ΥΦΑΝΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ "ΠΕΡΙΟΥΣΙΟ ΘΗΛΥΚΟ"

Τους σύστησε κοινός φίλος
σε βιβλιοπαρουσίαση κάποιας τηλεοπτικής περσόνας.
Ήταν εντυπωσιακό, ζωντανό, περιούσιο θηλυκό!
Η κομψή εμφάνιση, ο λυγερός αισθησιασμός του λικνίσματος
που υποστηριζόταν και από ψηλοτάκουνες γόβες,
ο έβενος των πλούσιων μαλλιών της, το φιλάρεσκο χαμόγελο,
τα παιχνιδιάρικα λακκάκια, το σίγουρο ανάβλεμμα,
το ρουμπινί άνοιγμα και σμίξιμο των χειλιών,
το ερωτότροπο κάπνισμα, το κελάηδισμα της φωνής,
ακόμη και αυτή η φλύαρη γοητεία της σιωπής της...
Όλα της σκορπούσαν άρωμα υπεροχής στην ατμόσφαιρα,
λήστευαν την κούραση και την ατονία της μέρας.
Δυο μαύροι πάνθηρες στην θέση των ματιών της.
Φωτισμένα από λάγνα υγρασία
κατασπάραζαν την αδιαφορία της βραδιάς.
Σαΐτευε η θέρμη της παρουσίας της, πρόδιδε ερωτική σοφία,
γινόταν δήμιος συγκρίσεων, αστείρευτη πηγή ακαταμάχητης έλξης.
Το μαυρισμένο απ' τον βέβηλο ήλιο δέρμα της
μoσχοβολούσε ακριβά φιλιά και χάδια.
Η ποθοκρατούμενη ματιά του γλύστρισε στην στιλπνή κοιλάδα
που διέσχιζε τους φυλακισμένους λόφους του κόρφου της.
Πιο κάτω τα χέρια της αγκαλιασμένα σαν ερωτευμένα πουλιά.
Η αστραφτερή απόχρωση κόκκινου κρασιού των νυχιών της
απόπνεε μοιραίες νότες.
Σειρήνες τα σταυρωμένα αμβρόσια πόδια της,
στέναζαν στο υφασμένο από νήματα φιληδονίας ολόλευκο φόρεμα,
έτρεφαν με φιλοπαίγμονα διάθεση τα υπό ανάπτυξη Βακχικά όνειρα.
Ότι άγγιζε γύρω της - θαρρείς - ανάσαινε (!)
Σίγουρα δεν θα μπορούσε να είναι η γυναίκα των εκπτώσεων.
Τουναντίον και βασίλεια θα μπορούσε να κατακτήσει !

Αιθέρια, περιπαθής σαν… την διεκδίκησή του!
Ήθελε απεγνωσμένα να την φτάσει η αφή του,
να ψηλαφίσει την γεωμετρία της γυμνότητας
όπως δεν την γνώρισε ούτε ο ίδιος ο Ευκλείδης.
Να κοινωνήσει την αρμονία της ομορφιάς,
όπως δεν την φιλοτέχνησε ούτε ο Πραξιτέλης.
Πονούσε απ' την απ-άνθρωπη επιθυμία μετάγγισης βιωμάτων,
λαχταρούσε να χορτάσει το ανδρικό ορμέμφυτο,
μύστης και ιερουργός να φορέσει το πανώριο κορμί της,
-το θρεμμένο με τον στραγγισμένο πόθο των ανδρών-
να περιπλανηθεί στην επικράτειά του,
να συντονιστεί στην θεία μουσική των δερματικών πόρων ,
να κατοικήσει τουλάχιστον στα περίχωρα του μυαλού της,
γι αυτόν, μόνο γι αυτόν να γίνει η αιτία στην αφορμή του,
να γίνει το "τώρα" και το "πάντα" της.

Για καιρό φειδωλά χάριζε στην επιμονή του
μόνον χρόνο διαδικτυακής και τηλεφωνικής επικοινωνίας.
"Πόσο πολύ με ποθείς;” του ψέλλισε με ηδυπάθεια κάποιο βράδυ.
“Θα μπορούσες να με μοιράζεσαι;" συνέχισε…
Πεταλούδες στο στομάχι του...Μέλι μ' αγκάθια...Χαράς κεντρίσματα...
Σφύξιμο...Πόθος...Ίσως θυμός...Ερωτόληπτος εγωισμός...
Γλυκόπικρη έξαψη...Πύρινα χτυποκάρδια...Λέξεις σε απώλεια...
Όλα σε χορό κυκλικό...Όλα αντιφατικά κι απροσδόκητα ανατρεπτικά!
Ο ερωτικός οίστρος, η ασυγκράτητη ανάγκη, η πολεμόχαρη ορμή του
υπερκέρασαν κι αφάνισαν πιθανά φερώνυμα χάδια, ετερόνομα φιλιά.
"Μια τέτοια γυναίκα" σκέφτηκε..."ίσως οφείλει ν' ανήκει σε όλους
σαν αντιπαροχή στη Φύση που τόσο απλόχερα της χαρίστηκε".
Άφατη αποδοχή και παράδοση λοιπόν! Χωρίς όρους! Χωρίς όρια!
Ένοιωσε... να χάνει τον εαυτό του!
Τον… ξαναβρήκε λίγες στιγμές αργότερα στην αγκαλιά της!
Ντύθηκε κεραυνός σαν του ψιθύρισε
πως μόλις είχε κάνει την κίνηση ματ στην σκακιέρα της καρδιάς της!