ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ ΖΩΗ 'Η ίδια η ζωή που πληγώνει, αυτή ξέρει και να θεραπεύει!''

Φωτογραφία - Ο Μύλος των Ξωτικών Τρίκαλα 

Μεγάλος δρόμος η ζωή, μα πιο μεγάλος η στιγμή, λέει σοφά ο λαός, αφού μέσα σε στιγμές μπορούμε και ζούμε τα πιο σημαντικά, τα πιο γλυκά συναισθήματα και γεμίζει η ψυχούλα μας από γλύκα, όπως τα μελομακάρονα των γιορτών. Και... παθαίνεις ζάχαρο, αλλά για πρώτη φορά δεν σε νοιάζει! Δίνουμε και παίρνουμε αγάπη αυτές τις μέρες με μηνύματα, με ένα τηλεφώνημα αναπάντεχο και γεμίζεις όσο δίνεις και στα ματάκια κυλάνε δάκρυα. Λιώνεις πραγματικά και χωρίς υπερβολή και δεν υπάρχει καμία ελπίδα στερεοποίησης πλέον και θες κι άλλο, γιατί αυτό το συναίσθημα του να δίνεις δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο, ενώ θες να φωνάξεις, να γελάσεις δυνατά και δαγκώνεις τα χείλια με κρυφό χαμόγελο συνωμοτικό, σαν το παιδί που έκανε ζαβολιά! Και μην ακούσω κάποιον τώρα να λοιδορήσει τη συμπεριφορά αυτή και να τη χαρακτηρίσει ''γλυκανάλατη'', γιατί ποιος δε θέλει να νιώσει ζωντανός και το ρίγος στη ραχοκοκαλιά από ευτυχία; Σε ποιον δεν αρέσουν τα Χριστούγεννα; Όταν αγαπάς είναι Σάββατο. Όταν όμως αγαπάς και αγαπιέσαι, είναι κάθε μέρα Χριστούγεννα! Η αγάπη για τους άλλους μας δίνει φτερά και μας κάνει να διώχνουμε τους δαίμονές μας. Έτσι το παραμύθι μας δεν έχει κακιά μάγισσα και το κακό το ξορκίζουμε! Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να γιορτάζουμε όχι μόνο για μας, αλλά και λίγο για τους άλλους. Για τον άρρωστο στο νοσοκομείο, για τη μάνα που ξενυχτά στο προσκέφαλο του παιδιού της που υποφέρει. Για εκείνους που έφυγαν για πάντα και τους άρεσαν οι γιορτές, ενώ με το πάθος του νηπίου πίστευαν στον Άη Βασίλη. Αλλά και για όσους δεν παραδέχονται τον πόνο και τη θλίψη, μα σφίγγουν τα δόντια με πείσμα και κρύβουν με αξιοπρέπεια τα δάκρυα και βουβά πονάνε. Η καινούρια χρονιά πλησιάζει. Και η κάθε καινούρια μέρα είναι μια υπόσχεση και ευκαιρία να κυνηγήσουμε το καλό, την ομορφιά, τον έρωτα και την αγάπη στη ζεστή αγκαλιά...Και ας μην πήγαμε αυτές τις γιορτές μακρινά ταξίδια και ας μην είδαμε εξωτικούς προορισμούς. Εμείς κάνουμε το γύρο του κόσμου στο ταβερνάκι της γειτονιάς μας και μετά στην αγκαλιά των αγαπημένων μας και στα μάτια των παιδιών...Αγαπάμε, παίρνουμε μεγάλη ανάσα και σκεφτόμαστε ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας, επωάζεται κάτι δημιουργικό. Θα τα καταφέρουμε, αν είμαστε μαζί, σφίξε το χέρι, αυτή είναι η πιο σημαντική ανθρώπινη συμφωνία. Η ίδια η ζωή που πληγώνει, αυτή ξέρει και να θεραπεύει!