Μπροστά σαν φάρος μέσα στην ομίχλη φωτεινή δέσμη στον ουρανό άλλαζε ολοένα χρώμα, με τις ολόγυμνες, σχεδόν απελπισμένες αισθήσεις των χειλιών, βάζοντας κύκλους. Mε ακρίβεια, λόγια υπόσχεσης, χαδιών.
Περίμενα από ένα δαίδαλο κάθε κύκλο να ζωγραφίσει την μορφή του και φώτιζα. Και περίμενα με κρασί κι ελευθερία τον κεραυνοβόλο έρωτα να ανακαλύψει κάθε κύκλο - δεν είχα αλήθεια παρατηρήσει πώς ο εραστής του ονείρου, αυτός που τόσο ξεγέλασαν συχνά, κατορθώνει την ευτυχία να δηλητηριάσει για να εξακριβώσει τη σιωπή του ; Ακριβώς όπως η ευτυχία - κι επιμένω σ' αυτό το σημείο - ο εραστής των ονείρου, αυτός που τόσο τους ξεγέλασε συχνά, στα πρώτα φιλιά, έπρεπε να μπορεί να ζυγίζει σαν μαγνήτης τον σεληνιακό κύκλο στον ουρανό.
Πλησιάζει. Την αγκαλιάζει απ’ τη μέση. Και με τα δυο χέρια στα πλαίσια της ηδονής. Ωραία. Μισανοίγει το στόμα στο πρόβλημα της ζήλειας. Κοιτάζει με πάθος. Θέλει να διαβάσει στα μάτια της το πάθος, την υποταγή και την τρέλα. Της σκουπίζει τα δάκρυα που είναι γεμάτα μυστήρια. Εκείνη του αρπάζει τα χέρια, σηκώνει το κεφάλι της και του δίνει ένα παρατεταμένο φιλί στο στόμα.
Σελήνη - άγαλμα από ηδονικές μνήμες αλλά και υπαινικτικές, εγκεφαλικές επιθυμίες, πολλά δευτερεύοντα επεισόδια γύρω από την κυρίαρχη ιστορία της παρθένας - σελήνης των άστρων και του πρίγκιπα- εραστή του ονείρου. Που σβήνει τ’ όνομα του στον χείμαρρο των λέξεων που τον κρατάει ζωντανό, και που παραβιάζει το μυστήριο, αποκαλύπτοντας ένα ανέκφραστο κέρινο πρόσωπο.
Όμως η παρούσα λεπτομέρεια είναι απολύτως συναισθηματική και παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και τα φιλιά του, πιο αχόρταγα από φλόγες, τον διέτρεχαν στη θηλυκή και αρσενική φύση των πραγμάτων. Προσέχει πως αποδίδει το στόλισμα και μάλιστα γυμνό. Ανατροπή των πέπλων μυστηρίου, αόρατο μυστικό που αποτελεί την ψυχή του ανθρώπου, εξομολόγηση εκ βάθους, επίπλαστα τεχνάσματα που προβάλουν την ομορφιά, με πρόσωπα ζωγραφισμένα με ανοικτά χρώματα.
Ήταν η μόνη περίπτωση να χαράξει για πάντα στη ζωή του το κάθε δευτερόλεπτο αυτής της θαυμάσιας στιγμής. Μέσα από την ψυχραιμία του για να συγκρατήσει την έκπληξή του για τη δημιουργία και για την ιστορία της σελήνης. Αποκλειστικά όλο το σύστημα του πόθου στο άσπρο φως της ψυχής που δεν σβήνει το στόχο της ανδρικής αφοσίωσης που θα το επιχειρήσει. Όση μοναξιά κι αν κρύβει κάτι τέτοιο, ο εραστής χανόταν μέσα στον αφρό και στις δίνες του ονείρου φωνάζοντας το όνομα της.
Τον είχε σκεπάσει η εικόνα της σεληνιακής ύπαρξης που μέσα από τις ασημένιες της ανταύγειες, εκείνος διέκρινε το ονειρεμένο της σώμα στη νύχτα και στη μέρα, στο απαλό και μυστηριακό φως του φεγγαριού από τη μια και στο σκιόφως της μέρας που το αποκαλούμε πεπρωμένο από την άλλη – κατά συνέπεια σαν να τον είχε ανασηκώσει σίφουνας, σα να τον είχε αρπάξει η δύναμη του ήλιου σε απόκρυφες στιγμές αχνού φέγγους.
Και βλέπει πόσο αισθησιακά στέλνει χρωματιστές ανταύγειες στο νερό συνειδητά ή ασυνείδητα, συνήθως μάλιστα ασυνείδητα. Μνήμη φυλετική που ξεπηδά απ’ τον χρόνο και ανάμνηση της γυναίκας που δεν γνώρισε ποτέ...η αστραπή από το μέλλον που φωτίζει το παρόν για μια ιερή εορτή, που τελικό σκοπό έχει την επιτυχία της αιώνιας ζωής. Ή μάλλον αίσθηση του θαύματος και του αδυνάτου από τον εραστή που δεν την υποψιάζεται.
« Να αγαπήσω μια αινιγματική πλευρά της ψυχής, σημαίνει να την αγαπήσω όταν υποφέρει ζωγραφίζοντας ποιήματα και γράφοντας ζωγραφιές με έμπνευση », σκέφτηκε ο εραστής του ονείρου, σαν λουλούδι μέσα σε λιβάδι.» Ένα δειλινό στην μαγική αστερόσκονη της Σελήνης των άστρων, περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσες ίσες δόσεις, που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια στο κεντημένο με ασημοκλωστή γράμμα « Σ».
Μέσα σ’ έναν κόσμο βυθισμένο στα αρώματα και στο ημίφως, ανθολογούσε κατά αλφαβητική σειρά φόβους, ελπίδες, αγάπες, φιλοδοξίες. Αυτό το μεταμοντέρνο ανθολόγιο σ’ σ’ αυτές τις νυχτερινές συναθροίσεις της σεληνιακής ομορφιάς, του θυμίζει περισσότερο πλοήγηση στον κόσμο που περίσσεψε από κάθε λάμπα του δρόμου στους κύκλους του φεγγαριού. Από τις ρίζες της προσμονής και της προετοιμασίας στην τελική αποκάλυψη του ακριβού της θέλγητρου, αρχίζει με τα λήμματα « θηλυκή αρχή », δημιουργία του κόσμου » και καταλήγει στην « Σελήνη » σκορπίζοντας τ’ αστέρια που η ομορφιά της δεν μαθαίνεται πότε στα απομακρυσμένα φώτα.
Είναι αυθόρμητη, αυτόθεη όπως τα κατάλευκα διάφανα δάχτυλα των κυμάτων πάνω στην άμμο, όπως η λυρική έξαρση των χαμόγελων σε όλο το μήκος των δρόμων, σαν ένα σημαδιακό όνειρο από λευκά τούλια και άνθη λεμονιάς, ή σαν το στρογγυλό μεσουράνιο φως δυνατών άστρων. Διότι η ομορφιά της στο φεγγαρόφως που τον γυρίζει διαρκώς και χάνεται, είναι μια μορφή γένεσης, είναι η ανάμνηση μιας ανάμνησης πάνω στο χορό της φαντασίας του.
Αλλά το σεληνιακό κάλλος με σεληνιακές μνήμες και ανατροπές, είναι το ίδιο λιτό και εξαγνισμένο, όσο ένας κυβιστικός πίνακας στον έμμηνο κύκλο των γυναικών, όσο κι ένα ηλιακό δαχτυλίδι σκιάς και φωτός πάνω στο στροβίλισμα της φλόγας, σαν λεπτεπίλεπτη συμμετρία του εραστή του ονείρου που την ξυπνάει, σαν γεωμετρικό σχέδιο του παρθένου κάλλους, ή την ακίνητη ομορφιά μιας δακρυσμένης καρδιάς που κοιμάται πάνω στο χρώμα του φεγγαριού.
Το φλερτ της Σελήνης των άστρων ως άλλοθι της επιθυμίας, πρέπει να το ανοίξει απ’ την αέρινη σκέπη στην αύρα των στιγμών, με την ηδονή της πρώτης μέρας στην ήρεμη κρύα μυρωδιά του πρωινού, την ώρα του δειλινού στην λιακάδα των στοχασμών, στις μουντές πινελιές του απόβραδου στα πέρατα του ήλιου και μόνο τότε να το ξεχάσει και να βυθιστεί ο εραστής του ονείρου μέσα στον θαυμάσιο τραγούδι ελπίδας που δοξολογεί τη ζωή.
Χρήστος Αθανασίου
Aπόφοιτος της Βαρβακείου Σχολής. Kάτοχος πτυχίων Υποκριτικής Θεάτρου – Κινηματογράφου του Υπουργείου Παιδείας και Υπουργείου Πολιτισμού καθώς και τίτλων Μεταπτυχιακών Σπουδών και Σεμιναρίων Υποκριτικής, Σωματικού Θεάτρου, Δημιουργίας Θεατρικού Λόγου, Κορυφωμένης και Επεισοδιακής Δραματικής Δομής - Γραφής και Σημειολογίας προς την παραστασιολογία, ως επιστήμη που αναλύει σε βάθος φαινόμενα της θεατρικής πράξεως. Ακροατής – Φοιτητής στο Μεταπτυχιακό Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου