Γιώργος Καραγιάννης - ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΤΟ ΧΡΩΜΑ
Eίδος - Ποιητική συλλογή
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΙΣΤΑΡΕΤΗ, Αθήνα, 2017
ISBN: 978-618-5273-06-4
Σελίδες:100
Διαστάσεις:14x21
Οπισθόφυλλο
Της ζωής μου το χρώμαΌταν δεν μπορούν
να ξεκολλήσουν από πάνω σου
ηλιοβασιλέματα κι ανατολές,
συμβιβάζεσαι και με κάποια εικόνα,
που σε μαγεύει
και σε κρατά ζωντανό,
να σε ζεσταίνει τα κρύα βράδια.
Κι εγώ επιρρεπής στις αναπολήσεις,
τέτοιες μικρές χαρές επιζητώ.
Μ’ αυτές ζωντανεύω
και ανανεώνω της ζωής μου το χρώμα,
ν’ ανασταίνομαι κάθε φορά και να ελπίζω,
παίρνοντας δύναμη απ’ της φύσης
τ’ άδολα δώρα.
✿ ✿ ✿ ✿
Ενδεικτικά ποιήματα απ’ την ποιητική συλλογή
Στις άκρες της αθωότητας
Είναι κάτι στιγμές που έχουν ανυπέρβλητη ομορφιά,
σε αιχμαλωτίζουν άδολα, σε καθηλώνουν
και στο τελευταίο του ήλιου φιλί σε απογυμνώνουν,
να ελαφρύνει ο χρόνος,
να εισχωρήσει το βλέμμα καθάριο στο φως,
αυτή την πιο γλυκιά στιγμή, τη μοναδική,
μήπως ρουφήξει κάτι ελπιδοφόρο
απ’ τις απάνεμες άκρες της αθωότητας,
που αλλάζουν μύρια χρώματα
και ανοίγουν νέους δρόμους.
✿ ✿ ✿ ✿
Χρυσή ανταύγειαΕίδες, η αγάπη δεν είναι πολυτέλεια,
δεν κοιμίζει πόνους.
Ανασταίνει την ελπίδα και σου δίνει χαρά,
να έχεις φως, να βγεις απ’ την καταιγίδα
κι ας σκορπά ο άνεμος την σπασμένη σου κραυγή
και λιώνει τους φόβους σου, για να έχεις μιαν ασπίδα,
εσύ να προχωράς, να αισθανθείς την άπιαστη μαγεία
απ’ τις παλιές αστροφεγγιές, τα όμορφα τα βράδια,
που αυξάνουν τους παλμούς σου μες στης θάλασσας την αύρα,
όταν σε τυλίγουν του κορμιού της τα ολόγλυκα χάδια,
που ως τα μύχια της ψυχής σου σαν χρυσή ανταύγεια
αγάπη όλο θα στάζουν, να σε τρελάνουν.
✿ ✿ ✿ ✿
Θα ερχόμουν σαν τ’ αγέρι
Θα μπορούσες να γινόσουν για μια νύχτα αστέρι
και με το φως σου να με μάγευες,
να μη σκέφτομαι πού να πετάξω.
Και τότε, αλήθεια, θα ερχόμουν,
σαν τ’ αγέρι κοντά σου
κι αν το ’θελες,
στο δικό σου τον ήλιο
θα γινόμασταν ταίρι,
να εγκλωβιζόμουν στα όνειρά σου
για πάντα.
✿ ✿ ✿ ✿
Τελευταία ευκαιρία
Έτσι που καταντήσαμε,
ματαιοπονούμε να βρούμε κάτι,
που να μας σώσει.
Ψάχνουμε απεγνωσμένα
και στα πιο μικρά μας όνειρα,
μήπως σε κάποιο
αξίζει ν’ ακουμπήσουμε,
αλλά ο χρόνος τέλειωσε,
δεν περισσεύει ώρα.
✿ ✿ ✿ ✿
Αφέθηκα να με ταξιδεύουν παράλογα όνειρα
και να κινδυνεύω τα γκρίζα ρεύματά τους
να με παρασύρουν και να μ’ εγκαταλείψουν
στο νησί του Πολύφημου
κι εκεί να με εξολοθρεύσουν.
Αντιστέκομαι…
Μόνο κάτι φευγαλέες εικόνες θ’ αφήσω,
που θα με αποτρέπουν από κάθε νέα αρχή.
Και πάντα γι’ αυτά που λέω, θ’ αμφιβάλλω.
✿ ✿ ✿ ✿
Ήταν που μείναμε μόνοι κι ας είχε κόσμο η πλατεία…
Το ξέραμε, πως την ψυχή μας την χάσαμε
στων ήχων το θόρυβο, την απληστία.
Κι έτσι, ταπεινωμένη η ματιά μας
καίει και χρωματίζει την μοναξιά μας
με σαρκοβόρες ελπίδες χαμένων ονείρων,
μιας έντρομης απόγνωσης, που φουσκώνει
τη θάλασσα της δυστυχίας.
✿ ✿ ✿ ✿
Στ’ ουρανού την άκρια
Είπα, να γίνομαι άνθρωπος απ’ την αγάπη
και αγάπη για τον άνθρωπο.
Κι όπου μπορώ, μύρια σεντόνια γιορτινά
πάνω σε σύννεφα θα του κρεμάσω,
ώσπου η αγάπη κι η ανθρωπιά
να ζωντανέψει τη χαρά και ν’ απλωθεί
ως τ’ ουρανού την άκρια,
μήπως χαμογελάσω.
✿ ✿ ✿ ✿
Τ’ ουρανού το υφάδι
Από παιδί ήξερα άνετα να κολυμπώ στη θάλασσα,
αλλά στ’ ουρανού τ’ αρχιπέλαγος λάθη εμάζεψα.
Ακόμα μαθαίνω μες απ’ το στημόνι του,
να περνώ τη σαΐτα,
για να πλεχτεί το υφάδι του
με χρώματα που ονειρεύτηκα και λάτρεψα
και που μ’ άγγιξαν σαν χάδι
ως μέσα στον ύπνο μου,
ν’ αντέχω το σκοτάδι, τον πόνο, την πίκρα.
✿ ✿ ✿ ✿
Άδηλοι καιροίΛες κι η μέρα ήταν μια σκηνή,
γιατί τα πουλιά που κοντοστάθηκαν
στο φράκτη του λιμανιού
με ντεκόρ τα ροζ γλυκά συννεφάκια,
στέλνουν μηνύματα στον έρωτα,
να φέρει την ελπίδα για το Αύριο.
Αλλά κανείς δεν ξέρει, πότε θα ’ρθει.
Άδηλοι οι καιροί
με συναισθήματα αφανέρωτα,
μα εγώ θα περιμένω.
✿ ✿ ✿ ✿
Μες στην αλήθεια να ζήσω
Τώρα κατάλαβα πως είμαι μικρός
και το στίγμα μου απειροελάχιστο
μες στο χαοτικό λευκό
του απροσδιόριστου
κι έτσι πορεύομαι λυσιτελής,
έμπλεος δόξης κενής,
της έπαρσης αρνητής
μιας ζωής καθάριας,
αποφασισμένος
τ’ όνειρο του κόσμου
ν’ ακολουθήσω,
στην αλήθεια να ζήσω
κάθε στιγμή και ώρα.
✿ ✿ ✿ ✿
Ψυχή καθάρια
Τέτοια είναι η ψυχή μας…
Όλη τη νύχτα καθαρίζει τις σκιές μας
και την αυγή ξεπροβάλλει
ήρεμη, γελαστή, χωρίς τις έγνοιες μας
κι όταν αμφιβάλλει, στη στιγμή αναθαρρεύει
βρίσκοντας της ζωής το δικό της νόημα
με το χρώμα που της ταιριάζει.
✿ ✿ ✿ ✿
Μια καινούρια αρχή
Το ξέρω καλά πως όλα στο τέλος μπορεί να φτιάξουν
και να βρεθεί η αγάπη σε κάποιο σταθμό
και μαζί της να μπει κι η χαρά στην καρδιά
και ό,τι αγάπησα και ό,τι ποθώ,
να ξεφύγει απ’ τη θλίψη, τον πόνο.
✿ ✿ ✿ ✿
Φτάνει που ζήσαμε
Και τον χρόνο δεν τον αλλάζεις,
μένεις και κινείσαι μέσα σ’ αυτόν
κι εκείνος παραμένει μοναδικός
και αναλλοίωτος.
Γι’ αυτό όσο και να τον προκαλείς,
δεν κερδίζεις τίποτα,
μας προσπερνά.
Πάντα εμείς χάνουμε
και ματαιοπονούμε.
Να τον ευγνωμονούμε μόνο,
που μας άφησε και ζήσαμε.
Τίποτα άλλο.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Γιώργος Καραγιάννης γεννήθηκε στα Δελέρια Τυρνάβου Λάρισας, αλλά ζει στη Θεσσαλονίκη από το 1984.
Σπούδασε παιδαγωγικά στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη.
Εργάστηκε στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση ως δάσκαλος από το 1980 και μετά το 2001 διετέλεσε κατά σειρά: Διευθυντής σχολείου, Υπεύθυνος Καλλιτεχνικών Θεμάτων Ανατολικής Θεσσαλονίκης και Προϊστάμενος/Αναπληρωτής Διευθυντής Εκπαίδευσης Δυτικής Θεσσαλονίκης.
Παράλληλα ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και με το παιδικό θέατρο. Γενικά, το θέατρο ήταν αυτό που σημάδεψε βαθιά την ψυχή του. Τελευταία ασχολείται πιο πολύ με τη λογοτεχνία και ειδικά με την ποίηση.
Η πρώτη του ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε το 2015 από τις Εκδόσεις Το Κεντρί, στη Θεσσαλονίκη, με τίτλο «Ένα καράβι όνειρα».
Η δεύτερη και η τρίτη ποιητική συλλογή δημοσιεύτηκαν από τις εκδόσεις Αρισταρέτη, στην Αθήνα, με τους αντίστοιχους τίτλους: «Της ζωής μου το χρώμα» (Ιανουάριος του 2017) και «Σ’ ένα τριαντάφυλλο σε θέλω» (Οκτώβριος του 2017).
Ποιήματά του περιλαμβάνονται σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και ποιητικές ανθολογίες.
✿ ✿ ✿ ✿
Κριτικά σημειώματα των δύο εκδοτών και του συγγραφέα, που σχολιάζουν το νόημα και το περιεχόμενο του βιβλίου
«Της ζωής μου το χρώμα»
Γιώργος Καραγιάννης – Εκδόσεις Αρισταρέτη, Αθήνα, 2017
Η ζωή έχει πάντα το χρώμα που της δίνουμε,
οι ποιητές με τον χρωστήρα τους ζωγραφίζουν
τα όνειρα, τα πάθη, τα λάθη και την προοπτική του ανθρώπου!
Για τις εκδόσεις Αρισταρέτη,
Αγγελική Ραυτοπούλου.
✿ ✿ ✿ ✿
Σκεπτόμενος άνθρωπος, η ζωή είναι γραφή, μετρημένη με κύματα, η ζωή είναι φως, μετρημένη με αχτίδες, η ζωή είναι Ποίηση, μετρημένη με το ίχνος της αξιοπρέπειας και του καλοφορεμένου σε σελίδες μελανιού.
Σκεπτόμενος και συναισθανόμενος άνθρωπος, οι αξίες μένουν αναλλοίωτες παρά την δυσφορία της μάζας, παρά την επανάληψιν της καθημερινότητος, παρά την παραπλανητικήν όψιν του τίποτα. Παρά το γκρίζο της επαναλαμβανόμενης αδικίας, της ζωής το χρώμα παραμένει εμφανώς έντονο. Ίσως είναι μια χαραυγή ή ένα ηλιοβασίλεμα, μια πανσέληνος ή μια θάλασσα ονειρική. Μάλλον, όλα μαζί, μπορούν και πλάθουν, της ζωής μας το χρώμα.
ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΤΟ ΧΡΩΜΑ.
Ποίηση με καθάρια ψυχή, με ζωντανή σκέψη και συναίσθημα. Ο Γιώργος Καραγιάννης, μας επιτρέπει να εμβαθύνουμε στην ζωή του και να επισκεφτούμε την γραφίδα του, η οποία με εξαιρετικό τρόπο αναλύει και επιμένει να αντιστέκεται στην παρακμή της μικρότητος.
ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΤΟ ΧΡΩΜΑ. Ποίηση, σαν άνεμος και σαν γη. Ομιλούσα γραφή, ακριβής και φέρουσα το ανάστημα της άνω οπτικής.
Σταυρακάκης Δημήτριος
Εκδότης, ποιητής
✿ ✿ ✿ ✿
Μετά την έκδοση και του δεύτερου βιβλίου μου μεγαλώνει η ευθύνη να βαδίσω το δρόμο που χάραξα εξαρχής, αλλά με τρόπο ακόμα πιο ζωντανό, ακόμα πιο δωρικό, για να σμιλευτούν περισσότερο της γραφής μου οι κολόνες, ώστε ο ναός της ποίησης να ομορφύνει ακόμα περισσότερο και να εμπλουτιστεί και με άλλα κτερίσματα του ποιητικού λόγου, εξαίσια κι απαστράπτοντα μέσα στην καθαρότητα και στο φως του ήλιου.
Θεωρώ, ότι η αγάπη είναι η πεμπτουσία της ζωής και μας δίνει δύναμη να παλεύουμε για τη σωτηρία της ψυχής στο αέναο του χρόνου. Ό,τι καλό προλάβουμε να κάνουμε, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και η καρδιά μας χαίρεται!
Θα χαρώ πολύ να υπάρξουν άνθρωποι, που όταν διαβάσουν αυτό το βιβλίο, να συμμεριστούν κάποιες απ’ τις ιδέες και σκέψεις μου και μέσα στους στίχους μου να βρουν κάτι που να τους συγκινεί και τους αρέσει.
Τότε η χαρά μου θα είναι διπλή!
26/1/2017
Γιώργος Καραγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου