ΑΝΝΑ ΝΤΑΛΗ " Ατιτλο "

Νικόλαος Γύζης - Το γιάντες  ή η μελαγχολία της μνήμης.

Είναι αυτή η πικράδα του γέλιου μου
Είναι της βροχής η αλμύρα που γλυκίζει το δάκρυ
Είναι που προσπαθώ εκείνο το μονοπάτι που αχνοφαίνεται, να φωτίσω
Είναι που στης ψυχής μου τις λευκές σελίδες
(που δεν είναι λευκές) θέλω να χαράξω λέξεις
λέξεις ανόητες, νοητές· που χάνονται στην ηχώ μιας βουβής νύχτας
Είναι που γδέρνω την σάρκα μου κάθε φορά
είναι που το αίμα της, μώβ αναβλύζει
Είναι που τα σκοτάδια μου ψάχνω και πέφτω σε σύννεφα γκρίζα
Είναι που στενεύουν οι κόρες των ματιών μου, μετρώντας απουσίες
Είναι τ’αστέρια που αφανέρωτα μένουν
σαν σβησμένα λαμπιόνια αλλοτινής εποχής
Είναι που το φεγγάρι δεν χαμογελά
και ο ήλιος ωώ ο ήλιος τόσο ! τόσο παγερός
Χάνομαι στο κόκκινο ενός πίνακα
και γεννιέμαι στο γαλάζιο ενός στίχου
Είναι που μιας ελπίδας το κίτρινο
προσδοκώ ...
είναι ...
a.n.