ΦΡΑΓΚΙΑ ΙΩΑΝΝΑ " ΟΙ ΜΑΡΙΟΝΕΤΤΕΣ "

Tatyana Chuvasheva -  Il teatrino

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που αγαπούσε πολύ τις μαριονέττες. Κάθε φορά που έπαιζε μπροστά στους φίλους της, κάθε φορά που κουνούσε επιδέξια τα άψυχα κουκλάκια κι έκανε ωραίες μιμήσεις με τη φωνή της, σκεφτόταν πως όταν θα μεγαλώσει, έτσι θα κάνει και με τους ανθρώπους. Θα τους περικυκλώνει με τα θέλγητρά της, θα αποδυναμώνει τη θέλησή τους, θα εξουδετερώνει τις αντιστάσεις τους και θα τους μεταμορφώνει σε κούκλες δεμένες με σκοινιά, έρμαια των επιθυμιών και των συμφερόντων της.

Ώριμη γυναίκα πια, δυναμική και απαστράπτουσα, προσηλωμένη με πάθος στον στόχο της, έδειξε πως τα καταφέρνει. Σμήνος οι θαυμαστές και οι θαυμάστριες, οι γλύφτες και τα λαμόγια. Στα πόδια της τα πλούτη, η δόξα και οι ακόμα πιο λαμπερές προοπτικές. Μόνο που ένα βράδυ, την ώρα που κοιμόταν μόνη της παραμονές Χριστουγέννων - πάντα μόνη της κοιμόταν μην τυχόν και κάποιος έρωτας της πάρει τα μυαλά και χάσει το στόχο - συνέβη κάτι απίστευτο: 

Μια μαριονέττα από εκείνες πού κάποτε χρησιμοποιούσε, ξεχασμένη χρόνια στο ντουλάπι της, άρχισε να ζωντανεύει! Πετάχτηκε λύνοντας τα σκοινιά κι αμέσως χτύπησε δυνατά τις υπόλοιπες κούκλες, σταθερή παρέα στην καθημερινή σκλαβιά, κάνοντάς τες να ζωντανέψουν και να σπάσουν κι εκείνες τα δεσμά. Με βήμα μουδιασμένο αρχικά κι έπειτα αποφασισμένο, με όπλο μοναδικό τα ίδια τα σκοινιά της αιχμαλωσίας, σκαρφάλωσαν στο κρεβάτι της και, αν είναι δυνατόν, την έδεσαν! Απίστευτο, να φοβάται τον έρωτα μην τυχόν και χάσει την απανθρωπιά της, και να τη βρει από τους πρώην αιχμαλώτους της.

Διότι ξέχασα να σας πω, η τότε μικρή, μέσα στον ανομολόγητο φόβο της πως κάποτε οι μαριονέττες μπορεί να ζωντάνευαν, είχε φροντίσει να τις δέσει με τα πιο ανθεκτικά σκοινιά του κόσμου, κι είχε, η άπληστη, δώσει κι όνομα: στον αρλεκίνο είχε βάλει σκοινί που βάφτισε φόβο, στον πειρατή το σκοινί της εκδίκησης, στην υπηρέτρια το σκοινί του οίκτου, στον στρατιώτη το σκοινί της ανελέητης ποινής, στη χορεύτρια το σκοινί της υποτέλειας, στον χωριάτη το σκοινί του δαιμονισμένου σκιάχτρου και στο σκύλο το σκοινί της ταπείνωσης.

"Δείξτε λίγη ανθρωπιά, έρχονται Χριστούγεννα" εκλιπαρούσε τώρα η ακινητοποιημένη αφέντρα. Αλλά οι σκλάβοι της μαθημένοι στην ερημιά του ντουλαπιού, εκεί που τίποτα δεν θύμιζε Χριστούγεννα, δεν πήραν το μήνυμα. Αντίθετα, νόμισαν πως τους φοβερίζει με κάποιον μπαμπούλα, πως αντί να κοιτάξει τα χάλια της και να ζητήσει διαπραγμάτευση, εκείνη ήθελε να φέρει κάτι σαν αστυνομία, σαν χούντα. Χα χα χα γέλασαν οι ζωντανές κούκλες κι έσφιξαν κι άλλο τα σκοινιά. Κι όταν βεβαιώθηκαν πως δεν υπάρχει κίνδυνος να λυθεί το ανθρωπόμορφο τέρας, κάθισαν στο τραπέζι να μοιραστούν τα έτοιμα, που η κυρά τους είχε βάλει για να γευτεί μαζί με τον καθρέφτη της.

Συμπέρασμα για κάθε μαριονέττα που θέλει να γίνει άνθρωπος: Το αφεντικό δεν πιάνεται με τίποτα, τα παρακάλια κι ο θρήνος απλώς το ερεθίζουν να κάνει τα χειρότερα. Μόνο την ώρα της υπερβολικής σιγουριάς και άρα, του ύπνου, μόνο τότε υπάρχει ελπίδα. Αλλά προσοχή: Μια μαριονέττα μόνη της, δεν φέρνει την άνοιξη.

Ιωάννα