30 Νοεμβρίου και η Έλενα γιόρταζε τον Αντρέι. Είχε αρχίσει να ψιλοχιονίζει από νωρίς το απόγευμα και προς το βράδυ τα δέντρα είχαν αρχίσει να σκεπάζονται από αυτό το λεπτό άσπρο σεντόνι και να γέρνουν λίγο, λίγο τα μικρά κλαδιά τους προς τα κάτω, λες και προσκυνούσαν τη γη! Ο Μάνος και η Θεοφανώ ξεκίνησαν για το σπίτι της Έλενας και εξακολουθούσε να χιονίζει και τώρα με πιο μεγάλες τούφες, καθώς το βράδυ είχε πλησιάσει αρκετά..
Στολισμένος ο κήπος, στολισμένα τα δέντρα και στο βάθος το σπίτι του Αντρέι και της Έλενας καταφώτεινο… Πέταγαν φλόγες τα ξύλα στο τζάκι τριζοβολώντας και σχημάτιζαν φιγούρες όμορφες και ζωγραφιές στους βαθείς κοκκινωπούς τοίχους του πρώτου σαλονιού. Καταπληκτικός ο Αντρέι! Ευγενικός ,πρόσχαρος, ευφυής και κάθε φορά που τον έβλεπες ανακάλυπτες και μια ωραία, καθοριστική πτυχή του χαρακτήρα του.
Το απόγευμα είχε γυρίσει από τη Μόσχα και όμως ήταν ξεκούραστος και άνετος. Η Έλενα, όπως πάντα, απλή, χαριτωμένη, γεμάτη αγάπη και τρυφερότητα.
Πίνοντας το ποτό τους, καθισμένοι στους αναπαυτικούς καναπέδες, κουβέντιαζαν για ποικίλα θέματα. Στη Θεοφανώ άρεσε να συζητά με τον Αντρέι… Ήξερε τόσα πολλά πράγματα και αντιμετώπιζε τα πάντα με μια εκπληκτική νηφαλιότητα. Έτσι απλά τους είπε πως μια επιχείρησή του στη Μόσχα δεν πήγε καλά. Έχασε χρήματα. Έπεσε έξω!
«Και δε στενοχωρήθηκες Αντρέι; Το λες έτσι απλά; Δε σε ανησύχησε αυτή η αποτυχία;» τον ρώτησε γεμάτη αγωνία… Και πάλι η απάντηση απλή.
«Έτσι είναι η ζωή Θεοφανώ, χάνεις, κερδίζεις, κερδίζεις, χάνεις! Ξέρεις τι δεν πρέπει μόνο να χάσεις; Τη ζωή σου, την ψυχή σου, την αυτοπεποίθησή σου, τη συνείδησή σου τελικά… Διάβασα κάτι, πέταξε έτσι στα γρήγορα. Διάβασα κάτι που έλεγε συχνά ο φίλος του αυτοκράτορα Αυγούστου, ο Αθηνόδωρος ο γεννημένος από οικογένεια χωρικών...
Έλεγε λοιπόν. «Ένα άγιο πνεύμα βρίσκεται μέσα μας, παρατηρητής και φρουρός των καλών και των κακών σκέψεών μας. Όταν κάνεις κάτι τίμιο, μπορεί να το μάθει ο καθένας, όταν όμως κάνεις κάτι αισχρό, τι ωφελεί να μην το ξέρει κανείς, όταν εσύ ο ίδιος το γνωρίζεις; Για κάθε άνθρωπο η συνείδησή του είναι ο θεός του. Να ζεις με τους ανθρώπους σα να σε βλέπει ο Θεός και να μιλάς με το Θεό σου σα να σε ακούνε οι άνθρωποι…» (Απόσπασμα από το βιβλίο «Παύλος» του Joseph Holzer).
Είναι άραγε απλή σύμπτωση που ο Αθηνόδωρος τη συνείδηση την έθετε σαν βάση της ηθικής; Αυτό αξίζει Θεοφανώ μου, αυτό! Ύστερα μην ξεχνάς σε τι εποχή ζούμε;
Έχω δικαίωμα εγώ να στενοχωριέμαι για κάτι που δεν πέτυχα οικονομικά, όταν οι συνάνθρωποί μου τώρα υποφέρουν και σε ένα ή δύο χρόνια οι πιο πολλοί θα ζουν κάτω από τα όρια της φτώχιας και της δυστυχίας; Όταν θα περπατώ στο δρόμο και θα βλέπω τα απλωμένα χέρια να μου ζητούν κάποια βοήθεια, όταν θα αισθάνομαι την πείνα του μικρού παιδιού και την έλλειψη, έστω και μιας ζεστής κούπας γάλα για το γεροντάκι, για τον ανήμπορο να εργαστεί, για τον άρρωστο που δεν θα μπορεί να αγοράσει τα φάρμακά του και θα ξέρει πως θα φτάνει το τέλος της ζωής του; Τι να πω εγώ Θεοφανώ; να διαμαρτυρηθώ επειδή έχασα κάποια χρήματα, όταν ξέρω ότι έχω και άλλα; Αυτό ποτέ δεν θα το κάνω και ξέρεις κάτι ακόμα; Ένα μόνο μας σώζει! Το ότι ο Έλληνας είναι δυνατός, διαθέτει πνεύμα και μπορεί να ανυψώνεται πέρα και πάνω από τις πικρόχολες καταστάσεις… Ξέρει να ζει… να αγωνίζεται και να νικά.»
Άκουσε τα λόγια του και χτύπησαν στα αυτιά της σαν ένας διθυραμβικός ύμνος. Άφησε το βλέμμα της να πλανηθεί γύρω και το μυαλό της να μαζέψει, σα σε κουτί, τα όσα είπε ο Αντρέι… «Θα με βοηθήσουν κάποτε! Θα με βοηθήσουν», επανέλαβε σα σε ηχώ…
Λοιπόν; Φιλοσοφία; Είπε γελώντας χαριτωμένα η Έλενα. Τώρα τέλος σε όλα αυτά… Τρώμε και… σκεφτόμαστε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου