 |
| Andrea Gasparotto |
Βαδίζω στην έρημη χώρα.
Στις παγωμένες πλαγιές
του αποτρόπαιου πάλλευκου.
Παγιδευμένη στην κοιλάδα του παγετού,
παλεύω ενάντια στην κρυστάλλωσή μου.
Οπές εμβόλιμες βύθισης του κορμιού μου
αποτυπώνω στο πέρασμά μου,
ανάσες βάθους στου χιονιού τους πόρους.
Εκβυθίσεις επάλληλες πάλι στο κρύο φως
αποκοτώ.
Δίκην ελάσματος χορεύω
τον σπασμωδικό χορό των ταλαντώσεων
εντός εκτός της ψυχρής μάζας.
Εμμένω να θερμαίνω το χιόνι
και επικυρώνω πως είμαι.
Διαπερνώ τη εύπλαστή του διαπερατότητα
και υπάρχω.
Την παγίωση του προσωπικού μου παγώματος
στη θερμοκρασία ναδίρ παλεύω.
Στον κατατονικό μου εκφυλισμό
προς την ανυπαρξία αντιστέκομαι.
Την ψύξη αποσοβώ
με το αντίδοτό της,
την πύρινη κίνηση.
Κατάδυση στης γης τα κατάβαθα επιχειρώ,
να βρω θερμή πνοή
και στις αρχαίες ρίζες φθάνω.
Ρέει ακόμη γάργαρο το νερό εκεί
και με τον ήλιο του πυρήνα
θρέφουν ζωή.
Βλασταίνω και θάλλω,
δεντράκι μοναχικό
και παράταιρο στο σύμπαν.
Ασύμβατο στους χρόνους.
Μέσα στην ψύχρα της απόλυτης κόλασης,
μια κυκλωτική αγκωνή ζεστασιάς γίνομαι.
Με κατακόρυφη κορφή προς των αιθέρων
τον Έρωτα Ήλιο.
ν.σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου