MIXAHΛ ΑΓΓΕΛΟΣ (6 Μαρτίου 1475 - 18 Φεβρουαρίου 1564)

Προσωπογραφία του Μιχαήλ Άγγελου, έργο του Marcello Venusti.

    Ο Μικελάντζελο ντι Λοντοβίκο Μπουοναρότι Σιμόνι (Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni, 6 Μαρτίου 1475 - 18 Φεβρουαρίου 1564), γνωστός περισσότερο ως Μιχαήλ Άγγελος, ήταν γλύπτης, ζωγράφος, αρχιτέκτονας και ποιητής της Αναγέννησης. Σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σπουδαιότερους δημιουργούς στην ιστορία της τέχνης. Υπήρξε ο μοναδικός καλλιτέχνης της εποχής, του οποίου η βιογραφία εκδόθηκε πριν το θάνατό του, στους Βίους του Τζόρτζιο Βαζάρι, ο οποίος επέλεξε να τον τοποθετήσει στην κορυφή των καλλιτεχνών, χρησιμοποιώντας για τον Μιχαήλ Άγγελο το προσωνύμιο ο θεϊκός (Il Divino). Στα δημοφιλέστερα έργα του ανήκουν οι νωπογραφίες που φιλοτέχνησε για το Παπικό παρεκκλήσιο του Βατικανού (Καπέλα Σιξτίνα), το άγαλμα του Δαβίδ και η Πιετά (αποκαθήλωση) στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου, στη Ρώμη.ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

 

                                    4 ΕΡΓΑ ΤΟΥ

                                                  Η δημιουργία του Αδάμ

Στην διάσημη λεπτομέρεια της οροφής της Καπέλα Σιστίνας ο Μιχαήλ Άγγελος αναπαριστά με μεγάλη δεξιοτεχνία την στιγμή που ο Δημιουργός είναι έτοιμος να δώσει ανάσα ζωής στο δημιούργημα Του . Το απλωμένο χέρι του Θεού με τον προτεταμένο δείκτη να απέχει μόνο λίγα εκατοστά από τα δάκτυλα του Αδάμ είναι μια πράξη συμβολική και γεμάτη μεταφυσικό μυστήριο . Ο θεατής μποστά σε αυτή την ισχυρή εικόνα μπορεί να αισθανθεί την μεγάλη ένταση της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής μέσα στην αιωνιότητα , όπου ο χρόνος εξισώνεται με την κίνηση και η ανώτερη δύναμη δίνει ψυχή στο ανθρώπινο σώμα. Αξιοσημείωτη είναι η διάχυτη αίσθηση της μελαγχολίας και ειδικά το λυπημένο βλέμμα του Αδάμ , σαν να διαισθάνεται την μοίρα της απώλειας του έως την ημέρα της κρίσεως . Ακόμη και ο ίδιος ο Θεός φαίνεται δύσπιστος , σαν να περιμένει ότι ο Αδάμ θα παρακούσει τους νόμους του. ΑΠΟ http://mysteliospaths.blogspot.gr/

" Ο τρόπος με τον οποίο ο Μιχαήλ Άγγελος κατόρθωσε να κάνει το άγγιγμα τον θεϊκού χεριού κέντρο και οπτική εστία της εικόνας και το πώς μας έδωσε να καταλάβουμε την έννοια της παντοδυναμίας με την άνεση και τη δύναμη της χειρονομίας της δημιουργίας είναι ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα στην τέχνη." Ε. Η. Γκόμπριτς, Ιστορία της Τέχνης, σ. 234

ΑΠΟ http://digitalschool.minedu.gov.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-B131/179/1259,4541/

                                              Η δευτέρα Παρουσία

Ο ιταλός καλλιτέχνης ζωγραφίζει κατ' εντολή του Πάπα Παύλου Γ' στον δυτικό τοίχο της Capella Sixtina τη «Δευτέρα Παρουσία», 25 χρόνια μετά τη φιλοτέχνηση της οροφής του σίξτειου παρεκκλησιού της Capella Sixtina, ένα έργο που ξεκίνησε το 1508 ύστερα από ανάθεση του Πάπα Ιουλίου Β'. «Πιέζομαι περισσότερο από οποιονδήποτε άνθρωπο έχει ποτέ υπάρξει», σημείωνε ο ίδιος μιλώντας για τη δουλειά που τον απασχόλησε για τέσσερα χρόνια. Τώρα, ένα τέταρτο του αιώνα μετά τη φιλοτέχνηση της οροφής με σκηνές από μύθους της Πεντατεύχου, ζωγραφίζει τη «Δευτέρα Παρουσία», τη θριαμβευτική έλευση του Σωτήρα και την ημέρα της έσχατης κρίσης. Οταν ο Πάπας είδε το έργο ολοκληρωμένο, συγκλονίστηκε· έπεσε στα γόνατα και προσευχήθηκε και οι προσευχές του αντήχησαν σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Το έργο παριστάνει την ημέρα της «μέλλουσας κρίσης»: ο Χριστός εμφανίζεται οργισμένος και τιμωρός στο πάνω και μεσαίο μέρος του τεράστιου «φρέσκο», περιστοιχισμένος από γυμνούς αγίους και μάρτυρες με αγριωπά πρόσωπα και γουρλωμένα μάτια, που πολλοί από αυτούς κρατούν τα όργανα των βασανιστηρίων τους. Δίπλα στον Χριστό, στο αριστερό μέρος, βρίσκεται η Παρθένος Μαρία, ενώ ο Αγιος Βαρθολομαίος «στηρίζει» το πάνω μέρος της κατασκευής, καθώς ξεπροβάλλει από το πλήθος κρατώντας το δέρμα του, πάνω στο οποίο ο καλλιτέχνης είχε ζωγραφίσει το ίδιο του το πρόσωπο (τον άγιο Βαρθολομαίο τον είχαν γδάρει). Πιο κάτω, ψυχές ανεβαίνουν και κατεβαίνουν, υποκινούμενες από άπτερους αγγέλους και από δαίμονες. Στο κάτω μέρος της τοιχογραφίας οι νεκροί βγαίνουν από τους τάφους τους, ενώ δίπλα χαίνουν οι πύλες της Κόλασης. http://www.enet.gr/

Εικονική περιήγηση στην Καπέλα Σιχτίνα στο http://www.vatican.va/various/cappelle/sistina_vr/index.html

                                                                     Δαβίδ

Ο Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου, που φιλοτεχνήθηκε από το 1501 ως το 1504, είναι ένα αριστούργημα της Αναγεννησιακής γλυπτικής και, μαζί με την Πιετά, ένα από τα δυο σημαντικότερα γλυπτά του Μιχαήλ Άγγελου. Είναι ένα από τα πιο γνωστά αγάλματα στην ιστορία της γλυπτικής, και έχει γίνει σύμβολο δύναμης και νεανικής ομορφιάς. Παριστάνει τον Βιβλικό βασιλιά Δαβίδ, τη στιγμή που αποφασίζει να αναμετρηθεί με τον Γολιάθ. Στην εποχή του θεωρήθηκε σύμβολο της δημοκρατίας της Φλωρεντίας, μιας ανεξάρτητης πόλης-κράτους που απειλούνταν από πιο ισχυρά αντίπαλα κράτη. Αυτή η ερμηνεία τονίστηκε και με την τοποθέτηση του ύψους 5,17 μέτρων αγάλματος έξω από το Παλάτσο Βέκιο, την έδρα της τοπικής κυβέρνησης της Φλωρεντίας. Τα αποκαλυπτήριά του έγιναν στις 8 Σεπτεμβρίου του 1504. ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ 

                                                                     Πιετά 

Η Πιετά (ιταλικά: Pietà, σημαίνει Έλεος, ενώ η σύνθεση του έργου είναι γνωστή ως «Αποκαθήλωση») που φιλοτεχνήθηκε στα 1498 - 1499 από τον Μιχαήλ Άγγελο, είναι ένα μαρμάρινο γλυπτό στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στην πόλη του Βατικανού. Είναι το πρώτο από μια σειρά έργων με το ίδιο θέμα του καλλιτέχνη. Η δημιουργία του αγάλματος του ανατέθηκε από τον Γάλλο καρδινάλιο Ζαν ντε Μπιλέρ, αντιπρόσωπο της εκκλησίας τη Γαλλίας στη Ρώμη. Κατασκευάστηκε για το ταφικό μνημείο του καρδινάλιου, αλλά μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση, στο πρώτο παρεκκλήσι δεξιά από την είσοδο της Βασιλικής, το 18ο αιώνα.

Το διάσημο γλυπτό απεικονίζει το σώμα του Ιησού στα πόδια της μητέρας του Μαρίας, μετά τη Σταύρωση και την αποκαθήλωση. Το θέμα ήταν δημοφιλές εκείνη την εποχή στη Γαλλία αλλά όχι στην Ιταλία. Η έκδοση του Μικελάντζελο είναι μοναδική σε σχέση με προηγούμενες δημιουργίες. Είναι σημαντικό έργο, καθώς ισορροπεί ανάμεσα στις αναγεννησιακές αντιλήψεις της κλασσικής ομορφιάς και του νατουραλισμού. ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ