτηση "

............ και τώρα «ενώπιος ενωπίω», για να γίνουν τα λόγια κι οι θεωρίες πράξη. Με το βιογραφικό στο χέρι κι αφετηρία τα εργοστάσια της περιοχής Ρέντη και Δυτικής Αττικής, άρχισε να ξεδιπλώνει πόρτα - πόρτα το αίτημα για ζωή.

Πολλές επιχειρήσεις ήταν κλειστές, αλλά και σ’ αυτές που ακόμα λειτουργούσαν, οι ελπίδες ήταν λιγοστές. Μια από τις ημέρες της αναζήτησης έφτασε στα γραφεία μεγάλης εταιρείας, με εκατοντάδες υπαλλήλους. Τον ενημέρωσαν ότι πρέπει ν' ανέβει στον πρώτο όροφο για τη συνάντηση που έχει κανονιστεί με τον υπεύθυνο. Χτύπησε διακριτικά το κουδούνι, περίμενε χωρίς ανταπόκριση. Έσπρωξε απαλά την πόρτα και πέρασε σ’ ένα μεγάλο χώρο όπου οι εργαζόμενοι κάθονταν σε γραφεία στοιχισμένα το ένα πίσω από το άλλο σαν να επρόκειτο για μαθητές σχολείου. Σ’ ορισμένα από αυτά υπήρχαν Computers, ενώ στα περισσότερα μόνο χαρτιά και βιβλία ανακατεμένα και τοποθετημένα καθ’ ύψος, λες κι είχε ο καθείς το δικό του χάρτινο πύργο.

Ένας μεσήλικας, προφανώς ο προϊστάμενος, έκοβε βόλτες ανάμεσά τους. Εικόνα που θύμιζε κατάδικους σε καταναγκαστικά έργα που τους επιτηρούσε ο αυστηρός δεσμοφύλακας. Ανατριχιαστική εικόνα που σε ταξίδευε στο Μεσαίωνα. Πόση ανάγκη είχαν αυτοί οι άνθρωποι με τ’ απελπισμένα γράμματα, ώστε να υπομένουν αυτόν τον εξευτελισμό.

Του ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του σοφού καθηγητή. “Ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβάλλεται”, “Όταν είσαι υπεύθυνος και διοικείς ανθρώπους, πρέπει να βάζεις μια νοητή γραμμή που, χωρίς να την αναγγείλεις, όλοι να τη γνωρίζουν και να μην την παραβιάζουν ποτέ”, “Οι στόχοι επιτυγχάνονται, όταν λειτουργούν όλοι για έναν και ένας για όλους, αυτή είναι μια ισχυρή και ανίκητη ομάδα“, “Όταν υπάρχουν προστριβές μεταξύ συναδέλφων τις συζητάμε, αναλύουμε τους λόγους της παρεξήγησης, λύνουμε τις διαφορές και πάμε ενωμένοι πάρα κάτω», “Η επιτυχία ανήκει σε όλους, η αποτυχία στον Υπεύθυνο.» 

Πολιόρκησαν οι φλογερές αναμνήσεις αυτές τις μαύρες στιγμές. Ο εποπτεύων τον αντιλήφθηκε, ενώ οι μαυρομανικάδες συνέχιζαν σκυμμένοι το μαρτύριό τους.

- Τι θα θέλατε παρακαλώ, είπε ευγενικά.

- Ευχαριστώ δε θέλω τίποτα, λοξοδρόμησαν τα όνειρα, απάντησε. Διακριτικά έκλεισε πίσω του την πόρτα κι έφτασε στο ισόγειο απογοητευμένος.

Τόσο πολύ τον απασχόλησε το επαγγελματικό μέλλον στην εφηβεία του, και να τα αποτελέσματα. Μάλλον έκανε τη χειρότερη επιλογή. Μέσα του, όμως, η δύναμη της θέλησης του έλεγε, μην απελπίζεσαι, στη ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα, κι ας ονομάζουν τη λύση της ύστατης στιγμής «από μηχανής θεό». Είναι οι στρατιές των κυττάρων που ανασυντάσσονται και προσπερνούν με διαρκή αντεπίθεση τ’ ανέφικτα, στη διάσταση του χώρου και του χρόνου.

Κώστας Βασιλάκος 

Απόσπασμα από το διήγημα " Τ' Άη Γιαννιού "

Στα παιδικά χρόνια της χαράς και των αναμνήσεων έχει κουρνιάσει και μια βραδιά Δεκαπενταύγουστου, όταν, στην κορύφωση του κεφιού, ο κόσμος ξέσπασε σε κραυγές απόγνωσης με το θέαμα που αντίκρισε. 

Τεράστιες φλόγες ξεπηδούσαν από τ' αλώνια με τα σιτάρια, ένας κόκκινος ουρανός ξέρναγε φωτιά, κι οι καπνοί έπνιγαν τις ανάσες μας και το βλέμμα του Θεού. Η καμπάνα χτυπούσε δαιμονισμένα. 

Οι άντρες με τα κουστούμια και τις γραβάτες ανηφόριζαν βλαστημώντας τη μαύρη ώρα και εκστόμιζαν κατάρες για το κακό που τους βρήκε.

Οι γυναίκες με τα τακούνια που βούλιαζαν στο χώμα έσερναν προσευχές ανάκατα με κουβάδες νερό που γέμιζαν από την κοντινή πηγή.

Εμείς μείναμε φοβισμένοι να κοιτάμε τ’ αναποδογυρισμένα τραπέζια με τα μισο-τελειωμένα φαγητά ανάμεσα στις καρέκλες. Δεν αγγίξαμε ούτε ψίχουλο, γιατί διαισθανθήκαμε την πείνα που θα μας απειλούσε, αν η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική.

Ευτυχώς, διασώθηκαν λίγοι καρποί που, μαζί με την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη, δε μας άφησαν να λιμοκτονήσουμε.

Στο πράσινο παράθυρο της ελπίδας που ανοίξαμε στην καρδιά μας μπήκε απρόσκλητα μια μουντή παρένθεση με στάχτη από καρβουνιάρικα τρένα.

 Κώστας Βασιλάκος

Απόσπασμα από το διήγημα   " Ενός Αιώνα Δρόμοι "

...............

Πολύ αργότερα, όσοι βρέθηκαν κοντά στην ώρα του μεγάλου χαλασμού εξιστορούσαν ότι ο Γιάννης γονατιστός στο μνημείο των Ηρώων, στην άκρη της μεγάλης πλατείας, συνομιλούσε με τη χαμένη από χρόνια μεγάλη του αδελφή.

[… η τύχη δε σου χαμογέλασε… … χάθηκες στη βαρυχειμωνιά, πριν προλάβουν να στολιστούν οι κερασιές με τα λευκά κλωνάρια και τους κόκκινους καρπούς… … το όνομά σου δεν το αναφέραμε ποτέ, ούτε σε μια δέηση … … θέλαμε όλοι να ξεχαστείς, να μη φωλιάζει η μορφή σου στα ματωμένα βράδια μας... 

… από τα σύννεφα άνοιγες δρόμους στο φως και στις καταιγίδες, κατέγραφες τις ανάσες μας στις πονεμένες πατημασιές… … έπλεκες τα λόγια μας ζεστά ρούχα για το χειμώνα, έσμιξες με τους προγόνους μας και με το λυχνάρι της αγάπης φώτιζες τις επόμενες γενιές…

… εσένα διάλεξε μια σκιά με μαύρες φτερούγες και πέταξες μαζί της στη λήθη… …συγχώρα με, αδελφή μου … τούτη την ώρα μόνο σε σένα μπορώ να μιλήσω, κι ας ξέρω ότι είναι ουτοπία απ’ το κενό να βασταχτώ, μα πώς να ξαλαφρώσω τις στιγμές που στοίχειωσαν μέσα μου;…

… δυστυχώς, τ’ αδέλφια, οι φίλοι, οι συγχωριανοί δεν μπορούν να καταλάβουν τις αποφάσεις μου, πόνεσαν για μένα, νιώθουν προδομένοι… … εγώ είχα δύο επιλογές, η μία ήταν να παραιτηθώ, μα θα ’ταν μέγιστη δειλία να παραβώ τον όρκο… η δεύτερη ήταν του Νόμου η εφαρμογή, κι εγώ ν’ αντιπαλεύω με τη συνείδησή μου μέχρι να πεθάνω…

… όμως της μάνας ο χαμός κι ο θρήνος του πατέρα έσκισαν τα σωθικά στα δυο και δεν μπορούν να ξαναγίνουν ένα… … οι ερινύες με δικάζουν από νωρίς και πονάει ο νους μου και η ψυχή μου… ]

Ο Διοικητής της Αστυνομίας και ο Διευθυντής της Τράπεζας τον άκουγαν σιωπηλοί. Συγκλονισμένοι τον ανασήκωσαν να σταθεί στα πόδια του, ήθελαν να τον βοηθήσουν, πίστεψαν –προς στιγμή– ότι ο Εισαγγελέας πέρασε με το βαρκάρη στην άλλη πλευρά του νου. Του χάιδεψαν το κεφάλι, σκούπισαν με το μαντίλι τα δάκρυα πού έσκαβαν τα μάγουλα και κατέληγαν στο στέρνο για να λιμνάσουν τον πόνο για πάντα. 

Κώστας Βασιλάκος

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ 

i) ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ -  ΔΙΑΦΑΝΗ ΒΡΟΧΗ

Από την αρχή

Είναι στιγμές

που νιώθεις

ότι τ΄ αστέρια

δεν βρίσκουν ουρανό

ν΄ ακουμπήσουν ,

γιατί οι καρδιές

φτιάχνουν το σύμπαν

από την αρχή .

Κώστας Βασιλάκος- 30/11/2014

Το δικό σου μονοπάτι

Ποτέ μη βαδίζεις 

σε δρόμους που 

σου ορίζουν άλλοι.

Χάραξε το δικό σου 

μονοπάτι

για να φτάσεις 

στον προορισμό.

Κι αν κάνεις λάθος 

και χαθείς , 

κι αν κουραστείς 

και ο βηματισμός

αλλάξει , 

εσύ θα ξέρεις 

ότι δε σ΄εγέλασαν ,

αλλά το πόθησε 

η ψυχή σου .

Κώστας Βασιλάκος- 27/11/2014

ii) ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ  - ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΣΤΙΓΜΕΣ

Σιωπούν οι ενοχές

Γιατί τρυπάς τον ουρανό;

Δεν βλέπεις; 

Βάφει κόκκινα τα γιασεμιά. 

Γιατί μαστιγώνεις τον άνεμο; 

Δεν ακούς; 

Κλαίνε τα κύματα στα βράχια. 

Γιατί κεντάς τα όνειρα με χιόνι; 

Δεν νιώθεις; 

Παγώνουν τα συναισθήματα. 

Γιατί κάνεις την αγάπη υποχρέωση ; 

Σιωπούν οι ενοχές .

Κώστας Βασιλάκος-15/09/2014

Η ζωή είναι στιγμές

- " Θα μ' αγαπάς για πάντα "; ρώτησες.

Κι εγώ, κρέμασα το βλέμμα στο σεληνόφως 

της καρδιάς.

Είδα πουλιά να ερωτεύονται.

Είδα αστέρια να χορεύουν .

Είδα φιλιά να πνίγονται.

- " Τώρα , σ' αγαπώ ", σου είπα,

και μεθούν οι θάλασσες.

- "Αύριο, ίσως καρφωθούν οι Κυριακές μου".

Η ζωή είναι στιγμές. Αυτό μόνο ξέρω να σου πω.

Κώστας Βασιλάκος - 12/04/2014

iii) ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ - ΤΗΞΕΙΣ ΙΔΕΩΝ

Πιασμένοι από το χέρι 

Το σκοτάδι 

που μας σκεπάζει αδέλφια ,

δεν είναι των ματιών , 

μα της ψυχής 

που είναι ορφανή 

από αγάπη και ανθρώπους.

Τώρα ξανά μαζί ,

πιασμένοι από το χέρι ,

φορώντας τα καινούργια 

όνειρα , να βγούμε 

στις μεγάλες πλατείες 

του κόσμου , κάτω από 

την σύναξη των αστεριών ,

που κρεμασμένα από 

τους εξώστες του σύμπαντος

θα μας χειροκροτούν.

Ναι , εκεί να χορέψουμε 

το τραγούδι της καρδιάς, 

γιατί μόνο αυτή ξέρει 

να κλέβει μια χαραμάδα ήλιο

και να την κάνει φως και ζωή .

Κώστας Βασιλάκος - 22/10/2014

iv) ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ - ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ

Κήπος με τριαντάφυλλα 

Η ζωή 

είναι ένας κήπος 

με τριαντάφυλλα, 

που η ψυχή σου ποθεί 

ν΄ αγγίξει και να μυρίσει. 

Όμως , να θυμάσαι , 

πολλές φορές 

τ΄ αγκάθια τρυπάνε 

και σου ματώνουν 

την καρδιά .

Κώστας Βασιλάκος  - 17/10/2014

v)ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ - ΕΝΑ ΣΥΝΝΕΦΟ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΩ

Το Τραγούδι κλαίει

Πήρες αγκαλιά το άδειο σώμα μου να το λούσεις στο φως, 

που χρόνια φύλαγες στ' ακροδάχτυλα της καρδιάς.

- Φοβάμαι το αύριο, σου είπα, 

σαν ξεψυχήσει ο έρωτας και σβήσουν τα φιλιά από τα μάτια, 

ποιος θα παρηγορήσει το τραγούδι που θα κλαίει;

Μη σκιάζεσαι, μου αποκρίθηκες, 

η ζωή δε χαραμίζει όνειρα στους λιποτάκτες, 

μήτε πνίγει ηλιοβασιλέματα στα ποτάμια.

Κώστας Βασιλάκος - 15/10/2014

Απόψε

Η ύπαρξή μου βυθίζεται

στην απουσία σας.

Μα ,απόψε, θα σας συναντήσω.

Θέλω να νιώσω την αγκαλιά

της μάνας , το φιλί της αδερφής,

το χάδι του πατέρα.

Να δω τρία αστέρια 

στο χρώμα της καρδιάς

να οριοθετούν το σύμπαν

με δρόμους από παρενθέσεις

και τελείες. 

Δεν είναι ακατόρθωτη

η υπέρβαση του άπειρου

και η κατάργηση της ύλης.

Αρκεί η μετακίνηση της σκέψης

στο φως της αιωνιότητας.

Είναι τόσο απλό.

Θα σας δω , απόψε, 

το υποσχέθηκα στην ψυχή μου.

Κώστας Βασιλάκος -06/06/2014

vi) ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ -ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ

Δικές μου επιλογές

Έχω φυλαγμένα 

τα αισθήματά σας

για εμένα ,

στο παλιό εικονοστάσι

της ψυχής μου .

Λουλούδια και αγκάθια ,

όλα δικές μου επιλογές .

Μαζί σας πέρασα τη ζωή.

Κώστας Βασιλάκος - 29/09/2014

Το μέτρημα

Εγώ σου έλεγα,

ότι στις δύσκολες στιγμές 

αυτοί που προστρέχουν 

σε βοήθεια ,

είναι μετρημένοι στα 

δάχτυλα των δύο χεριών.

Εσύ επέμενες,

ότι και τα δάχτυλα 

του ενός χεριού είναι 

αρκετά.

Σήμερα , 

οφείλω να παραδεχθώ ,

ότι κάναμε και οι δύο 

Λάθος.

Δεν χρειάζονται πλέον 

χέρια για μέτρημα .

Είναι περιττά .

Κώστας Βασιλάκος - 12/09/2014

vii) ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ - ΜΥΡΟΓΔΙΕΣ

Άνεμοι δραπέτες

Ανέμους ,

δραπέτες του Νοτιά

θα αιχμαλωτίσω,

και θα τους λευτερώσω

να σου ανταριάσουν 

τη ζωή, 

όταν αυτή θα κινδυνεύει 

στην μπουνάτσα να χαθεί.

Κώστας Βασιλάκος - 01/09/2014

Ο έρωτας

Αν ήταν 

κύμα ο έρωτας ,

θα έμενε για πάντα

στην αγκαλιά

της θάλασσας

Κώστας Βασιλάκος -28/08/2014

viii) ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ -ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ

Όνειρα

Κάθε χάραμα ξεπηδούσαν

από το υποσυνείδητο τα όνειρα,

ατίθασα άλογα που ξεχύνονταν

στα αναχώματα των στοχασμών

και των συναισθημάτων.

Κάποια στιγμή , η ποταμιά

έσβησε τη δίψα τους, κι εγώ

έμεινα άδειος.

Μ' ένα βλεφάρισμα 

ξαναγύρισαν σε μένα.

- Γιατί δε κράτησες τους καλπασμούς,

να πας τη ζωή πέρα από τα 

συνηθισμένα; είπαν.

- Φοβήθηκα τις ριπές του ανέμου,

που απογυμνώνουν την αλήθεια,

με επώδυνες αναταράξεις ,

αποκρίθηκα.

- Αφού θες ψεύτικα να ζεις,

δεν μας χρειάζεσαι........ ,

ψιθύρισαν, και χάθηκαν για πάντα.

Κώστας Βασιλάκος - 04/07/2014

Το χρώμα της ελπίδας

Επιμένει το ψιχάλισμα των ματιών

και το γαλάζιο χρώμα φαντάζει

ξεπλυμένο.

Εγώ σε σύγχυση, τη μια βουτάω

στ' άπατα της θάλασσας , 

την άλλη βυθίζομαι 

απ' το κενό τ' ουρανού.

Θέλω τώρα , στα δύσκολα ,

να κρατήσω το χρώμα της ελπίδας,

να βάψω το μέλλον με ζωή.

Κώστας Βασιλάκος - 03/05/2014

ix) ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ - ΕΠΙ ΤΩΝ ΤΥΠΩΝ ΤΩΝ ΗΛΩΝ

Οι μέρες νεκρές,

χωρίς φωνή .

Εμείς , καθησυχάζουμε

εαυτούς και αλλήλους.

Όπου να 'ναι

θα ξεσπάσει οργισμένη

η καταιγίδα.

Κώστας Βασιλάκος -  12/07/2014

Αν χαθούν τα λόγια ,

μην αφήσετε το τραγούδι

παραπονεμένο.

Δώστε του ρυθμό

μ' όνειρα 

που δεν κουράζονται.

Κώστας Βασιλάκος -27/04/2014

x) ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ - Η ΖΩΗ ΕΑΛΩ

Ο πηγαιμός

Το αστέρι τρεμοσβήνει.

Δείχνει τον πηγαιμό.

Τα βήματα κλώθουν.

Μετρούν τις σημαδούρες.

Το σκυλί αλυχτάει

την γκρίζα μέρα.

Έγινε αγκάθια η αναζήτηση.

Κουβαλάμε πέτρες

στη σκαλωσιά του πρωτομάστορα

στην πέρα όχθη.

Το τυχερό πέταλο

ακονίζει τη θύμηση.

Οι κρεμασμένες μαντίλες

ξορκίζουν την ανημπόρια.

Ζωντανεύει η ανθρωπιά.

Κώστας Βασιλάκος - 03/02/2014

Έλα μαζί μου

Σε συνάντησα να περπατάς

στους αρμούς της παραίτησης, 

αγκαλιά με απολιθωμένες 

στιγμές ευτυχίας. 

- Έλα μαζί μου,σου είπα,

είναι κι άλλοι πολλοί,

ένα δέντρο όλη η γη ,να 

δροσίσει το λίβα των ημερών.

- Δε θέλω να μου 

κλαδέψουν την αναπνοή, το

δικό τους άλλοθι να γίνω,

αποκρίθηκες.

- Έλα μαζί μου,τα 

ξερά κλαδιά δεν έχουν 

παρά μόνο τη φωτιά τους.

Γι αυτό κι εγώ,ακόμα ελπίζω.

- Έλα μαζί μου.

Κώστας Βασιλάκος -16/01/2014

Διερωτώμαι

Εγώ, ο κακός μαθητής,

ο χειρότερος όλων,διερω-

τώμαι.

-Σεβαστοί μου δάσκαλοι,

μας διδάξατε την επιλογή

λέξεων για την ορθή εκφορά 

του λόγου.

Γιατί τα νοήματα στα χείλη

των εξουσιαστών εκτρέ-

πονται;

-Σεβαστοί μου δάσκαλοι,

μας διδάξατε την ιστορία

αυτής της πέτρας, όπου

φύτρωσαν σοφία , πολιτι-

σμός , αξίες. 

Γιατί στις σκιές της ημέρας 

οι θεματοφύλακες αρχών

αφήνουν ανοιχτές κερκό-

πορτες;

- Σεβαστοί μου δάσκαλοι,

μας διδάξατε για θαύματα

και πάθη, επικαλούμενοι

τη σωτηρία ημών.

Γιατί οι προσδοκίες μας

οδηγούνται στα κρεματόρια

από τους πραιτοριανούς

της ασέβειας;

Εγώ, ο κακός μαθητής,

ο χειρότερος όλων, διερω-

τώμαι......

Κώστας Βασιλάκος - 22/07/2014

 ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΞΕΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟ " Σκέψεις Θραύσματα" http://www.diavasame.gr/

Διαβάζοντας ποίηση αρκετά συχνά, ενδυναμώνεται ολοένα και περισσότερο η αίσθηση που έχω ότι πρόκειται πιθανόν για το πιο άμεσα συνδεδεμένο με την ανθρώπινη ψυχή λογοτεχνικό είδος. Τόσο σε έκφραση –για τον ίδιο τον ποιητή– όσο και σε απήχηση – για τον ίδιο τον αναγνώστη.

Έτσι λοιπόν, και στην πρώτη ποιητική συλλογή του Κώστα Βασιλάκου, που τιτλοφορείται «Σκέψεις θραύσματα», η παρουσία της ανθρώπινης ψυχής δεικνύει και αναδεικνύεται στο μέγα θηρίο της ύπαρξης ως λυτρωτή και ως δεσμώτη. Όπως αναφέρει και ο ίδιος ο ποιητής στο αυτί του βιβλίου, η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή «διαγράφει την πορεία ενός ιδεαλιστή εφήβου προς την ενηλικίωση και τη μοναχική διαδρομή από το λυρισμό στο φιλοσοφικό στοχασμό». Μια διαδρομή από την ελευθερία στη σκέψη και από την άγνοια –κινδύνου– στη γνώση, ορίζοντας σκέψη και γνώση ως σημαντικούς παράγοντες στην εξέλιξη του ανθρώπου. Γι’ αυτό και συναντούμε πολλούς στίχους όπου καταδεικνύεται η νοσταλγία μιας πρότερης ελευθερίας, της νιότης που υπερσκέλιζε το άπαν, μιας ψυχικής δύναμης πιο ανθεκτικής από ποτέ.

Όπως έγραφε ο Ντοστογέφσκι, «η σκέψη φέρνει δυστυχία», αναλόγως λοιπόν και ο νέος ήρως του Κώστα Βασιλάκου αποτυπώνει τη μετάλλαξη σ’ ένα πιο εκλογικευμένο ον, όπου ο νους κυριαρχεί –και ίσως καταδυναστεύει– την καρδιά. Αναγνωρίζει στους στίχους του την αλλαγή αυτή, προβληματίζεται και αναζητά τις όμορφες φυσικές εικόνες που θα του κλέψουν, έστω και προσωρινά, το νου, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για να αφουγκραστεί ολοκληρωτικά την αρμονία που θα του γνέψει μια πνοή ελευθερίας.

Στην ποιητική συλλογή του Κώστα Βασιλάκου θα συναντήσουμε επιρροές από διάφορους σπουδαίους ποιητές, όπως ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Νικηφόρος Βρεττάκος κ.ά. Η δομή των ποιημάτων είναι πρωτότυπη και αρκετά ενδιαφέρουσα. Ως θετικότερο στοιχείο της συλλογής είναι η καθ’ όλα αληθινή έκφραση και αποτύπωση των συναισθημάτων και των σκέψεων, εκ βαθέων ψυχής και καρδίας. Η νοσταλγία της νεότητας, με όσα αυτή περιλαμβάνει, είναι μια διαδικασία που κάθε άνθρωπος έχει βιώσει στην πάροδο του χρόνου και οπωσδήποτε μια τέτοια απεικόνιση υπό μορφή στίχων έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και ο Κώστας Βασιλάκος, αν και είναι η πρώτη του συλλογή, τα καταφέρνει άρτια για να αποδώσει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Τέλος, μου άρεσε πολύ και η επένδυση της έκδοσης με φωτογραφικό υλικό της Βούλας Ανδρώνη, προσδίδοντας μια πιο ιδιαίτερη χροιά στην ήδη καλαίσθητη έκδοση του βιβλίου.

Στέφανος Ξένος