ΑΡΓΥΡΩ ΘΕΟΦΑΝΙΔΟΥ -ΑΤΙΤΛΟ

Στην προβλήτα ο Χειμώνας...
  κι ο Άνεμος....
  να σε γδύσει παλεύει....
  Χτυπάει τα υφάσματα...άγρια.
  Τα διπλώνει στις κνήμες,στα μπράτσα.....
  Τις μπούκλες σου αρπάζει...
  Κρούουν στα μάτια...στο μέτωπο...
  στον αυχένα σου κρούουν...
  Να χάσεις το νου....Να γίνεις καρδιά....
  Κάθε τι μεσ'το σύμπαν σε ψάχνει.....
  Το αναζητάς.....Με πόθο,με πάθος......
  Όλα δικά σου κι όλα εσύ.
  Σε περιέχουν και τα περιέχεις.
  Γύρω σου η θάλασσα...
  μέσα σου οι αφροί των κυμάτων....
  Των γλάρων το κρώξιμο...Οι πτήσεις τους...Βάρκες.
  Γύρω σου οι άνθρωποι.....
  μέσα σου οι φωνές τους,τα βήματά τους,τα χείλη,τα χέρια τους.....
  Δέντρα και σπίτια......Κυλάνε....στο χρόνο....στη μνήμη....
  Βουνά στον ορίζοντα.....Λάβα στις φλέβες...
  Θυμάσαι....Ο ίσκιος σου που άγγιζε τρέχοντας
  τους τοίχους του τούνελ.......Θυμάσαι.....
  Σταγόνες νερού στου κορμιού του τ'αυλάκια...
  κρύσταλλοι εαρινοί......
  Τις είδες....Κι έτσι ζουν.....έτσι υπάρχουν.....έτσι πονάνε.....
 
Έτσι ζούμε κι εμείς.....
  Κυτταγμένοι ο ένας απ'τον άλλον....
  Για πάντα......
 
Εγώ είμαι η μνήμη..... για να σε θυμάμαι...
  Κι η δίψα για να σε διψώ......
  Κι η πείνα για να σε πεινάω.......
 
Α.Θ