Αντώνης Ζαμπετάκης «Λιόγερμα»

Στερέωσα σε λέξεις
τα λάβαρα οραμάτων
κι ονείρων που γέννησε
η αύρα σου


Ζωγράφισα σε δυό
στίχους αδρά περιγράμματα
κόσμων που ξυπνούσε η κραυγή
και η παύση σου

Εχω γδύσει
των κυμάτων σου τ' άστρα
κι εκτείνω
γεφύρια λιθόστρωτα
φωτεινά στων αβύσσων
τα χάσματα
 Μακραίνουν οι δρόμοι μου
Χάνομαι
στον αιθέρα της νύχτας σου

 Στροβιλίζεις τις δίνες σου
και βαραίνουν τα μέλη
των πόθων μου
Ακουμπάς το φιλί σου
και γκρεμίζονται
σε βροχές τα πατάμια
τ' αέρινα

 Χαμηλώνεις τα πέρατα
τ' ουρανού και του ορίζοντα
και τοιχίζεις περίκλειστο
του ναού σου το θόλο 
με αιχμάλωτο σφάγιο 
στου βωμού σου το κέντρο
έναν ήλιο που γέρνει
που βουτά στα νερά
των χρωμάτων ξεπλένοντας
τη λεπίδα της κραυγής
και της όψης του.