Γονάτισε ευλαβικά
πίσω απ'τα σύννεφα
και παραμόνεψε ο Ήλιος...
Κι είδε
μια την Αγάπη να ξεπερνά τον Έρωτα,
την άλλη
τον Έρωτα να αφήνει πίσω την Αγάπη,
παίζοντας κυνηγητό με την Άνοιξη
στης γλυκιάς χαραυγής το κελάηδημα,
κάνοντας άλματα
από το ελάχιστο, το σύνηθες, το τετριμμένο
στο μείζον, το αμίμητο, το άφθαρτο,
ζαλίζοντας φτεράνεμους
μπρος στα ματόφυλλα των άστρων...
Αιωνιότητα!!!!!
...σκέφτηκε να το βαφτίσει!
Σώπασε,
σεβόμενος του άρρητου
την ατελεύτητη σαγήνη,
στεφάνωσε τη μέρα,
ασήμωσε τη νύχτα,
έντυσε με γεύση εξωκοσμική
το πρώτο φιλί
κι έστησε μέσα μου
το σκηνικό των στίχων...
Είδε και το χαμόγελό σου,
γη της επαγγελίας,
στέμμα πολικού σέλαος,
να ονειρεύεται τη δύναμη
του ηλιοδάμαστου απείρου...
Έκλεψε λίγο απ'την ιριδίζουσα λάμψη του
και λίγο απ' το χρώμα της ψυχής σου,
φώτισε μιαν ανατολή στην Αμοργό,
έβαψε ένα ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη
και πέρασε στο ετερόφωτο
για μια αστροφεγγιά
του καθαρού ουρανού σου...!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου