Να μάθω την τέχνη σου να πετάς,
γιατί, με τον καιρό , δεν ξέρεις,
πέρασμα είναι από ακρωτήρι, γοργό.
Συνομιλίες, με το χρόνο, καθώς αποσυρόμαστε
προς τα εκεί. Χαμένοι στη μνήμη.
Θερίζοντας θαλασσινό χορτάρι όπως οι πνιγμένοι,
με το μπλε δίπλα στο κίτρινο, σα γαλαζώσει
θα αρχίσει το μπλουζ της πράσινης θάλασσας.
Είναι η διάλυση των μορφών
είναι κάτι που δε θα “πρεπε να έχει λέξη.
Από τη δίνη κλέβεις στροφές
έλκεται ο στίχος γραμμή για το κέντρο
γίνεσαι όμοιός σου, έρωτας χαρισμένος σε βρίσκει,
σ” ενδιαφέρουν οι κορυφές η φωνή ανεβαίνει κατά κύματα.
Μαθαίνω την τέχνη σου, να πετώ.
Φωτογραφία - Βούλα Παπαϊωάννου
Επιστροφή των ψαράδων - Λίμνη Παμβώτιδα, Ιωάννινα 1940
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου