Και επειδή σας λέω πάντα αλήθειες: ούτε το μοντέλο κάνω, ούτε την όμορφη, δεν μου πάει εξάλλου και φυσικά δεν ''το'χω'', αλλά αυτό δεν έχει και σημασία. Λέμε καμιά ανοησία να περνάει η ώρα. Η φωτο αυτή είναι πριν λίγες μέρες σε μεγάλο ιδιωτικό θεραπευτήριο της Θεσ/νίκης. Πήγα να δω τη Μαρία: Μια κοπελάρα γύρω στα σαράντα, πανέμορφη, καλλονή. Μεγαλώσαμε μαζί, σχολείο, Παν/μιο μαζί, αδελφές και κάτι παραπάνω. Εγώ ήμουν πάντα η δυνατή, στα δύσκολα να της κρατάω το χέρι πάντα, μια και εκείνη είναι ένα ντελικάτο αέρινο πλασματάκι, μέσα στην ευαισθησία και την ομορφιά στην ψυχή. Η Μαρία εδώ και καιρό παλεύει με τις χημειοθεραπείες και τις επεμβάσεις...Εγώ περίμενα να τη δω σχεδόν παραλυμένη, ξέρω εξάλλου καλά πώς έκανε στο ελάχιστα δύσκολο. Αντικρίζω μια Μαρία μέσα στο χαμόγελο, το κέφι και μια λάμψη που νομίζω με θάμπωσε. Σαστισμένη την κοίταζα σαν χαμένη. Μου κάνει:'' Ρε συ, δεν μου έλεγες πάντα στα ζόρια να σφίγγω τα δόντια και με σφιγμένα δόντια να τραγουδώ και να σκέφτομαι ότι θα περάσει; Αυτό κάνω! Εσύ θα με σώσεις πάλι, όπως στο νηπιαγωγείο, που με κράτησες και δεν σκοτώθηκα από τον τοίχο της αυλής!...Θα σκάσω όμως: δες τον κούκλο γιατρό μου...εκεί, στη γωνία...μην καρφώνεσαι, σου λέω!!!... Δεν έχω στο κεφάλι και καμιά μπούκλα να παίξω, να τον ξελογιάσω!!!'' Έτσι μου βγήκε και το πικρό γλυκό χαμόγελο στη φωτογραφία. Να είστε όλοι καλά, παιδιά, να είναι καλά η κάθε ''Μαρία'' που παλεύει για τη ζωή της!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου