ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ

Σκίτσο του Γρηγόριου Ξενόπουλου από περιοδικό του 1889

Η ΖΩΗ ΤΟΥ 

Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος (9 Δεκεμβρίου 1867 − 14 Ιανουαρίου 1951) ήταν Ζακυνθινός μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος και συγγραφέας θεατρικών έργων. Διετέλεσε αρχισυντάκτης στο θρυλικό πια περιοδικό Η Διάπλασις των Παίδων κατά την περίοδο 1896 - 1948. Κατά την αρχισυνταξία του Ξενόπουλου στο περιοδικό ήταν και ο βασικός του συντάκτης. Είναι χαρακτηριστική η υπογραφή του Σας ασπάζομαι, Φαίδων, που χρησιμοποιούσε στις επιστολές που υποτίθεται έστελνε στο περιοδικό. Ήταν ο ιδρυτής και εκδότης του περιοδικού Νέα Εστία, το οποίο εκδίδεται ακόμα και σήμερα. Το 1931 έγινε ακαδημαϊκός. Μαζί με τους Παλαμά, Σικελιανό και Καζαντζάκη ίδρυσε την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 9 Δεκεμβρίου 1867. Ο πατέρας του, Διονύσιος, καταγόταν από τη Ζάκυνθο και η μητέρα του Ευλαλία από την Πόλη. Ο Γρηγόριος έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στη Ζάκυνθο, μέχρι το 1883, όταν γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για να σπουδάσει Φυσικομαθηματικά, μετά από προτροπή του φίλου του Νικολάου Μοτσενίγου (αδερφού του συμμαθητή του Ξενόπουλου Σωτηρίου Μοτσενίγου), ο οποίος σπούδαζε ήδη φυσικομαθηματικός στην Αθήνα. Τις σπουδές του δεν τις ολοκλήρωσε ποτέ: από το πρώτο ήδη έτος είχε αρχίσει την ενασχόληση με τη λογοτεχνία, η οποία ήταν και η μοναδική πηγή εσόδων του.

Από το 1892 εγκαταστάθηκε μόνιμα πλέον στην Αθήνα και το 1894 νυμφεύθηκε την Ευφροσύνη Διογενίδη. Το ζευγάρι χώρισε ενάμιση χρόνο μετά, ενώ είχαν ήδη αποκτήσει μια κόρη και ο συγγραφέας παντρεύτηκε ξανά το 1901 τη Χριστίνα Κανελλοπούλου, με την οποία απέκτησε άλλες δύο κόρες.

Συνεργάστηκε με πλήθος εφημερίδων και περιοδικών στις οποίες δημοσίευε μελέτες, άρθρα, διηγήματα και μυθιστορήματα. Το 1894 ανέλαβε τη διεύθυνση της Εικονογραφημένης Εστίας, το 1896 έγινε αρχισυντάκτης του περιοδικού Η Διάπλασις των Παίδων, του οποίου ήταν και συνδρομητής κατά τα παιδικά του χρόνια. Από το 1901 ως το 1912 δημοσίευε στο περιοδικό Παναθήναια λογοτεχνικά έργα και μελέτες και από το 1912 άρχισε να συνεργάζεται με την εφημερίδα Έθνος γράφοντας μυθιστορήματα σε συνέχειες. Το 1927 ίδρυσε το περιοδικό Νέα Εστία, του οποίου ήταν διευθυντής ως το 1934.

Κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940 ο Γρηγόριος Ξενόπουλος μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου με την οποία αφενός μεν καυτηριαζόταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.

Πέθανε στην Αθήνα στις 14 Ιανουαρίου 1951 και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη.

Η φωτογραφία είναι από http://tadeefi.wordpress.com/

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ 

ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

Ο Ξενόπουλος ήταν πολυγραφότατος συγγραφέας. Έγραψε πάνω από 80 μυθιστορήματα και πλήθος διηγημάτων. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1888 με το μυθιστόρημα Ο ανθρωπος του κόσμου. Αυτό και το επόμενο μυθιστόρημά του, Νικόλας Σιγαλός (1890), «αθηναϊκά» μυθιστορήματα, ήταν αποτυχημένα. Έπειτα στράφηκε στην έμπνευση από την πατρίδα του και έγραψε κάποια από τα καλύτερά του έργα, Μαργαρίτα Στέφα (1893), Κόκκινος βράχος (1905). Ακολούθησαν έργα «αθηναϊκά», τα σημαντικότερα από τα οποία είναι Ο πόλεμος (1914) και Οι μυστικοί αρραβώνες(1915) και το «ζακυνθινό» Λάουρα (1915), επίσης ένα από τα καλύτερά του. Η πιο φιλόδοξη συγγραφική του απόπειρα ήταν η κοινωνική τριλογία Πλούσιοι και φτωχοί (1919), Τίμιοι και άτιμοι (1921), Τυχεροί και άτυχοι (1924). Τα δύο πρώτα αναγνωρίζονται ως τα καλύτερα και πιο ώριμα έργα του. Άλλα αξιόλογα έργα του που ακολούθησαν είναι τα: Αναδυομένη(1925), Ισαβέλλα (1923), Τερέζα Βάρμα-Δακόστα (1925).

Τα έργα του διαδραματίζονται στην Αθήνα και τη Ζάκυνθο. Θεωρείται ο εισηγητής του «αστικού μυθιστορήματος», δηλαδή του μυθιστορήματος που διαδραματίζεται στα αστικά κέντρα (βλ. Ελληνική πεζογραφία 1880-1930). Βασικό θέμα στα έργα του είναι ο έρωτας, κυρίως έρωτας μεταξύ ατόμων από διαφορετικές τάξεις.

Η ικανότητά του να γράφει εύκολα και γρήγορα τον οδήγησε κάποιες φορές σε «εκπτώσεις» ως προς την ποιότητα. Πολλοί τον κατηγόρησαν, όταν άρχισε να δημοσιεύει μυθιστορήματα σε συνέχειες, ότι έκανε πολύ εύκολα παραχωρήσεις στα γούστα του αναγνωστικού κοινού και ότι χρησιμοποιούσε συχνά προκλητικές για την εποχή ερωτικές σκηνές για να κερδίζει χρήματα. Όλοι όμως επισημαίνουν αρετές του έργου του, όπως η αφηγηματική ευχέρεια, η ικανότητα να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και η παρατηρητικότητα.

Ο Ξενόπουλος και το αστικό μυθιστόρημα

Τα έργα του Ξενόπουλου είναι περισσότερο για ψυχαγωγία παρά για φιλολογική ανάλυση. Ο αστικός ρεαλισμός που επικρατούσε αυτή την εποχή στην Ευρώπη και στην Αμερική επηρεάζει και τα έργα του Ξενόπουλου. Για το λόγο αυτό ο Ξενόπουλος θεωρείται από πολλούς εισηγητής του αστικού μυθιστορήματος με προσπάθειες για την αντανάκλαση της ίδιας της πραγματικότητας. Ας μη ξεχνάμε ότι ο Ξενόπουλος ανήκει στη γενιά του 1880, χρονολογία η οποία αποτελεί σταθμό στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας (Αρχή νεοελληνικής αναγέννησης με τον Παλαμά αλλά και τον Ροΐδη με το μυθιστόρημα του Η Πάπισσα Ιωάννα.

Ο Ξενόπουλος υπήρξε γνώστης της σχετικής παράδοσης αλλά και καινοτόμος νεωτεριστής. Η στροφή του προς τον αστικό ρεαλισμό υπήρξε βασικά ιδιάζουσα παρέκκλιση από την ηθογραφία. Ο αστικός ρεαλισμός χρησίμευε για την κάλυψη του κενού – την απουσία ενός μέσου στρώματος αναγνωστών που θα λειτουργούσε ως ενδιάμεσος χώρος για μια πολύπλευρη ανάπτυξη λογοτεχνικής γραφής. Τα πρώτα του μυθιστορήματα εξελίσσονται στην Αθήνα με υλικό τη φοιτητική ζωή, πριν ο συγγραφέας κλείσει τα 30. Παραμένει πάντα ο ψυχογράφος. Ο Ξενόπουλος χρησιμοποιεί περιστατικά και από την ίδια του τη ζωή με τρόπο όμως που αυτά να περνάνε σαν φανταστικά.

ΘΕΑΤΡΟ

Από  http://www.vlassi.gr/

Το πρώτο του θεατρικό έργο, Ο ψυχοπατέρας, παρουσιάστηκε το 1895. Από τις αρχές του αιώνα άρχισε να συνεργάζεται με τη Νέα Σκηνή του Κων/νου Χρηστομάνου. Τα σπουδαιότερα θεατρικά του έργα είναι: Το μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας (1904), η Στέλλα Βιολάντη (1909, με την Μαρίκα Κοτοπούλη), Φοιτηταί. Ο Ξενόπουλος έγραψε συνολικά 46 διαφορετικά θεατρικά έργα. Το 1901 πρωταγωνίστησε μαζί με τον Παλαμά για την ίδρυση της Νέας Σκηνής και χάρη στη γνώση ξένων γλωσσών ενημερωνόταν έγκαιρα για σημαντικά πνευματικά συμβάντα στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες. Έγραφε προλόγους για τον Ίψεν και ζούσε το θέατρο, ζυμωνόταν η καθημερινή ζωή του με αυτό. Πολλά δράματα του είχαν αρχικά γραφτεί ως πεζογραφήματα και έπειτα μεταφέρθηκαν στη σκηνή. (Π.χ. Έρως εσταυρωμένος - Στέλλα Βιολάντη). Μετέφρασε και διασκεύασε αρκετά ξένα έργα και η στάθμη της γραφής του ήταν σε όλες τις περιπτώσεις υψηλά. Συμμετείχε σε διάφορες επιτροπές δραματουργικών διαγωνισμών και το Βασιλικό Θέατρο της Αθήνας εγκαινιάστηκε στα1932 με δικό του έργο «Ο θείος Όνειρος». Τα περισσότερα έργα του Ξενόπουλου είναι τρίπρακτα (28). Στην πρώτη πράξη τίθεται συνήθως το θέμα και χαρακτηρίζονται τα πρόσωπα, στη δεύτερη εντείνεται η πλοκή και κορυφώνεται το δράμα και στην τρίτη έρχεται η λύση. Ο Ξενόπουλος χτίζει μεθοδικά φράση με φράση, προετοιμάζει τα επερχόμενα περιστατικά που φαίνονται λίγο άσχετα με το κύριο θέμα, αλλά αποδεικνύονται αναγκαία. Η Στέλλα Βιολάντη (στην οποία προχωρεί με γρήγορο ρυθμό από την ευχάριστη ατμόσφαιρα ενός ζακυνθινού σπιτιού στη συγκλονιστική κορύφωση του εκούσιου θανάτου της νύμφης) υπήρξε πρότυπο για άλλα 2 γνωστά θεατρικά έργα που αν και γράφτηκαν πιο μετά υστερούν σε δραματική τεχνική.

Οι κατηγορίες των έργων του: Ο Ξενόπουλος έγραψε με την ίδια επιτυχία και δράματα και κωμωδίες κυρίως με θέμα τον έρωτα. Τα έργα του είναι ηθογραφίες που αναδεικνύουν τη ζωή μιας εποχής η μιας τοπικής κοινωνίας, τοπικές και εποχικές ιδιαιτερότητες παίρνουν συχνά ισχύ άγραφων νόμων που επιβάλλονται μέσα από την κοινωνία. Τα έργα του ταξινομούνται είτε στη Ζάκυνθο είτε στην Αθήνα και ο Ξενόπουλος έρχεται να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των 2 Σχολών, της Αθηναϊκής και της Επτανησιακής.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Ιδιαιτέρως αξιόλογη ήταν η συμβολή του στην κριτική. Στο περιοδικό Παναθήναια δημοσίευσε πλήθος μελετών για πολλούς συγγραφείς, όπως τους Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, Γιάννη Καμπύση, Δημήτριο Βικέλα. Εκείνος πρωτοπαρουσίασε στο αθηναϊκό αναγνωστικό κοινό τον Κ. Π. Καβάφη, το 1903.

«Ο κύκλος της Εστίας». Από αριστερά, οι όρθιοι: Γιάννης Ψυχάρης, Δημήτριος Κακλαμάνος, Γεώργιος Κασδόνης, Γιάννης Βλαχογιάννης, Κωστής Παλαμάς, Γεώργιος Δροσίνης, Γρηγόριος Ξενόπουλος. Οι καθιστοί: Θεόδωρος Βελλιανίτης, Περρής, Νικόλαος Γ. Πολίτης, Στέφανος Στεφάνου, Μίκιος Λάμπρος, Γεώργιος Σουρής, Εμμανουήλ Ροΐδης, Εμμανουήλ Λυκούδης. http://digitalschool.minedu.gov.gr/

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ 

Διηγήματα
Ελληνικού αγώνος το τριακοσιάδραχμον έπαθλον. Αθήνα, Χιώτης, 1885.
Μητρυιά. Αθήνα, παράρτημα του περιοδικού Εστία, 1890.
Στρατιωτικά διηγήματα. Αθήνα, Κασδόνης, 1892.
Διηγήματα· Σειρά πρώτη. Αθήνα, τυπ.Κωνσταντινίδη, 1901.
Διηγήματα· Σειρά δεύτερη. Αθήνα, τυπ.Κωνσταντινίδη, 1903.
Διηγήματα· Σειρά τρίτη. Αθήνα, Κολλάρος, 1907.
Ο κακός δρόμος και άλλα καινούργια διηγήματα (1908-1911). Αθήνα, Φέξης, 1912.
Στέλλα Βιολάντη ή Έρως εσταυρωμένος και κάποια άλλα διαλεχτά διηγήματα. Αθήνα, Φέξης, 1914.
Οι ερωτευμένοι και άλλα διηγήματα. Αθήνα, έκδοση Φιλολογικής Κυψέλης, χ.χ.
Η Αναθρεφτή. Αθήνα, Γανιάρης, χ.χ.
Πετριές στον ήλιο. Αθήνα, Παπαδόπουλος, 1919.
Το Ζακυνθινό μαντήλι και άλλα δέκα διαλεχτά διηγήματα. Αθήνα, Γανιάρης, 1921.
Αθηναϊκά διηγήματα· Ιστορία μιας χωρισμένης. Αθήνα, Γανιάρης, 1924.
Ο Μινώταυρος και άλλα νέα διηγήματα (1921-1924). Αλεξάνδρεια, εκδ. του περ. Γράμματα, 1925.
Πώς πολεμούν; Αθήνα, έκδοση της εφημερίδας Ελληνικόν Μέλλον, 1935.
Ο τρελλός με τους κόκκινους κρίνους. Αλεξάνδρεια, Κασιγόνης, 1926.
Πώς πολεμούν. Αθήνα, εκδ. εφ. Ελληνικόν Μέλλον, 1935.
Αθανασία και άλλα 24 διηγήματα. Αθήνα, εκδ. «Οι φίλοι του βιβλίου», 1944.
Η γάτα του παπά, Αθήνα, εκδ. ΄΄Εθνικόν Ημερολόγιον του Σκόκου,, 1913

Μυθιστορήματα
Θαύματα του Διαβόλου. Αθήνα, Ραφτάνης, 1883.
Άνθρωπος του κόσμου. Αθήνα, Γραφείον Εκλεκτών Μυθιστορημάτων, 1888.
Νικόλας Σιγαλός. Αθήνα, τυπ. Κορίννης, 1890.
Μαργαρίτα Στέφα. Αθήνα, Κολλάρος, 1906.
Ο κόκκινος βράχος. Αθήνα, τυπ.Εστία, 1915.
Ο Πόλεμος. Αθήνα, Κολλάρος, 1919.
Η τιμή του αδελφού Α΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1920.
Λάουρα· Το κορίτσι που σκοτώνει. Αθήνα, Ελευθερουδάκης, 1921.
Η τιμή του αδελφού Β΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1923.
Ο κόσμος κι ο Κοσμάς. Αθήνα, Κολλάρος, 1923.
Ισαβέλλα. Αλεξάνδρεια, Κασιγόνης, 1923.
Η τρίμορφη γυναίκα. Αθήνα, Κολλάρος, 1924.
Αναδυόμενη. Αθήνα, Κολλάρος, 1925.
Τερέζα Βάρμα Δακόστα - Ένας σύγχρονος Μεσαίωνας. Αθήνα, Κολλάρος, 1926.
Πλούσιοι και Φτωχοί - Μια κοινωνική τριλογία· Πλούσιοι και φτωχοί, Τίμιοι και Άτιμοι, Τυχεροί και Άτυχοι. Αθήνα, Κολλάρος, 1926.
Ό Πόλεμος, (1919).
Ο Κατήφορος· Αθηναϊκόν μυθιστόρημα. Αθήνα, Κολλάρος, 1948.
Ο γάμος της Λίτσας. Αθήνα, τυπ. Αφων Γεράρδου, 1929.
Το Φάντασμα, (1914).
Μυστικοί αρραβώνες. Αθήνα, Κολλάρος, 1959.
Ο Κοσμάκης· Ιστορία ενός φυσιολογικού αρρώστου Α΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1930.
Ο Κοσμάκης· Ιστορία ενός φυσιολογικού αρρώστου Β΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1930.
Ο Κοσμάκης· Ιστορία ενός φυσιολογικού αρρώστου Γ΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1930.
Ο Κοσμάκης· Ιστορία ενός φυσιολογικού αρρώστου Δ΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1930.
Αφροδίτη Α΄ · Η γυναίκα που σε χάνει, Β΄ - Η γυναίκα που σε σώζει. Αθήνα, Κολλάρος, 1930
Ανάμεσα σε τρεις γυναίκες. Αθήνα, Κολλάρος, 1930. Μεγάλη αγάπη Η νύχτα του εκφυλισμού οι τρεις αδελφές Λίζα Απάνεμα βράδια 

Θέατρο
Θέατρον Α΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1913.
Θέατρον Β΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1913.
Φοιτηταί. Αθήνα, Παπαδόπουλος, 1919.
Θέατρον Γ΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1922.
Στέλλα Βιολάντη (Έρως Εσταυρωμένος) - Το διήγημα και το δράμα. Αθήνα, Κολλάρος, 1923.
Πειρασμός, (1910)
Το Φιόρο του Λεβάντε (1914)
Δεν ειμ' εγώ ή Η Λογική. Αθήνα, Κολλάρος, 1928.
Το μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας. Αθήνα, 1915.

Θέατρον Δ΄. Αθήνα, Οι φίλοι του βιβλίου, 1945.

Μελέτες
Η απολογία μου. Ζάκυνθος, Καψοκέφαλος, 1884.
Ευάγγελος Παντόπουλος. Αθήνα, Εστία, 1893.
Η κωμωδία του Αριστείου. Αθήνα, 1921.
Στάχυα και παπαρούνες Α΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1923.
Μαλακάσης - Ο ποιητής και ο άνθρωπος. Αθήνα, Παρθενών, 1943 (στη σειρά Σύγχρονοι Έλληνες ποιητές).

Παιδική λογοτεχνία
Παιδικόν θέατρον. Αθήνα, Παπαδόπουλος, 1906.
Η αδελφούλα μου. Αθήνα, Παπαδόπουλος, 1923.
Παιδικόν θέατρον Α΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1926.
Παιδικόν θέατρον Β΄. Αθήνα, Κολλάρος, 1926.
Ο Πύργος του Βοσπόρου και άλλα διηγήματα. Αθήνα, Κολλάρος, 1927.
Το καλό μου το βιβλίο. Αθήνα, Κολλάρος, 1931.
Ο μπέμπης αρχιλήσταρχος - Θηριοτροφείο Τοτού και συντροφία. Αθήνα, Δημητράκος, 1932.
Σας ασπάζομαι, Φαίδων. Αθήνα, Οι φίλοι του βιβλίου, 1947.

Από  http://dailyphotoofathens.blogspot.gr/

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ 

Ανακήρυξή του ως έναν από τους τρεις κορυφαίους Συγγραφείς, Πεζογράφους και Ποιητές όλων των εποχών.
Ιδρυτής και Διευθυντής του Λογοτεχνικού Περιοδικού <<Νέα Εστία>> το 1945.
Βράβευσή του από την επίσημη πολιτεία με το παράσημο του <<Αργυρού Σταυρού του Σωτήρος Χρηστού>> το 1912.
Βράβευσή του από την Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών με το <<Αριστείο των Γραμμάτων και των Τεχνών>> το 1922.
Βράβευσή του από την Ακαδημία των Αθηνών για το Λογοτεχνικό του Έργο το 1929.
Ορκίστηκε Πρόεδρος του Εθνικού Θεάτρου το 1931.
Εκλέχτηκε ως Τακτικό Μέλος της Ακαδημίας των Αθηνών από όπου και πήρε το βραβείο το 1931.
Δημιουργία Μουσείου στη Γενέτειρά του Ζάκυνθο με το όνομά του.
Ανακήρυξή του ως έναν από τους τρεις κορυφαίους Συγγραφείς,Πεζογράφους και Ποιητές όλων των εποχών του κόσμου.
Ανακήρυξή του ως ένας από τους Σημαντικότερους Εκπροσώπους του Ευρωπαϊκού Νατουραλισμού.ΠΗΓΗ http://el.wikipedia.org/

Από  http://2.bp.blogspot.com/

ΒΙΒΛΙΑ 

ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ 

Στην αξιοθέατη βίλα της "Αναδυομένης", με τα ερημικά ακρογιάλια της και το περβόλι με τις λωτιές, ξετυλίγεται ένα ερωτικό παιχνίδι με πρωταγωνιστές τη γοητευτική κοντεσίνα Κλαίλια και τα δύο αδέλφια, τον Παύλο και τον Ντένη. Καθένας διεκδικεί με τον τρόπο του την Κλαίλια, χωρίς καμία ανησυχία ή τύψη για τις επιπτώσεις του ερωτικού κυνηγιού τους. Η Κλαίλια καλείται να διαλέξει ποιο από τα δύο αδέλφια θα είναι τελικά ο εκλεκτός της καρδιάς της.

Καμία από τις δύο οικογένειες δεν μπορούσε να συλλογιστεί ότι εκείνο το καλοκαίρι στην εξοχή με τους εκδρομικούς περιπάτους στο βουνό και τις εύθυμες συζητήσεις θα κατέληγε σε τραγωδία αγάπης και ζήλιας. Μια τραγωδία που βάφτηκε σε χρώμα μπλε, όπως εκείνα τα μπλαβάκια του βουνού, τα όμορφα, χαριτωμένα αγριόκρινα που φυτρώνουν στ’ ακρογιάλια της "Αναδυομένης", κι από τότε αυτά τα λένε "κλαίλιες".

ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΑΡΡΑΒΩΝΕΣ 

Αποστολέας... η αγάπη, παραλήπτης... η λογική. 

Ο Ανάστης κάθισε στο γραφείο του, πήρε τον κοπτήρα και με τη μεγαλύτερη προσοχή, σαν να ήθελε να κερδίσει χρόνο, άνοιξε τον άσπρο φάκελο. Μια κόλλα χαρτί, το πρώτο γράμμα της Θάλειας, ήρθε να συναντήσει ένα, από καιρό, καλά κρυμμένο μυστικό. Μια σειρά γράμματα, που θα ακολουθήσουν, παρασύρουν στην ερωτική δίνη τους δύο νέους, κι όλα, αλήθειες, ψέματα και μυστικά, γίνονται ένα πίσω από τις λέξεις. Ώσπου είναι πια αργά, κινδυνεύει να αλλάξει όλη τους η ζωή...

Οι Μυστικοί Αρραβώνες έχει την ωραιότερη ερωτική επιστολογραφία που γράφτηκε ποτέ, γιατί είναι πραγματική κι αληθινή. Κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος είναι ο ίδιος ο Ξενόπουλος και ηρωίδα του έργου είναι η γνωστή ποιήτρια Θεώνη Δρακοπούλου ή Μυρτιώτισσα - μάνα του αξέχαστου ηθοποιού Γιώργου Παππά.

ΤΕΡΕΖΑ ΒΑΡΜΑ ΔΑΚΟΣΤΑ 

Μια πανέμορφη νεαρή αριστοκράτισσα, με τη μεθυστική της εμφάνιση, συγκεντρώνει όλα τα ελαττώματα και τις διαστροφές. Αδίστακτη και τολμηρή. Ερωτιάρα και υποκρίτρια, παίζει ένα παράδοξο και τολμηρό παιχνίδι, παρασυρμένη σ’ έναν ανεμοστρόβιλο παθών, επιχειρώντας ακόμη και εγκλήματα στους νέους που την αγάπησαν και της έδωσαν την ψυχή τους.

Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΒΡΑΧΟΣ

Όταν η Φωτεινή Σάντρη υποδέχεται τον Άγγελο στο σπίτι του «Κόκκινου Βράχου», μέσα στα λιοστάσια με το κοκκινόχωμα, στους ανθοστόλιστους κήπους, στις παραλίες και στις γραφικές εκκλησιές, γεννιέται ένα περίεργο «σ’ αγαπώ». Ανάμεσα στη Φωτεινή και τον Άγγελο ένας έρωτας ξεκινά σαν το χαμόγελο της άνοιξης. Απότομα όμως μεταμορφώνεται σε καταλυτική δύναμη. Εκείνο το καλοκαίρι στη βίλα του «Κόκκινου Βράχου» κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τις μοιραίες συνέπειες αυτής της γνωριμίας στη ζωή της Φωτεινής Σάντρη – μιας από τις πιο δημοφιλείς ηρωίδες του Ξενόπουλου.

ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΙ

Στο έργο αυτό εξετάζεται το αιώνιο ζήτημα των Πλουσίων και των Φτωχών αν δηλαδή υπάρχουν, όπως ισχυρίζονται μερικοί, δυο ράτσες χωριστές, αν οι άνθρωποι γεννώνται προορισμένοι από τη Φύση άλλοι να μένουν φτωχοί κι άλλοι να γίνουν πλούσιοι. Το μυθιστόρημα αυτό ως έργο κοινωνικό, είναι αντικειμενικό και αμερόληπτο, και θεωρείται το σημαντικότερο έργο του Ξενόπουλου.

ΤΙΜΙΟΙ ΚΑΙ ΑΤΙΜΟΙ

Υπάρχουν Τίμιοι και Άτιμοι κατά συνθήκη, όπως υπάρχουν Τίμιοι και Άτιμοι αληθινά. Ένας άνθρωπος τίμιος κατά συνθήκη, μπορεί να είναι άτιμος, και πάλι ένας άτιμος κατά συνθήκη μπορεί να είναι ο τιμιότερος των ανθρώπων. Ο συγγραφέας με τη ζεστασιά της αφήγησής του κάνει τον αναγνώστη ν’ αγανακτήσει από τις κοινωνικές αδικίες που γίνονται στην αδύνατη πλευρά.

ΣΤΕΛΛΑ ΒΙΟΛΑΝΤΗ 

Μια καλοκαιρινή βαρκάδα και μια ερωτική επιστολή ήταν αρκετά για να αποκαλυφτούν τα καλά κρυμμένα από καιρό συναισθήματα που έτρεφαν μεταξύ τους η Στέλλα Βιολάντη και ο Χρηστάκης Ζαμάνος. Εκείνη όμορφη, περήφανη, ξεχωριστή προσωπικότητα από πλούσια οικογένεια. Εκείνος, γοητευτικός και περιζήτητος, εργαζόταν στο Αγγλικό Τυπογραφείο της περιοχής. Κανείς τους δε σκέφτηκε ότι η αγάπη τους έπρεπε να δοκιμαστεί. Έτσι όταν η Στέλλα Βιολάντη έγραφε τη φράση «Σ’ αγαπώ» πάνω σε μια κόλλα χαρτιού, με μια μαργαρίτα στην κόχη δεν μπορούσε να φανταστεί ότι χάραζε την αιώνια καταδίκη της. Μια καταδίκη που την όρισε ο ίδιος ο πατέρας της, ο Παναγής Βιολάντης.

Ένα κοινωνικό κατεστημένο των αρχών του 20ού αιώνα έδωσε στον Ξενόπουλο την αφορμή να πλάσει μια ξεχωριστή ηρωίδα που εξυψώνεται στα όρια του ιδανικού, αποτελώντας πρότυπο μιας άλλης καλύτερης ζωής, διαφορετικής απ’ αυτή που ζούνε, την άπνοη και τετριμμένη, όλοι οι γύρω.

ΦΟΙΤΗΤΑΙ ΚΑΙ ΑΡΣΑΚΕΙΑΔΕΣ

Το ωραιότερο και αισθηματικότερο έργο. Η τραγωδία και η κωμωδία ανακατεμένες και συγχωνευμένες στην «υπόθεση των φοιτητών». Ο τόπος, η εποχή, τα πρόσωπα, η ηλικία τους, η θέση τους, η ψυχοσύστασή τους, οι μεταξύ τους σχέσεις, η ιστορία τους, στην πιο δυναμική πλοκή. Ένα δυνατό αίσθημα, μια μεγάλη αγάπη του Τάσου και της Φανίτσας, που άρχισε με κλάματα, βάσανα, πόνους, με ό,τι χρειαζόταν για να εξαγοραστεί μια ευτυχία... και να βαστάξει για πάντα!...

Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΑΝ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

"Πολλά πράγματα από τη ζωή μου δεν τα είχα εξιστορήσει. Μόνο σήμερα που μαζί με τα 70 χρόνια μου, έχω κλείσει σχεδόν το έργο μου μια αυτοβιογραφία μου μπορεί να είναι πλήρης. Σήμερα έχω περισσότερο θάρρος που εκείνον τον καιρό θα δίσταζα. Και κατά τη γνώμη μου, οι αυτοβιογραφίες έχουν αξία όταν είναι θαρραλέες και ειλικρινείς".

ΑΦΡΟΔΙΤΗ 

Ο Θράσος ποθεί να ζήσει τα φοιτητικά του χρόνια στην Αθήνα πλατιά, ανοιχτά, ελεύθερα, να χαρεί τον κόσμο και να κάνει πράγματα μεγάλα. Όλα αυτά για το πρόσωπο της Αφροδίτης, αυτό της αιώνιας νιότης και ομορφιάς, που τον περιμένει στο πέτρινο μπαλκονάκι της οδού Αραχώβης. Θα του χαρίσει φιλιά σαν φίμωτρα. Κι εκείνος, που θα έπρεπε να ρουφά τη ζωή ευτυχισμένος, γυρίζει αργοπερπάτητος με μόνο σκοπό να ικανοποιήσει μια άπληστη γυναικεία ψυχή. Λίγα μόνο λείψανα αξιοπρέπειας δεν είναι ικανά να επαναστατήσουν μέσα του και γρήγορα οδηγείται στην παρανομία για εκείνη- πάντα για την αναλλοίωτη, την αγέραστη, τη γυναίκα χωρίς ηλικία. Και ο δρόμος προβλέπεται χωρίς γυρισμό μέχρι να φανεί ένα πιστό χέρι, γνώριμο από τα παιδικά του χρόνια. 

http://www.papasotiriou.gr/

Τα βιβλία και οι υποθέσεις των βιβλίων είναι από 

https://www.skroutz.gr/