«Διάβαζα και … πιέζοντας μάτια άγρυπνα και προσμένοντας ένα χτύπημα στην πόρτα. Σκεφτόμαστε για το κλειδί, καθένας μέσα στη φυλακή του»
Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ - Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα
Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.
Μανόλης Αναγνωστάκης. [Εκεί…]
«Εκεί θα τα βρεις.
Κάποιο κλειδί
Που θα πάρεις
Μονάχα εσύ που θα πάρεις
Και θα σπρώξεις την πόρτα
Θ’ ανοίξεις το δωμάτιο
Θ’ ανοίξεις τα παράθυρα στο φως
Ζαλισμένα τα ποντίκια θα κρυφτούν
Οι καθρέφτες θα λάμψουν
Οι γλόμποι θα ξυπνήσουν απ’ τον άνεμο
Εκεί θα τα βρεις
Κάπου — απ’ τις βαλίτσες και τα παλιοσίδερα
Απ’ τα κομμένα καρφιά, δόντια σκισμένα,
Καρφίτσες στα μαξιλάρια, τρύπιες κορνίζες,
Μισοκαμένα ξύλα, τιμόνια καραβιών.
Θα μείνεις λίγο μέσα στο φως
Ύστερα θα σφαλίσεις τα παράθυρα
Προσεχτικά τις κουρτίνες
Ξεθαρρεμένα τα ποντίκια θα σε γλείφουν
Θα σκοτεινιάσουν οι καθρέφτες
Θ’ ακινητήσουν οι γλόμποι
Κι εσύ θα πάρεις το κλειδί
Και με κινήσεις βέβαιες χωρίς τύψεις
Θ’ αφήσεις να κυλήσει στον υπόνομο
Βαθιά βαθιά μες στα πυκνά νερά.
Τότε θα ξέρεις.
(Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ο καλύτερος τοίχος νακρύψουμε το πρόσωπό μας).»
ΣΕΛΑΝΑ ΓΡΑΙΚΑ - Από την κλειδαρότρυπα..
Στο σκοτεινό δωμάτιο
που βρίσκομαι,
τριάντα-τρία χρόνια-Ελέω Θεού;-
πατώ σε μουσκεμένο χώμα.
Δάκρυα;Ιδρώτας;
Στοιχείο να ξεχωρίσεις,δεν μπορείς.
Σκοτάδι αδυσώπητο,
πυκνό
στην μέση εγώ-ή Όλοι;-
δεν βρίσκω αίσθημα...
να πιαστώ από κάπου.
Αλίμονο!Μόνο να φοβάμαι το σκοτάδι μ'έμαθαν.
........................................................................
Στην κλειδαρότρυπα που φάνηκε
εμπρός έξαφνα,
-ζούμε μέσα απ'τις κλειδαρότρυπες την ζωή μας-
προχωρώ,
ίσια;
στρωτά;
καρτερικά;
ή ανάπαυλα στις κενές ώρες,που πρέπει να θυμάμαι
.........................................................................
Σκύβω,
η ανάσα κολλά στον ουρανίσκο,
να δω,ν'αρπάξω
μέσα απ'το φως την
δύναμη της ψυχής-πριν από εμένα!-
την Ύπαρξη
πάνω απ'τον φράχτη.
Κι όλα αυτά,κοιτώντας από την κλειδαρότρυπα...
Κική Δημουλά - Πέρασα
Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν είμαι λυπημένη......
Απόσπασμα
ΕΛΥΤΗΣ - ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΚΛΕΙΔΙ
Μουσική: Λίνος Κόκοτος
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
– Εσείς του κόσμου οι σοφοί
για δώστε απόκριση σωστή:
Ποιος έχει το χρυσό κλειδί
όπου ανοίγουν οι ουρανοί;
-Ένα κορί- ένα κορί-
ένα κορίτσι το ‘χει
Κι όποιος κι αν το παρακαλεί
όχι του λέει όχι.
Βρε κορίτσι βρε κορίτσι μια ζωή την έχουμε
άνοιξε μας άνοιξε μας άλλο δεν αντέχουμε.
Μάγισσες ρίχτε τα χαρτιά
και μελετήστε τα καλά:
Ποιος έχει το χρυσό κλειδί
όπου ανοίγουν οι ουρανοί;
Ένα κορί- ένα κορί-
ένα κορίτσι το ‘χει
Κι όποιος κι αν το παρακαλεί
όχι του λέει όχι.
Βρε κορίτσι βρε κορίτσι θα μας φάει η άβυσσο
άνοιξε μας άνοιξε μας λίγο τον Παράδεισο.
Κλειδιά(αραβικό ποίημα) - της Fatma Kandil
Τα κλειδιά που ανοίγουν τις πόρτες
είναι τα κλειδιά που τις κλείνουν,
και τα κλειδιά τα πνιγμένα στις αλυσίδες
δεν έχουν τίποτα παρά το δράμα του κουδουνίσματος.
Αλλά το κλειδί που πεθαίνει στην τσέπη μου,
μου θυμίζει ότι έφτασε η ώρα
να γίνω μια λογική γυναίκα
που ζει σε ένα σπίτι
χωρίς κλειδιά, χωρίς πόρτες.
The keys that open doors
are the keys that close them,
and the keys strangled in chains
have nothing but the drama of tinkling.
But the key that dies in my pocket
reminds me it is time
that i became a reasonable woman
who lives in a house
without keys, without doors.
المفاتيح التي لا تفتح الأبواب
هي المفاتيح التي تغلق الأبواب
والمفاتيح المشنوقة في السلاسل
لا تملك إلا دراما الرنين
لكن المفتاح الذي يموت في جيبي
يذكرني بأنه قد آن الوقت لكي أكون إمرأة عاقلة ، تسكن بيتا
بلا مفاتيح . . . . بلا أبواب
mohammedjehankhan
http://poihsh-palh.blogspot.com/
Κ. Καρυωτάκης - ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ
Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.
Ηταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.
Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.
Oλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.
Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..
Τάσος Λειβαδίτης - Σὲ περιμένω παντοῦ
Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.
Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.
Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,
θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.
Θὰ θυμᾶμαι πάντα τὰ μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.
Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.
Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων. Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο... ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!
Αργύρης Μαρνέρος - Η απάντηση της κλειδαριάς
Κάθε φορά που γυρίζω
Στην πόρτα το κλειδί
Ψιθυρίζω στο αυτί της κλειδαριάς
Έχει πολύ δρόμο ακόμα
Το όρθιο θηλαστικό να γίνει άνθρωπος
Έχει πολύ δρόμο ακόμα
Να μοιάσει στους θεούς που έπλασε
Και όχι μόνο να τους φοβάται
Μου απαντάει η κλειδαριά.
Χρόνης Μίσσιος - Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι
-«Το κλειδί που κρύβεται κάτω από το γεράνι δεν είναι σαν όλα τα κλειδιά.
Ανοίγει την πόρτα σ’ έναν άλλο κόσμο, κατοικημένον από ευτυχισμένους δραπέτες, που μακριά από την παγίδα του «πολιτισμού», ζουν αρμονικά με τη φύση και τον εαυτό τους…»
(Χρόνης Μίσσιος, Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι, Γράμματα)
ΝΙΚΟΣ ΠΙΛΑΒΙΟΣ (Παραμυθάς) ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΚΛΕIΔI ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Μοιάζει δύσκολο, αδύνατο σχεδόν,
όπως σαν να ‘τανε ν’ ανέβεις σ’ ένα θεόρατο βουνό,
που η κορφή του σβήνει μέσα στα σύννεφα.
Μοιάζει δύσκολο, αδύνατο σχεδόν,
να δει κανείς τι είν’ ο έρωτας στ’ αλήθεια.
Μοιάζει δύσκολο, αδύνατο σχεδόν,
να βρει κανείς το χαμένο,
μέσα σε τόσα εκατομμύρια αιώνες,
το χαμένο το κλειδί του έρωτα,
που θ’ άνοιγε την τριπλοκλειδωμένη πόρτα.
Άραγε μήπως η απάντηση για το μυστήριο του έρωτα
βρίσκεται κρυμμένη μέσα στο νόμο της βαρύτητας;
Στ’ αγγλικά, το «ερωτεύομαι» δίνεται με τη λέξη, «πέφτω.»
Γιώργης Παυλόπουλος, - Τα αντικλείδια
Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για νʼ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.»
Τσιγντέμ Σέζερ -Το Κλειδί
Έχει φορέσει τον κόσμο στην πλάτη της
από μασίφ πίκρα είναι το παλτό της
Τώρα τα μάτια της είναι ακριβώς σαν τα
πουλιά που είναι έτοιμα να πετάξουν
όταν κτυπάνε στο τοίχο ασταμάτητα
Η γυναίκα τοποθέτησε το φτερούγισμα μέσα της…
Αν ανάσαινε
θα ζεσταινόταν το κρύσταλλο της καρδιάς της
Δεν έχει υπονοούμενα
λάθος η ορθογραφία
στις αρχαιότερες ιστορίες
παλιές λέξεις στις μέσα τσέπες της
γίνονται δυο κουμπιά από τακούνια
όποτε ακουμπάνε στις παλάμες της
δεν είμαι εγώ, δεν είμαι εγώ
πριν καιρό έφυγα απ’ τα σπίτια σας
ήταν νύχτα, ήμουν μέσα μου, δεν φανερώθηκα σε κανέναν
μπήκαν-βγήκαν ζωγράφοι
καλλιγραφίστες και πολλά βιβλία
ορκίζομαι δεν άνθησα σε κανέναν
Ένας άνδρας έσπασε το κλειδί μου
ένα παιδί πήρε το κλειδί μου
και ένα κοριτσάκι με κοίταξε σαν τη παραμονή
Ορκίζομαι … Όχι εγώ αλλά τα σύννεφα άναψαν την φωτιά
τα σύννεφα που έχουν μπει από το ανοιχτό παράθυρο σαν
τις λησμονιές
Άφησαν ένα ουρανό μες την μέση του στρωμένου τραπεζιού
Μετά βροχή
μετά πουλιά
λέξεις σαν τα δέντρα
Ποιος να σωζόταν πρώτα από την πυρκαγιά;
Η γυναίκα έβγαλε το παλτό της
έμεινε σαν ένα χρυσό κλειδί από μασίφ πίκρα.»
*(Τσιγντέμ Σέζερ, Τουρκάλα ποιήτρια)
Γιῶργος Σεφέρης
i. Άνοιξη μ.χ
Πάλι μὲ τὴν ἄνοιξη
φόρεσε χρώματα ἀνοιχτὰ
καὶ μὲ περπάτημα ἀλαφρὺ
πάλι μὲ τὴν ἄνοιξη
πάλι τὸ καλοκαίρι
χαμογελοῦσε.
Μέσα στοὺς φρέσκους ροδαμούς
στῆθος γυμνὸ ὡς τὶς φλέβες
πέρα ἀπ᾿ τὴ νύχτα τὴ στεγνὴ
πέρα ἀπ᾿ τοὺς ἄσπρους γέροντες
ποὺ συζητοῦσαν σιγανὰ
τί θά ῾τανε καλύτερο
νὰ παραδώσουν τὰ κλειδιὰ
ἢ νὰ τραβήξουν τὸ σκοινὶ
νὰ κρεμαστοῦνε στὴ θηλιὰ
ν᾿ ἀφήσουν ἄδεια σώματα
κεῖ ποὺ οἱ ψυχὲς δὲν ἄντεχαν
ἐκεῖ ποὺ ὁ νοῦς δὲν πρόφταινε
καὶ λύγιζαν τὰ γόνατα.
ii.Piazza San Nicolo
Δὲν εἶναι μεγάλο πράγμα ν᾿ ἀνεβεῖς μὰ εἶναι πολὺ δύσκολο ν᾿ ἀλλάξεις
σὰν εἶναι τὸ σπίτι μέσα στὴν πέτρινη ἐκκλησιὰ
κι ἡ καρδιά σου μέσα στὸ σπίτι ποὺ σκοτεινιάζει
κι ὅλες οἱ πόρτες κλειδωμένες ἀπὸ τὸ μεγάλο χέρι τοῦ Ἅη Νικόλα
Κυριάκος Χαραλαμπίδης -ΤΡΕΙΣ ΠΟΡΤΕΣ
Στή Θεοφανώ καί τόν Δαίδαλο Κυπρή
Ἡ μία πόρτα εἶναι αὐτή. Κοιτᾶχτε πῶς ἐμβαίνω:
Τήν ἀνοίγω μέ τό κλειδί. Νά τό κλειδί. Κρατεῖστε
νά δεῖτε πῶς βαρεῖ. Στά μέρη τά δικά μου
τό λέγουμε «ἀννοιχτάριν». Θυμᾶστε τό τραγούδι:
«Ἀππήδησα τοῦ ποταμοῦ τζί ἐπάτησα ἀννοιχτάριν
τζί εἶπαν μου πώς ἐφίλησα τήν κόρην τοῦ μουχτάρη».
Ἡ μία πόρτα εἶναι αὐτή λοιπόν. Ἡ ἄλλη, ἀντιστέκεται,
τήν σπάζω, λές καί εἶμαι τεθωρακισμένο.
Νά καί τά ξύλα νά καί τα σανίδια.
Τά παραδείγματα πολλά καί γιά τίς δυό πότες.
Ἄς πάρουμε ἀπ᾿ τά ἕτοιμα, τήν ἐποχή πού ἦταν
οἱ Ἕλληνες κι οἱ Τοῦρκοι στά μαχαίρια.
Πρῶτο παράδειγμα: Ἕνας Τοῦρκος φεύγοντας
κατά βορρά λαλεῖ στό γείτονά του:
«Ἀνέστη, πάρε τά κλειδιά μου, τάιζε
τίς ὄρνιθες καί τά κουνέλια, πότιζε τά δεντρά μου».
Τό δεύτερο παράδειγμα: Στόν Καραβά ἕνας Ἕλληνας
ἔτρεχε ἀλαλιασμένος νά γλιτώσει
«γυμνός καί τετραχηλισμένος», ὅπως εἶπε
τό ἄστρο τῆς αὐγῆς πού τόν θωροῦσε.
Καί εἶχε ἀφήσει ἀλλόκοτο κλειδί
στήν πόρτα ἐπάνω. Κι ὅμως ἦταν πράξη
σωστή, κατά τή γνώμη μου• συλλογιόταν
πού ἄν ἔπαιρνε μαζί του τό κλειδί,
τοῦ ξένου ἡ χέρα θά ἔσπαζε τήν πόρτα•
τήν εἶχε μαστορέψει αὐτός περίτεχνα –
καί μέ τί μοῦτρα σπίτι θά γυρνοῦσε;
Τό τρίτο καί φαρμακερό παράδειγμα:Ἕνας Τοῦρκος
μέ τή χανούμισσά του πῆγε στήν κυρία
Μακρίδη, κερυνιώτισσα κυρά,
κλεισμένη σ᾿ ἕνα κώδωνα. Τῆς λέει:
«Σπίτιν σου τσόκ γκιουζέλ• δικόν μας τώρα.
Κανίσσιν ἔκαμέν μας το ἡ Μητέρα
Πατρίδα• τά κλειδκιά, κοκόνα, δῶσε,
τήν πόρταν, ζάβαλλί μου, νά γλιτώσεις».
«Δέν σᾶς τά δίνω τά κλειδιά, σπάστε τήν πόρτα!»
Καί τώρα, κύριοι ἔνορκοι, ἐρωτῶ:
Ποιός εἶχε ἀπό τούς τρεῖς τό δίκαιο πράξει;
Ἐκεῖνος πού μέ θέρμη καί φιλία
ἔδωκε τά κλειδιά στό γείτονά του
νά τοῦ ποτίζει τά κτηνά καί τά δεντρά του;
Ὁ ἄλλος πού ἀφῆκε τό κλειδί
νά μήν τοῦ καταστρέψουνε τήν πόρτα
πού μέ ἀγάπη ἐφύτεψε καί τέχνη περισσή;
Ἡ τρίτη, πού τή λέγαν Ἰουλία,
καί τό εἶχε κάλλιο νά ριχτεῖ στόν τάφο
μαζί μέ τό κλειδί της, ἔστω και ἄν
οἱ πύλες τοῦ Ἅδου καί οἱ αἰώνιοι μοχλοί
θά συνετρίβοντο ἀπό τόν Τοῦρκο;»
Λίλια Τσούβα -Το κλειδί της Ζου
Το βράδυ στο κρεβάτι η Ζου κλείδωνε το σώμα της και του γύριζε την πλάτη. Όταν αποκοιμιόταν, αυτός έψαχνε να βρει το μυστικό κλειδί. Μια μέρα το όνειρό της σκάλωσε στο χερούλι της πόρτας και ξηλώθηκε σ’ ένα σημείο. Αυτός βρήκε ευκαιρία. Γλίστρησε αθόρυβα μέσα από την τρύπα και την ακολούθησε.
Φορούσε ένα λευκό φόρεμα και νόμισε πως έκρυβε το κλειδί κάτω από το νούφαρο στο ποτάμι. Άρχισε να υποψιάζεται ότι η Ζου κουβαλούσε το κλειδί πάνω στο κορμί της. Σκέφτηκε να ρωτήσει το νούφαρο, για να του αποκαλύψει σε ποιο σημείο του σώματός της έκρυβε το κλειδί η αγαπημένη του.
Από τότε που η σχέση τους είχε μπει στη σκοτεινή σπηλιά, η Ζου είχε βρει καταφύγιο στο ταβάνι. Καθόταν εκεί για ώρες, αμίλητη. Μάταια εκείνος την προσκαλούσε τα μεσημέρια, ιδιαίτερα το καλοκαίρι που ο ανεμιστήρας έκανε φοβερό θόρυβο αναδεύοντας ζεστό αέρα σ’ όλο το δωμάτιο. Εκείνη είχε ράψει το στόμα της με κλωστή και στις αλλεπάλληλες ερωτήσεις του σχημάτιζε με τα μάτια τον αριθμό μηδέν.
Από το ταβάνι κατέβαινε μόνον τη νύχτα. Όμως χανόταν στα όνειρά της και το πρωί ξύπναγε με τα χέρια κολλημένα στην καρδιά.
Ήθελε πολύ να ανακαλύψει το μυστικό κλειδί που την κρατούσε κλειδωμένη και να την κερδίσει ξανά. Τη νύχτα στο κρεβάτι τής ψιθύριζε ήχους άνοιξης και παφλασμούς κυμάτων που έσκαγαν ήρεμα στην ακτή. Όμως τα μάτια της έδειχναν το κενό και τα χείλη της σχημάτιζαν ένα παγερό μειδίαμα.
Η μέρα ξύπνησε παγωμένη κι ο ίδιος αισθανόταν εξαντλημένος. Το μεγάλο δάχτυλο του αριστερού ποδιού το ένιωθε νεκρό. Το κρύο δάγκωνε το σώμα του και το χιόνι τον δυσκόλευε στις κινήσεις του. Πεντακόσια μέτρα ήθελε για το ποτάμι. Εκεί βρισκόταν το νούφαρο.
Επέτεινε το βηματισμό. Το νεκρό δάχτυλο τον πονούσε, όμως η ιδέα πως θα αποκάλυπτε το μυστικό τον έκανε να προχωρά γρήγορα. Οι ελάχιστοι περαστικοί που συνάντησε του φάνηκε πως είχαν τη μορφή χιονάνθρωπου που κοίταζε μόνο προς μια κατεύθυνση.
Εκατό μέτρα για να φτάσει στη γέφυρα. Η Ζου το προηγούμενο βράδυ είχε γείρει το σώμα της προς το νούφαρο. Η κίνησή της έμοιαζε με βάζο που σπάζει. Στη συνέχεια όμως έφυγε με σταθερό βηματισμό.
Κοίταξε προς τη γέφυρα. Οι περαστικοί αυτή τη φορά του φάνηκε πως ήταν στραμμένοι προς το μέρος του. Στη θέση του προσώπου τους είδε μαύρους πίνακες με κλειδιά ζωγραφισμένα. Στο βάθος του δρόμου παρατήρησε τον κλειδαρά να τον κοιτάζει επίμονα και την εξώθυρα του μαγαζιού με τα αντικλείδια κλειστή.
Κατέβηκε στην όχθη. Το κρύο τού έκοψε την ανάσα. Στάθηκε για λίγο να αναπνεύσει, πριν σκύψει προς το νούφαρο. Ο ήχος ενός μακρινού φλάουτου έφτασε στ’ αυτιά του. Μια μελωδία του Αλμπινιόνι, κι οι παγωμένοι άνθρωποι άρχισαν να πλησιάζουν προς τη γέφυρα αμίλητοι. Τα κλειδιά είχαν σβηστεί από τα πρόσωπά τους.
Άκουσε έναν παφλασμό και είδε το κλειδί να πλέει στην επιφάνεια του ποταμιού. Έτρεξε γρήγορα να το πιάσει. Όμως την ίδια ακριβώς στιγμή είδε τη Ζου να πετά πάνω στο φτερό ενός πολύχρωμου πουλιού με το κλειδί καρφωμένο στο μέτωπο και με το χέρι της να τον χαιρετά, για πάντα.
ANAΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ https://www.fractalart.gr
Παντελής Θαλασσινός - Βρες το κλειδί
Στίχοι: Γιώργος Κορδέλλας
Μουσική: Κώστας Χαριτάτος
Είναι κι απόψε η σιωπή
μια σκοτεινή αγκαλιά
νεράιδα που `χει μυστικά
και λόγια κλειδωμένα
Από την άκρη των ματιών
το δάκρυ μου κυλά
και καταλήγει αλμυρό
σε χείλη σφραγισμένα
Βρες το κλειδί
ν’ ανοίξεις την καρδιά μου
μα μην τρομάξεις, μάτια μου
και φύγεις μακριά μου
Θ’ αφήσω τώρα τη σιωπή
τη γλώσσα των ματιών
να πούνε όσα δεν μπορούν
τα χείλη δεν τολμάνε
Ν’ ανοίξεις πόρτα και να μπεις
και να `σαι πυρκαγιά
και να μου λύσεις τα δεσμά
του χθες, που με πονάνε
Βρες το κλειδί
ν’ ανοίξεις την καρδιά μου
μα μην τρομάξεις, μάτια μου
και φύγεις μακριά μου
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΤΖΗΣ - ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΚΛΕΙΔΙΑ
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Θόδωρος Δερβενιώτης
Πάρε τα χρυσά κλειδιά
να κλειδώσεις μια καρδιά
που την έκανες δική σου,
κλείσε όλες τις πληγές
που τις άνοιξε το χθες,
δώσ’ μου όλη τη στοργή σου.
Χίλια όνειρα κρυμμένα,
στην καρδιά μου φυλαγμένα
περιμένανε εσένα
νά ’ρθεις από μακριά.
Όμως θέλω να με νιώσεις,
τ’ όνειρό μου μην προδώσεις,
βάσανα κι εσύ μη δώσεις
στη θλιμμένη μου καρδιά.
Με σπασμένα τα φτερά
όλα τα ’βλεπα θολά
στη μεγάλη ερημιά μου,
ώσπου έφτασες εσύ,
ηλιαχτίδα μου χρυσή,
και μου πήρες την καρδιά μου.
Χίλια όνειρα κρυμμένα,
στην καρδιά μου φυλαγμένα
περιμένανε εσένα
νά ’ρθεις από μακριά.
Όμως θέλω να με νιώσεις,
τ’ όνειρό μου μην προδώσεις,
βάσανα κι εσύ μη δώσεις
στη θλιμμένη μου καρδιά.
Τα κλειδιά, Γλυκερία
Στίχοι: Θοδωρής Κοτονιάς
Μουσική: Θοδωρής Κοτονιάς
Μου το είπε ένα αηδόνι
πως η άνοιξη τελειώνει
μα εγώ ποτέ μου
δεν το πίστεψα.
Και ανθήσανε οι δρόμοι
αλλη μια φορά ακόμη
και στην αγκαλιά σου
μέσα πίστεψα.
Άτιμη καρδιά άτιμη καρδιά
Δίχως να ρωτήσεις δίνεις τα κλειδιά ] 2x
Μου το είπε μια τσιγγάνα
η καρδιά σου είναι αλάνα
για να παίζουν κάθε
Μάη τα παιδιά
Κι αν τα γόνατα ματώνουν
τα παιχνίδια δεν τελειώνουν
στους γκρεμούς θα παίζει
πάντα η καρδιά.
Άτιμη καρδιά άτιμη καρδιά ...
Μου το είπε ένα αστέρι
η γραμμή που 'χεις στο χέρι
θα σε φέρνει ως την
πόρτα της μπροστά
Και αν ποτέ της δεν ανοίξει
ο αέρας θα φυσήξει
να σου φέρει πίσω
ότι σου χρωστά.
https://lyricstranslate.com
Μαρία Δημητριάδη - Το Μαγικό κλειδί
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Στέφανος Κορκολής
Της είχαν τάξει το κλειδί
που ανοίγει τα σκοτάδια
μόνη ψάχνει τα βράδια
το δρόμο πού `χασε να βρει.
Τα λάθη πάλι αφαιρεί
και μένουν οι προθέσεις
ατέλειωτες προσθέσεις
και το φιλί που διαιρεί.
Πού `ναι κρυμμένο το κλειδί
που ξεκλειδώνει λέξεις
κι απόψε πως θ’ αντέξεις
μ’ όλα τα «πρέπει» και τα «μη».
Θα πέσει για να κοιμηθεί
και πριν καλά προλάβει
ο ύπνος να την πάρει
το ίδιο όνειρο θα δει.
Μ’ ένα ποδήλατο παλιό
μονάχη της θα τρέχει
μακριά μαλλιά θα έχει
και το κλειδί το μαγικό.
Kλείσε την πόρτα με κλειδί, Σιδηρόπουλος ( ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΡΘΟΥΝ)
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα . . .
Michael (or Moerkey) - Ενας Αυστραλός καλλιτέχνης που δημιουργεί Τέχνη με ανακύκλωση κλειδιών και νομισμάτων .
Εδώ θα δούμε κάποια έργα του με κλειδιά
Δείτε περισσότερα :
Artist Turns Old Keys And Coins Into Recycled Art
πηγές
https://itzikas.wordpress.com/
http://users.uoa.gr/
https://www.stagona4u.gr/
https://ologramma.art/
http://poihsh-palh.blogspot.com/
http://www.paramithas.gr/
https://latistor.blogspot.com/
https://thepoetsiloved.wordpress.com/
http://www.poiein.gr/
https://in.pinterest.com/
https://www.saatchiart.com/
fineartamerica.com
https://www.russianartandculture.com/
http://www.stixoi.info/
https://paintingvalley.com/painting-key
(Τ.Σ. Έλιοτ)
Key of Passion by Vladimir Kush
Key of Passion by Vladimir Kush Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ - Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα
Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.
Deal by Mamuka Dideba
Μανόλης Αναγνωστάκης. [Εκεί…]
«Εκεί θα τα βρεις.
Κάποιο κλειδί
Που θα πάρεις
Μονάχα εσύ που θα πάρεις
Και θα σπρώξεις την πόρτα
Θ’ ανοίξεις το δωμάτιο
Θ’ ανοίξεις τα παράθυρα στο φως
Ζαλισμένα τα ποντίκια θα κρυφτούν
Οι καθρέφτες θα λάμψουν
Οι γλόμποι θα ξυπνήσουν απ’ τον άνεμο
Εκεί θα τα βρεις
Κάπου — απ’ τις βαλίτσες και τα παλιοσίδερα
Απ’ τα κομμένα καρφιά, δόντια σκισμένα,
Καρφίτσες στα μαξιλάρια, τρύπιες κορνίζες,
Μισοκαμένα ξύλα, τιμόνια καραβιών.
Θα μείνεις λίγο μέσα στο φως
Ύστερα θα σφαλίσεις τα παράθυρα
Προσεχτικά τις κουρτίνες
Ξεθαρρεμένα τα ποντίκια θα σε γλείφουν
Θα σκοτεινιάσουν οι καθρέφτες
Θ’ ακινητήσουν οι γλόμποι
Κι εσύ θα πάρεις το κλειδί
Και με κινήσεις βέβαιες χωρίς τύψεις
Θ’ αφήσεις να κυλήσει στον υπόνομο
Βαθιά βαθιά μες στα πυκνά νερά.
Τότε θα ξέρεις.
(Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ο καλύτερος τοίχος νακρύψουμε το πρόσωπό μας).»
Mamuka Dideba, The Key Keeper, 2015
ΣΕΛΑΝΑ ΓΡΑΙΚΑ - Από την κλειδαρότρυπα..
Στο σκοτεινό δωμάτιο
που βρίσκομαι,
τριάντα-τρία χρόνια-Ελέω Θεού;-
πατώ σε μουσκεμένο χώμα.
Δάκρυα;Ιδρώτας;
Στοιχείο να ξεχωρίσεις,δεν μπορείς.
Σκοτάδι αδυσώπητο,
πυκνό
στην μέση εγώ-ή Όλοι;-
δεν βρίσκω αίσθημα...
να πιαστώ από κάπου.
Αλίμονο!Μόνο να φοβάμαι το σκοτάδι μ'έμαθαν.
........................................................................
Στην κλειδαρότρυπα που φάνηκε
εμπρός έξαφνα,
-ζούμε μέσα απ'τις κλειδαρότρυπες την ζωή μας-
προχωρώ,
ίσια;
στρωτά;
καρτερικά;
ή ανάπαυλα στις κενές ώρες,που πρέπει να θυμάμαι
.........................................................................
Σκύβω,
η ανάσα κολλά στον ουρανίσκο,
να δω,ν'αρπάξω
μέσα απ'το φως την
δύναμη της ψυχής-πριν από εμένα!-
την Ύπαρξη
πάνω απ'τον φράχτη.
Κι όλα αυτά,κοιτώντας από την κλειδαρότρυπα...
The Key Keeper by Valentina Plishchina
Κική Δημουλά - Πέρασα
Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν είμαι λυπημένη......
Απόσπασμα
Key keeper by Elvira Baranova
ΕΛΥΤΗΣ - ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΚΛΕΙΔΙ
Μουσική: Λίνος Κόκοτος
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
– Εσείς του κόσμου οι σοφοί
για δώστε απόκριση σωστή:
Ποιος έχει το χρυσό κλειδί
όπου ανοίγουν οι ουρανοί;
-Ένα κορί- ένα κορί-
ένα κορίτσι το ‘χει
Κι όποιος κι αν το παρακαλεί
όχι του λέει όχι.
Βρε κορίτσι βρε κορίτσι μια ζωή την έχουμε
άνοιξε μας άνοιξε μας άλλο δεν αντέχουμε.
Μάγισσες ρίχτε τα χαρτιά
και μελετήστε τα καλά:
Ποιος έχει το χρυσό κλειδί
όπου ανοίγουν οι ουρανοί;
Ένα κορί- ένα κορί-
ένα κορίτσι το ‘χει
Κι όποιος κι αν το παρακαλεί
όχι του λέει όχι.
Βρε κορίτσι βρε κορίτσι θα μας φάει η άβυσσο
άνοιξε μας άνοιξε μας λίγο τον Παράδεισο.
Key Of Love by Vladimir Kush
Κλειδιά(αραβικό ποίημα) - της Fatma Kandil
Τα κλειδιά που ανοίγουν τις πόρτες
είναι τα κλειδιά που τις κλείνουν,
και τα κλειδιά τα πνιγμένα στις αλυσίδες
δεν έχουν τίποτα παρά το δράμα του κουδουνίσματος.
Αλλά το κλειδί που πεθαίνει στην τσέπη μου,
μου θυμίζει ότι έφτασε η ώρα
να γίνω μια λογική γυναίκα
που ζει σε ένα σπίτι
χωρίς κλειδιά, χωρίς πόρτες.
The keys that open doors
are the keys that close them,
and the keys strangled in chains
have nothing but the drama of tinkling.
But the key that dies in my pocket
reminds me it is time
that i became a reasonable woman
who lives in a house
without keys, without doors.
المفاتيح التي لا تفتح الأبواب
هي المفاتيح التي تغلق الأبواب
والمفاتيح المشنوقة في السلاسل
لا تملك إلا دراما الرنين
لكن المفتاح الذي يموت في جيبي
يذكرني بأنه قد آن الوقت لكي أكون إمرأة عاقلة ، تسكن بيتا
بلا مفاتيح . . . . بلا أبواب
mohammedjehankhan
http://poihsh-palh.blogspot.com/
Vladimir Kush Keys
Κ. Καρυωτάκης - ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ
Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.
Ηταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.
Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.
Oλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.
Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..
Brooke Shaden art
Τάσος Λειβαδίτης - Σὲ περιμένω παντοῦ
Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.
Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.
Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,
θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.
Θὰ θυμᾶμαι πάντα τὰ μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.
Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.
Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων. Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο... ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!
Key To Happiness Painting By Niki Sands
Αργύρης Μαρνέρος - Η απάντηση της κλειδαριάς
Κάθε φορά που γυρίζω
Στην πόρτα το κλειδί
Ψιθυρίζω στο αυτί της κλειδαριάς
Έχει πολύ δρόμο ακόμα
Το όρθιο θηλαστικό να γίνει άνθρωπος
Έχει πολύ δρόμο ακόμα
Να μοιάσει στους θεούς που έπλασε
Και όχι μόνο να τους φοβάται
Μου απαντάει η κλειδαριά.
The Master's Key by Anita Carden
Χρόνης Μίσσιος - Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι
-«Το κλειδί που κρύβεται κάτω από το γεράνι δεν είναι σαν όλα τα κλειδιά.
Ανοίγει την πόρτα σ’ έναν άλλο κόσμο, κατοικημένον από ευτυχισμένους δραπέτες, που μακριά από την παγίδα του «πολιτισμού», ζουν αρμονικά με τη φύση και τον εαυτό τους…»
(Χρόνης Μίσσιος, Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι, Γράμματα)
Ilya Zomb - Key Keepers
ΝΙΚΟΣ ΠΙΛΑΒΙΟΣ (Παραμυθάς) ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΚΛΕIΔI ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Μοιάζει δύσκολο, αδύνατο σχεδόν,
όπως σαν να ‘τανε ν’ ανέβεις σ’ ένα θεόρατο βουνό,
που η κορφή του σβήνει μέσα στα σύννεφα.
Μοιάζει δύσκολο, αδύνατο σχεδόν,
να δει κανείς τι είν’ ο έρωτας στ’ αλήθεια.
Μοιάζει δύσκολο, αδύνατο σχεδόν,
να βρει κανείς το χαμένο,
μέσα σε τόσα εκατομμύρια αιώνες,
το χαμένο το κλειδί του έρωτα,
που θ’ άνοιγε την τριπλοκλειδωμένη πόρτα.
Άραγε μήπως η απάντηση για το μυστήριο του έρωτα
βρίσκεται κρυμμένη μέσα στο νόμο της βαρύτητας;
Στ’ αγγλικά, το «ερωτεύομαι» δίνεται με τη λέξη, «πέφτω.»
Christian Schloe — The Key to Wonderland, 2013
Γιώργης Παυλόπουλος, - Τα αντικλείδια
Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για νʼ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.»
Catrin Welz-Stein art
Τσιγντέμ Σέζερ -Το Κλειδί
Έχει φορέσει τον κόσμο στην πλάτη της
από μασίφ πίκρα είναι το παλτό της
Τώρα τα μάτια της είναι ακριβώς σαν τα
πουλιά που είναι έτοιμα να πετάξουν
όταν κτυπάνε στο τοίχο ασταμάτητα
Η γυναίκα τοποθέτησε το φτερούγισμα μέσα της…
Αν ανάσαινε
θα ζεσταινόταν το κρύσταλλο της καρδιάς της
Δεν έχει υπονοούμενα
λάθος η ορθογραφία
στις αρχαιότερες ιστορίες
παλιές λέξεις στις μέσα τσέπες της
γίνονται δυο κουμπιά από τακούνια
όποτε ακουμπάνε στις παλάμες της
δεν είμαι εγώ, δεν είμαι εγώ
πριν καιρό έφυγα απ’ τα σπίτια σας
ήταν νύχτα, ήμουν μέσα μου, δεν φανερώθηκα σε κανέναν
μπήκαν-βγήκαν ζωγράφοι
καλλιγραφίστες και πολλά βιβλία
ορκίζομαι δεν άνθησα σε κανέναν
Ένας άνδρας έσπασε το κλειδί μου
ένα παιδί πήρε το κλειδί μου
και ένα κοριτσάκι με κοίταξε σαν τη παραμονή
Ορκίζομαι … Όχι εγώ αλλά τα σύννεφα άναψαν την φωτιά
τα σύννεφα που έχουν μπει από το ανοιχτό παράθυρο σαν
τις λησμονιές
Άφησαν ένα ουρανό μες την μέση του στρωμένου τραπεζιού
Μετά βροχή
μετά πουλιά
λέξεις σαν τα δέντρα
Ποιος να σωζόταν πρώτα από την πυρκαγιά;
Η γυναίκα έβγαλε το παλτό της
έμεινε σαν ένα χρυσό κλειδί από μασίφ πίκρα.»
*(Τσιγντέμ Σέζερ, Τουρκάλα ποιήτρια)
keys of heaven Painting by felipe san pedro diaz
Γιῶργος Σεφέρης
i. Άνοιξη μ.χ
Πάλι μὲ τὴν ἄνοιξη
φόρεσε χρώματα ἀνοιχτὰ
καὶ μὲ περπάτημα ἀλαφρὺ
πάλι μὲ τὴν ἄνοιξη
πάλι τὸ καλοκαίρι
χαμογελοῦσε.
Μέσα στοὺς φρέσκους ροδαμούς
στῆθος γυμνὸ ὡς τὶς φλέβες
πέρα ἀπ᾿ τὴ νύχτα τὴ στεγνὴ
πέρα ἀπ᾿ τοὺς ἄσπρους γέροντες
ποὺ συζητοῦσαν σιγανὰ
τί θά ῾τανε καλύτερο
νὰ παραδώσουν τὰ κλειδιὰ
ἢ νὰ τραβήξουν τὸ σκοινὶ
νὰ κρεμαστοῦνε στὴ θηλιὰ
ν᾿ ἀφήσουν ἄδεια σώματα
κεῖ ποὺ οἱ ψυχὲς δὲν ἄντεχαν
ἐκεῖ ποὺ ὁ νοῦς δὲν πρόφταινε
καὶ λύγιζαν τὰ γόνατα.
ii.Piazza San Nicolo
Δὲν εἶναι μεγάλο πράγμα ν᾿ ἀνεβεῖς μὰ εἶναι πολὺ δύσκολο ν᾿ ἀλλάξεις
σὰν εἶναι τὸ σπίτι μέσα στὴν πέτρινη ἐκκλησιὰ
κι ἡ καρδιά σου μέσα στὸ σπίτι ποὺ σκοτεινιάζει
κι ὅλες οἱ πόρτες κλειδωμένες ἀπὸ τὸ μεγάλο χέρι τοῦ Ἅη Νικόλα
Keys to my heart by Maya Jimsheleishvili
Κυριάκος Χαραλαμπίδης -ΤΡΕΙΣ ΠΟΡΤΕΣ
Στή Θεοφανώ καί τόν Δαίδαλο Κυπρή
Ἡ μία πόρτα εἶναι αὐτή. Κοιτᾶχτε πῶς ἐμβαίνω:
Τήν ἀνοίγω μέ τό κλειδί. Νά τό κλειδί. Κρατεῖστε
νά δεῖτε πῶς βαρεῖ. Στά μέρη τά δικά μου
τό λέγουμε «ἀννοιχτάριν». Θυμᾶστε τό τραγούδι:
«Ἀππήδησα τοῦ ποταμοῦ τζί ἐπάτησα ἀννοιχτάριν
τζί εἶπαν μου πώς ἐφίλησα τήν κόρην τοῦ μουχτάρη».
Ἡ μία πόρτα εἶναι αὐτή λοιπόν. Ἡ ἄλλη, ἀντιστέκεται,
τήν σπάζω, λές καί εἶμαι τεθωρακισμένο.
Νά καί τά ξύλα νά καί τα σανίδια.
Τά παραδείγματα πολλά καί γιά τίς δυό πότες.
Ἄς πάρουμε ἀπ᾿ τά ἕτοιμα, τήν ἐποχή πού ἦταν
οἱ Ἕλληνες κι οἱ Τοῦρκοι στά μαχαίρια.
Πρῶτο παράδειγμα: Ἕνας Τοῦρκος φεύγοντας
κατά βορρά λαλεῖ στό γείτονά του:
«Ἀνέστη, πάρε τά κλειδιά μου, τάιζε
τίς ὄρνιθες καί τά κουνέλια, πότιζε τά δεντρά μου».
Τό δεύτερο παράδειγμα: Στόν Καραβά ἕνας Ἕλληνας
ἔτρεχε ἀλαλιασμένος νά γλιτώσει
«γυμνός καί τετραχηλισμένος», ὅπως εἶπε
τό ἄστρο τῆς αὐγῆς πού τόν θωροῦσε.
Καί εἶχε ἀφήσει ἀλλόκοτο κλειδί
στήν πόρτα ἐπάνω. Κι ὅμως ἦταν πράξη
σωστή, κατά τή γνώμη μου• συλλογιόταν
πού ἄν ἔπαιρνε μαζί του τό κλειδί,
τοῦ ξένου ἡ χέρα θά ἔσπαζε τήν πόρτα•
τήν εἶχε μαστορέψει αὐτός περίτεχνα –
καί μέ τί μοῦτρα σπίτι θά γυρνοῦσε;
Τό τρίτο καί φαρμακερό παράδειγμα:Ἕνας Τοῦρκος
μέ τή χανούμισσά του πῆγε στήν κυρία
Μακρίδη, κερυνιώτισσα κυρά,
κλεισμένη σ᾿ ἕνα κώδωνα. Τῆς λέει:
«Σπίτιν σου τσόκ γκιουζέλ• δικόν μας τώρα.
Κανίσσιν ἔκαμέν μας το ἡ Μητέρα
Πατρίδα• τά κλειδκιά, κοκόνα, δῶσε,
τήν πόρταν, ζάβαλλί μου, νά γλιτώσεις».
«Δέν σᾶς τά δίνω τά κλειδιά, σπάστε τήν πόρτα!»
Καί τώρα, κύριοι ἔνορκοι, ἐρωτῶ:
Ποιός εἶχε ἀπό τούς τρεῖς τό δίκαιο πράξει;
Ἐκεῖνος πού μέ θέρμη καί φιλία
ἔδωκε τά κλειδιά στό γείτονά του
νά τοῦ ποτίζει τά κτηνά καί τά δεντρά του;
Ὁ ἄλλος πού ἀφῆκε τό κλειδί
νά μήν τοῦ καταστρέψουνε τήν πόρτα
πού μέ ἀγάπη ἐφύτεψε καί τέχνη περισσή;
Ἡ τρίτη, πού τή λέγαν Ἰουλία,
καί τό εἶχε κάλλιο νά ριχτεῖ στόν τάφο
μαζί μέ τό κλειδί της, ἔστω και ἄν
οἱ πύλες τοῦ Ἅδου καί οἱ αἰώνιοι μοχλοί
θά συνετρίβοντο ἀπό τόν Τοῦρκο;»
Heart Shaped Lock With Key Painting by Taiche Acrylic Art
Λίλια Τσούβα -Το κλειδί της Ζου
Το βράδυ στο κρεβάτι η Ζου κλείδωνε το σώμα της και του γύριζε την πλάτη. Όταν αποκοιμιόταν, αυτός έψαχνε να βρει το μυστικό κλειδί. Μια μέρα το όνειρό της σκάλωσε στο χερούλι της πόρτας και ξηλώθηκε σ’ ένα σημείο. Αυτός βρήκε ευκαιρία. Γλίστρησε αθόρυβα μέσα από την τρύπα και την ακολούθησε.
Φορούσε ένα λευκό φόρεμα και νόμισε πως έκρυβε το κλειδί κάτω από το νούφαρο στο ποτάμι. Άρχισε να υποψιάζεται ότι η Ζου κουβαλούσε το κλειδί πάνω στο κορμί της. Σκέφτηκε να ρωτήσει το νούφαρο, για να του αποκαλύψει σε ποιο σημείο του σώματός της έκρυβε το κλειδί η αγαπημένη του.
Από τότε που η σχέση τους είχε μπει στη σκοτεινή σπηλιά, η Ζου είχε βρει καταφύγιο στο ταβάνι. Καθόταν εκεί για ώρες, αμίλητη. Μάταια εκείνος την προσκαλούσε τα μεσημέρια, ιδιαίτερα το καλοκαίρι που ο ανεμιστήρας έκανε φοβερό θόρυβο αναδεύοντας ζεστό αέρα σ’ όλο το δωμάτιο. Εκείνη είχε ράψει το στόμα της με κλωστή και στις αλλεπάλληλες ερωτήσεις του σχημάτιζε με τα μάτια τον αριθμό μηδέν.
Από το ταβάνι κατέβαινε μόνον τη νύχτα. Όμως χανόταν στα όνειρά της και το πρωί ξύπναγε με τα χέρια κολλημένα στην καρδιά.
Ήθελε πολύ να ανακαλύψει το μυστικό κλειδί που την κρατούσε κλειδωμένη και να την κερδίσει ξανά. Τη νύχτα στο κρεβάτι τής ψιθύριζε ήχους άνοιξης και παφλασμούς κυμάτων που έσκαγαν ήρεμα στην ακτή. Όμως τα μάτια της έδειχναν το κενό και τα χείλη της σχημάτιζαν ένα παγερό μειδίαμα.
Η μέρα ξύπνησε παγωμένη κι ο ίδιος αισθανόταν εξαντλημένος. Το μεγάλο δάχτυλο του αριστερού ποδιού το ένιωθε νεκρό. Το κρύο δάγκωνε το σώμα του και το χιόνι τον δυσκόλευε στις κινήσεις του. Πεντακόσια μέτρα ήθελε για το ποτάμι. Εκεί βρισκόταν το νούφαρο.
Επέτεινε το βηματισμό. Το νεκρό δάχτυλο τον πονούσε, όμως η ιδέα πως θα αποκάλυπτε το μυστικό τον έκανε να προχωρά γρήγορα. Οι ελάχιστοι περαστικοί που συνάντησε του φάνηκε πως είχαν τη μορφή χιονάνθρωπου που κοίταζε μόνο προς μια κατεύθυνση.
Εκατό μέτρα για να φτάσει στη γέφυρα. Η Ζου το προηγούμενο βράδυ είχε γείρει το σώμα της προς το νούφαρο. Η κίνησή της έμοιαζε με βάζο που σπάζει. Στη συνέχεια όμως έφυγε με σταθερό βηματισμό.
Κοίταξε προς τη γέφυρα. Οι περαστικοί αυτή τη φορά του φάνηκε πως ήταν στραμμένοι προς το μέρος του. Στη θέση του προσώπου τους είδε μαύρους πίνακες με κλειδιά ζωγραφισμένα. Στο βάθος του δρόμου παρατήρησε τον κλειδαρά να τον κοιτάζει επίμονα και την εξώθυρα του μαγαζιού με τα αντικλείδια κλειστή.
Κατέβηκε στην όχθη. Το κρύο τού έκοψε την ανάσα. Στάθηκε για λίγο να αναπνεύσει, πριν σκύψει προς το νούφαρο. Ο ήχος ενός μακρινού φλάουτου έφτασε στ’ αυτιά του. Μια μελωδία του Αλμπινιόνι, κι οι παγωμένοι άνθρωποι άρχισαν να πλησιάζουν προς τη γέφυρα αμίλητοι. Τα κλειδιά είχαν σβηστεί από τα πρόσωπά τους.
Άκουσε έναν παφλασμό και είδε το κλειδί να πλέει στην επιφάνεια του ποταμιού. Έτρεξε γρήγορα να το πιάσει. Όμως την ίδια ακριβώς στιγμή είδε τη Ζου να πετά πάνω στο φτερό ενός πολύχρωμου πουλιού με το κλειδί καρφωμένο στο μέτωπο και με το χέρι της να τον χαιρετά, για πάντα.
ANAΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ https://www.fractalart.gr
Charles Sabourin Art
ΜΟΥΣΙΚΗ
Παντελής Θαλασσινός - Βρες το κλειδί
Στίχοι: Γιώργος Κορδέλλας
Μουσική: Κώστας Χαριτάτος
Είναι κι απόψε η σιωπή
μια σκοτεινή αγκαλιά
νεράιδα που `χει μυστικά
και λόγια κλειδωμένα
Από την άκρη των ματιών
το δάκρυ μου κυλά
και καταλήγει αλμυρό
σε χείλη σφραγισμένα
Βρες το κλειδί
ν’ ανοίξεις την καρδιά μου
μα μην τρομάξεις, μάτια μου
και φύγεις μακριά μου
Θ’ αφήσω τώρα τη σιωπή
τη γλώσσα των ματιών
να πούνε όσα δεν μπορούν
τα χείλη δεν τολμάνε
Ν’ ανοίξεις πόρτα και να μπεις
και να `σαι πυρκαγιά
και να μου λύσεις τα δεσμά
του χθες, που με πονάνε
Βρες το κλειδί
ν’ ανοίξεις την καρδιά μου
μα μην τρομάξεις, μάτια μου
και φύγεις μακριά μου
Unlocking the Past - Keys by Julia Swartz.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΤΖΗΣ - ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΚΛΕΙΔΙΑ
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Θόδωρος Δερβενιώτης
Πάρε τα χρυσά κλειδιά
να κλειδώσεις μια καρδιά
που την έκανες δική σου,
κλείσε όλες τις πληγές
που τις άνοιξε το χθες,
δώσ’ μου όλη τη στοργή σου.
Χίλια όνειρα κρυμμένα,
στην καρδιά μου φυλαγμένα
περιμένανε εσένα
νά ’ρθεις από μακριά.
Όμως θέλω να με νιώσεις,
τ’ όνειρό μου μην προδώσεις,
βάσανα κι εσύ μη δώσεις
στη θλιμμένη μου καρδιά.
Με σπασμένα τα φτερά
όλα τα ’βλεπα θολά
στη μεγάλη ερημιά μου,
ώσπου έφτασες εσύ,
ηλιαχτίδα μου χρυσή,
και μου πήρες την καρδιά μου.
Χίλια όνειρα κρυμμένα,
στην καρδιά μου φυλαγμένα
περιμένανε εσένα
νά ’ρθεις από μακριά.
Όμως θέλω να με νιώσεις,
τ’ όνειρό μου μην προδώσεις,
βάσανα κι εσύ μη δώσεις
στη θλιμμένη μου καρδιά.
Susan Lenz: Wall of Keys
Στίχοι: Θοδωρής Κοτονιάς
Μουσική: Θοδωρής Κοτονιάς
Μου το είπε ένα αηδόνι
πως η άνοιξη τελειώνει
μα εγώ ποτέ μου
δεν το πίστεψα.
Και ανθήσανε οι δρόμοι
αλλη μια φορά ακόμη
και στην αγκαλιά σου
μέσα πίστεψα.
Άτιμη καρδιά άτιμη καρδιά
Δίχως να ρωτήσεις δίνεις τα κλειδιά ] 2x
Μου το είπε μια τσιγγάνα
η καρδιά σου είναι αλάνα
για να παίζουν κάθε
Μάη τα παιδιά
Κι αν τα γόνατα ματώνουν
τα παιχνίδια δεν τελειώνουν
στους γκρεμούς θα παίζει
πάντα η καρδιά.
Άτιμη καρδιά άτιμη καρδιά ...
Μου το είπε ένα αστέρι
η γραμμή που 'χεις στο χέρι
θα σε φέρνει ως την
πόρτα της μπροστά
Και αν ποτέ της δεν ανοίξει
ο αέρας θα φυσήξει
να σου φέρει πίσω
ότι σου χρωστά.
https://lyricstranslate.com
Chiharu Shiota, The KEY in the HAND
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Στέφανος Κορκολής
Της είχαν τάξει το κλειδί
που ανοίγει τα σκοτάδια
μόνη ψάχνει τα βράδια
το δρόμο πού `χασε να βρει.
Τα λάθη πάλι αφαιρεί
και μένουν οι προθέσεις
ατέλειωτες προσθέσεις
και το φιλί που διαιρεί.
Πού `ναι κρυμμένο το κλειδί
που ξεκλειδώνει λέξεις
κι απόψε πως θ’ αντέξεις
μ’ όλα τα «πρέπει» και τα «μη».
Θα πέσει για να κοιμηθεί
και πριν καλά προλάβει
ο ύπνος να την πάρει
το ίδιο όνειρο θα δει.
Μ’ ένα ποδήλατο παλιό
μονάχη της θα τρέχει
μακριά μαλλιά θα έχει
και το κλειδί το μαγικό.
Christ Giving the Keys to St. Peter by Pietro Perugino
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα . . .
Εδώ θα δούμε κάποια έργα του με κλειδιά
Δείτε περισσότερα :
Artist Turns Old Keys And Coins Into Recycled Art
πηγές
http://users.uoa.gr/
https://www.stagona4u.gr/
https://ologramma.art/
http://poihsh-palh.blogspot.com/
http://www.paramithas.gr/
https://latistor.blogspot.com/
https://thepoetsiloved.wordpress.com/
http://www.poiein.gr/
https://in.pinterest.com/
https://www.saatchiart.com/
fineartamerica.com
https://www.russianartandculture.com/
http://www.stixoi.info/
https://paintingvalley.com/painting-key
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου