Ο Φεβρουάριος είναι ο δικός μου μοιραίος μήνας. Σ’ αυτόν βιάστηκα να γεννηθώ, είκοσι ημέρες νωρίτερα, Υδροχόος αντί για Ψάρι, κάποιο παγωμένο κυριακάτικο ξημέρωμα. Με τον ομφάλιο λώρο τυλιγμένο, σαν βρόχος, γύρω από τον λαιμό μου. Μολονότι νεογνό δευτερολέπτων, ασφυκτιώντας, είχα ως πρωταρχική εμπειρία ζωής αυτήν του θανάτου. Κι αν δεν ήταν τόσο επιδέξιος ο μαιευτήρας, θα είχα τελευτήσει ταυτόχρονα με τη γέννησή μου, απαγχονισμένος από το ίδιο μου το σώμα. Έκτοτε, για λόγους μάλλον μεταφυσικούς παρά τυχαίους, όλα τα καθοριστικά γεγονότα του βίου μου – ασύλληπτες απώλειες ή ανυπολόγιστα οφέλη – συμβαίνουν πάντοτε τον Φεβρουάριο. Ανεξαιρέτως! Δικαιούμαι συνεπώς να ισχυριστώ ότι γνωρίζω τον μήνα όπου θα δεχτώ τη θανάσιμη σφαίρα. Αγνοώ τη χρονολογία και την ημέρα, αλλά είμαι πλέον πεπεισμένος ότι Φεβρουάριο θα με πυροβολήσει η Φύση ή ο Θεός. Κατέχω, δηλαδή, τον έναν από τους τρεις αγνώστους της μακάβριας ανθρώπινης εξίσωσης. Όποτε, λοιπόν, η μπίλια του Χρόνου στέκεται στον μήνα αυτόν, με κυριεύει ένας αλλιώτικος πυρετός και τζογάρω τα ρέστα μου. Συμπεριφέρομαι παράφορα, κινούμαι στα όρια, γεύομαι τ’ απαγορευμένα, ξοδεύω όλο το απόθεμα – ζω σα να μην υπάρχει αύριο. Νιώθοντας διαρκώς να με κεντράρει ένα αόρατο στόχαστρο, πιστεύοντας ότι δεν μπορώ να κρυφτώ ούτε στου βοδιού το κέρατο, κάθε Φεβρουάριο ξελουφάζω, ξεσπαθώνω και από τ’ άκαπνα μετόπισθεν προωθούμαι μαινόμενος στη γραμμή του πυρός, εκεί όπου κανείς καταξιώνει πραγματικά την ύπαρξή του, προτού συντριβεί οριστικά. Έτσι, ζώντας στο κόκκινο, παντελώς εκτεθειμένος, υπερβαίνω ακούσια τον θάνατο ακριβώς τον μήνα όπου τον φοβάμαι περισσότερο. Κι όταν η μπίλια, επιτέλους, κυλήσει στον Μάρτιο, αισθάνομαι όπως ο κατάδικος του οποίου η εκτέλεση αναβλήθηκε για τουλάχιστον έναν χρόνο. Κατεβαίνω ανακουφισμένος από το ικρίωμα και ξαναγίνομαι φυσιολογικός άνθρωπος, δηλαδή ξεχασιάρης μελλοθάνατος.
Καμιά φορά ωστόσο, όταν πληθαίνουν τα γύρω μου σκοτάδια – και τότε διακρίνω πάντα καθαρότερα – συλλογίζομαι πως κατά βάθος δεν είμαι τόσο τυχερός όσο αρχικά είχα νομίσει, ούτε ο μαιευτήρας μου ήταν ιδιαίτερα ικανός, γιατί εκείνος ο παμπάλαιος βρόχος ουσιαστικά δεν λύθηκε ποτέ. Ότι δεν υπάρχουν ευμενείς κι ενάντιοι μήνες – όλοι τους είναι εξίσου επίφοβοι καθώς περιστρέφονται απασφαλισμένοι δίπλα στον κρόταφό μας. Και πως οι αληθινά ευδαίμονες είναι ίσως αυτοί οι οποίοι γιορτάζουν τα γενέθλιά τους τη μόνη ημέρα όπου το θεριό δείχνει χορτάτο: την 30ή Φεβρουαρίου.
Φίλιππος Φίλιας
Πυκνότατη χρονιστική διάθεση συγκατάβασης νοηματικής σύνδεσης με μεταφυσικές συνέπειες.Δεν είναι απίθανο κάθε αριθμός να εκπροσωπείται από τελεολογικές συνδέσεις γεγονότων ,αν εμβαθύνουμε στη σοφία των αιώνων και στην ατέρμονη δημιουργία κι εξέλιξη του κόσμου.Η μοναδικότητα δεν είναι πάντα και βασιλεύουσα.Το πλήθος των ομοιοτήτων δεν αποτελεί τον κανόνα του αποτυχόντος να καταγραφεί ως σπουδαίον,φτάνει να μην εφησυχάζουμε τη μνήμη μας μόνο με την καθιερωμένη επικρτούσα άποψη.Αλλιώς θα θεωρηθεί η ζωή παίγνιον με συχνότητες εμφανίσεων ημερομηνιών και η πορεία μας ένα απλό ποντάρισμα σε δεδομένη τύχη με την τυχαιότητα να αφορά πάντοτε κάποιον άλλο.
ΑπάντησηΔιαγραφή