Πουλί τρεμάμενο θωρεί
το πέλαο αγνάντια,
σα να του βγάνει τη ψυχή
η θάλασσα καθάρια
Πως να αντέξει μια ψυχή
με λιγοστή βιασύνη,
το βλέφαρο να μη σφαλεί
στην απεραντοσύνη
Αβάσταχτος ο μαρασμός
κάμα στα φιλοκάρδια,
το πέταγμα ανάλαφρο
σε μία ζήση άδεια
Και νάσου λιος περίλαμπρος
φωτάει τα σκοτάδια,
θάρρος να δώκει στο μικρό
να σπείρει τα λιβάδια
Μα το λιβάδι ειν χερσό
τσουκνίδα γιομισμένο,
και το πουλί πολύ μικρό
γέρνει αποκαμένο
Και νάσου άστρο της νυχτιάς
θωρεί το κει δα πέρα,
του ψιθυρίζει στη καρδιά
διο λόγια του αγέρα
Ανάσα παίρνει το μικρό
λαλάει του θανάτου,
φτύνει στα μούτρα άγγελους
βγάνει τα σωθικά του
Ανηφορίζει τις πλαγιές
μπρογκάει τους συντρόφους,
και τους μαζώνει μονομιάς
μιλώντας τους για τόπους
Για τόπους νιούς αλαργινούς
όπου ο σπόρος πιάνει,
φυτρώνουν τα ξερόκλαδα
κάνουν τη γης χαρμάνι.
Χαρμάνι χίλιων των ειδών
με χρώματα καθάρια,
να τραγουδούν τη λεφτεριά
χορέβοντας ανάρια
Πουλί πετάμενο λαλεί
χαρίζει τα φτερά του,
δίνει του κόσμου ανασεμιά
δίνει και τη καρδιά του.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://anorthografies.net/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου